..., 1860 წ.
სიკვდილი ავთანდილისა და თინათინისა.
2061. აზომ არ არის სოფელი. საღამო არცა დილია სიზმრისა უფრო სიზმარი. ჩრდილისა უფრო ჩრდილია არ ამოჰკრებენ მსწავლულნი. არს მათგან გამოცდილია და ავი და კარგი სწორად უჩნს. სიცოცხლე თუ სიკუდილია.
2062. ავთანდილ და ცოლმან მისმან. დაყვნეს წელნი სამოცათნი ღ~თნ მისცა ორნი ძენი. სიტურფითა მსგავსნი მათნი განუნდომდეს საჭვრეტელად. ბროლ ბალახშნი მინასათნი და სიბერემან გააცუდნა. მათ გლახ მათნი ხასიათნი.
2063. ავთანდილ და ცოლმან მისმან. სული ცათკენ გაგზავნესა ორნი ესე ჴორციელნი. იგი მათსა სინაზესა ჴორცითაცა შეიერთნეს. მას წყაროსა ზესთა ზესა და დღე მრავალთა დაუტევეს. მიიახლნეს ერთად მზესა.
2064. ვინცა კარავნი გააკარავნა. და თიკანნა გაათიკნა მანვე თხანი თიკანთაგან. გაარჩივნა გააბლიკნა გონიერნი გაამაღლნა. სულნი მათნი მოირიკნა და ერთმანრეთსა ეზიარნეს. რამანცაღა ჩამოდრიკნა.
2065. მითქვამს და კვლავ ვსთქვა სოფლისა. სიცრუვე და კვლადობა იგი გარდახდეს გაისმა. ოდენ ამბავი მათობა სადაა კბილთა სიკეთე. ანუ ღაწვთაღა მნათობა და მტვერად შემქნილან წაუხდათ. მათ მათი ხასიათობა.
ფრიდონისაგან ორგანვე მისვლა და ტირილი ჱე წყეულო სოფელო:
2066. მოვიდა ფრიდონ ტირილით. ზახილით თავსა მცემელი იხოჭს და იგლეჯს და მოსთქვამს. არ უნდა გარდამცემელი მოიღო მეტად დიადი. გლახაკთა მისა ცემელი და უნდოდა თუმცა ეშოვნა. ლახვარი და საცემელი.
2067. ტაგრუცსა თეთრსა თმა წვერსა. გაჰყრის ბროლისა ჭერითა მაღლად იძახდა ვაგლახსა. ტირილით არ სიმღერითა მართ სრულათ გაგლეჯილ იყო. ერთობ თმითა და წვერითა და ტაგრუცსა მიჯდა მოსთქმიდა. ჴმითა მით შვენიერითა.
2068. თქვა მეტად კარგნი სიტყვანი. ფილასოფოსთა ცნობისა რომე ჴორცითა იტყოდა. მსგავსი დავითის ძნობისა მე გლახ ვით მოვსთქვა სიკეთე. თქვენისა ცხენოსნობისა და ან ვით მოვსთვალო მოკლული. თქვენისა მშვილდოსნობისა.
2069. რაზმთა მკობელნო ყოველთა. მებრძოლთა თქვენთა მძლეველნო კვლავ ასპარეზად ტურფანო. უსწოროდ დამაძლეველნო თქვენ ვისაც შველა უბრძანით. უცხონო შესასაძლეველნო და აწ ცრემლთა ჩემთა დენასა. ჴამს თუ ვით გაუძლე ველნო.
2070. თქვენებრ ტახტსა ვინ დაჯდების. ან მოკაზმავს სრასა სრულად ან ნადიმსა ვინ გარდიხდის ზნე უკლებლად ჯავარ სრულად ვითამც დავრჩი მე უთქვენოდ. ვიგონებდე ამას სრულად და ან ცოცხალი ვიქნები. გაკიცხული გაბასრულად.
2071. თინათინ ნესტან დარეჯანს. ვით მოუთვნა სინაზენი ტანი მჭევრი ალვის ნორჩი. პირი მჭვრეტთა ამაზრზენი ბროლ ბალახში ლალ გიშერი. მარგალიტი შენათხზენი და საუბარი სიტყვა ტკბილი. ვერ მჭვრეტელთა ამაგზენი.
2072. ფრიდონ მოსთქმიდა ორთავე. ორთა და ორთა ტიროდა მაღლად იძახდა ვაგლახსა. მართ ვითა ლომი ყვიროდა თქვენის პირისა ჯავარი. აღარა ლალდ ჭვიროდა და იტყვის თუ მოვკვდე რა მგამა. რადგან დამაგდე გმიროდა.
2073. ნურადინ ფრიდონ მოსთქმიდა. ორთავე მისთა ძმობილთა უქებს სიუხვე ჯავარსა. ძოწ-მარგალიტსა წყობილთა სისხლისა ცრემლთა ადენდა. უკლებთა და უშრობილთა და ავსებდა სიბრალულითა. ყოველთა მუნ შესწრობილთა.
2074. თინათინ ნესტან დარეჯანს. კვლავ მოუთვნა სინაზენი პირი მზისა უნათლესი. თმა გიშერი ვითა ტევრნი აწ ვაგლახ მე ვით დავმალეთ. შუქთა სხივნი ბევრის ბევრნი. და ჱე ჱე ჩემთვის, მოიწივნა. საშინელნი მოსაწევრნი.
2075. ამისთანათა სიტყვითა გრძლად და გულ მდუღრად ტიროდა მერმე ადგა და ქვანიცა ტიროდეს ასრე სულთქმიდა ტაგრუცსა გაესალამა. ტანსა ძაძასა იცმიდ.ა და თავსა ნაცარსა იყრიდა. არა გვირგვინს იდგმიდა.
2076. გასრულდა მათი ამბავი. ვითა სიზმარი ღამისა გარდახდეს გავლეს სოფელი. ნახეთ სიმუხთლე ჟამისა ვის გრძლად ჰქონია მისთვისცა. არის ერთისა წამისა და ვსწერ ვინმე მესხი მელექსე. მე რუსთავისა და მისა.
2077. ქართველთა ღ~თისა დავის. ვის მზე მსახურებს სარებლად ესე ამბავი გავლექსე. მე მათად საკამათებლად ვინ არის აღმოსავლეთით. დასავლეთს ზართა მარებლად და ორგულთა მათთა დამწველად. ერთგულთა დამახარებლად.
2078. მე ვსთქვა ქება თამარისა. ჴმელთა შინა მანათისა ვსთქვი მათი ქება მიზეზად. მქონდა ქებისა მათისა რომანულისა თვალისა. მის ბროლისა საათისა და მემცა ვით მექო ვერ აქებს. ბრძენი თუ შეკრბენ ათისა.
