... (S-4997), XIX ს.
892. ყმა ფრიდონს ეტყვის გესმოდეს ჩემი აწ მონახსენები მე თქუენი გაყრა სიკუდილად მიჩანს და მით თავსა ვევნები მაგრა არა მცალს დღე კრულსა ცეცხლი მე სხვათა მედების გზა გრძელი საქმე სასწრაფო მიც დია დამეყოვნები
893. მართალ არს შენი გამყრელი თვალი თუ ცრემლსა ღვრიდესა დღეს წაუვალი ვერა ვარ მით ცეცხლი სხვაცა მწვიდესა დგომა მგზავრისა ცთომაა კარგსა იქს თავსა სწვრთიდესა სადა გინახავს იგი მზე წამომყევ ზღვისა კიდესა
894. ფრიდონ უთხრა დასაშლელი ჩემგან არა არ გეთხრობის ვიცი რომე აღარა გცალს შენ ლახვარი სხვა გესობის წადი ღ~თი გიწინამძღვრებს შენი მტერი დაემხობის მაგრა თქვი თუ უშენობა ჩემგან ვითა დაითმობის
895. ამას გკადრებ არ ეგების მარტოსაგან წასლვა შენი თანა ყმათა ჩამოგატან იმსახურენ იახლენი აბჯარი და საქონელი ერთი ჯორი ერთი ცხენი არ წაიტან გაირჯები ღაწვი ვარდი ცრემლთა მდენი
896. მოასხნა ოთხნი მონანი მისანდობელნი გულითა სრული აბჯარი საკაცო ქაფითა საბარკულითა სამოცი ლიტრი წითელი აწონით არ ნაკლულითა ერთი ტაიჭი უებრო მით უნაგრითა სრულითა
897. ერთსა ჯორსა წვივ მაგარსა საგებელი აუკიდა წავიდა და ფრიდონ შეჯდა მასთანავე გამოვიდა აწ გაყრისა მომლოდნესა ედებოდა ცეცხლი სწვიდა მოსთქვამს თუმცა მზე გვიახლა ჩვენ ზამთარი ვერ დაგვზვრიდა
898. ზარი მის ყმისა გაყრისა გახდა მიეცნეს წუხილსა მოატყდეს მოქალაქენი ლარსა ვინ ჰყიდდა თუ ხილსა ხმა ძახილისა მათისა გვანდა აერთა ქუხილსა იტყოდეს მზესა მოვშორდით მო თვალნი მივსცეთ წუხილსა
899. ქალაქი გავლეს მივიდეს პირსა დიდისა ზღვისასა მაშინ ფრიდონის ნახულსა ნასაჯდომევსა მზისასა მუნ დაადენდეს ნაკადსა სისხლისა ცრემლთა ტბისასა ფრიდონ უამბობს ამბავსა მის მნათობისა ტყვისასა
900. აქა მათ ორთა მონათა მზე მოიყუანეს ნავითა კბილ თეთრი ბაგე ბალახში სახედავითა შავითა ცხენი გავქუსლე გავაგე წაგვრა ხლმითა და მკლავითა შორს მნახეს ადრე გამექცეს ნავი მფრინველე ჩნდა ვითა
901. მოეხვივნეს ერთმანერთსა გაამრავლნეს ცრემლთა ღვრანი აკოცეს და გაუახლდეს მათ ორთავე მათნი წვანი გაიყარნეს გაუყრელნი ძმად ფიცნი და ვითა ძმანი ფრიდონ დადგა, ყმა წავიდა შემხედველთა მკვლელი ტანი
აქა წასვლა ავთანდილისაგან ფრიდონიდამ ნესტან დარეჯანის საძებრად
902. ყმა მიმავალი მიუბნობს მზგავსი მთვარისა სრულისა არს თინათინის გონება მისად სალხენად გულისა იტყვის მოგშორდი სიცრუვე ვაი საწუთროსა კრულისა შენ გაქვს წამალი ჩემისა მამრთელებელი წყლულისა
903. რად სიცხე გულსა ნიადაგ მწვავს გმირსა სამსალებისა რად გული კლდისა ტინისა შემქნია სამ სალებისა არ შეუძლია ლახვარსა დაჩენა სამსა ლებისა შენ ხარ მიზეზი სოფლისა ასრე გასამსალებისა
904. ავთანდილ მარტო ზღვის პირსა მივა ოთხითა მონითა წამალსა ტარიელისსა ეძებს ყოვლითა ღონითა დღისით და ღამით მტირალი იღვრების ცრემლთა ფონითა ჩალად უჩნს ყოვლი ქვეყანა მისვე ჩალისა წონითა
905. სადაცა ნახის ეუბნის მგზავრნი ზღვის პირსა რებულნი ჰკითხის მის მზისა ამბავი დღენი ვლნა გაასებულნი ქედსა გარდადგა აქლემნი აუჩნდა ლარ კიდებულნი მოქარავნენი ზღვის პირსა დაყრით დგეს შეჭირვებულნი
906. მუნ ქარავანი ურიცხვიმოსდგმოდა ზღვისა კიდესა დაღონებულნი ჭმუნვიდეს ვერცა დგეს ვერცა ვლიდესა ყმამან სალამი უბრძანა ქებასა შეასხმიდესა ჰკითხეს ვაჭარნო თუ ვინ ხართ მათ საუბარი ჰკიდესა
907. უსამ იყო ქარავნისა უხუცესი კაცი ბრძენი მოახსენა ხოტბა სრული დალოცა და უქნა ზნენი ჰკადრეს მზეო სიცოცხლე და შენ ამოჴე ჩვენი მლხენი ჩამოხე და მოგახსენოთ ამბავი და საქმე ჩვენი
908. გარდახდეს ჰკადრეს ჩვენ ვართო მობაღდადენი ვაჭარნი მაჰმადის სჯულის მჭირავნი აროდეს გვისვამს მაჭარნი ზღვათა მეფისა ქალაქსა სავაჭროდ გარდმონაჭარნი საქონელ სრულნი მდიდარნი არ ლარნი გვაქვან ნაჭარნი
909. ჩვენ აქა ვპოვეთ ზღვის პირსა კაცი უსულოდ მდებარე უშველეთ ენა მოეცა სიტყვისა გამომგებარე ვკითხეთ თუ ვინ ხარ ღარიბო რასა საქმისა მძებარე გვითხრა თუ შეხვალთ დაგხოცენ კიდე ცოცხალვარ მე ბარე
910. თქვა ქარავანი ეგვიპტით გამოვემართეთ ერითა ზღვასა შევედით ტვირთულნი ლარითა მრავალ ფერითა მუნ მეკობრეთა დაგვხოცეს ძელის საჴნისის წვერითა ყველაი წახდა არ ვიცი აქა მოსრულვარ მე რითა
