610. ვერ჻ გათნევ჻ თქვენმან჻ კეთილმან჻ აწ჻ ეგე჻ არმართალია჻ ღმერთმან჻ არ჻ მოგცა჻ ყმა჻ შვილი჻ გიზის჻ ერთაი჻ ქალია჻ ხვარაზმშა჻ დასვა჻ ხელმწიფედ჻ დამრჩების჻ რა჻ ნაცვალია჻ სხვა჻ მეფე჻ დაჯდეს჻ ჰინდოეთს჻ მერტყას჻ მე჻ ჩემი჻ ხრმალია჻
611. შენი჻ ქალი჻ არად჻ მინდა჻ გაათხოვე჻ გამარიდე჻ ჰინდოეთი჻ ჩემი჻ არის჻ არვის჻ მივსცე჻ ჩემგან჻ კიდე჻ ვინცა჻ ჩემსა჻ დამეცილოს჻ მისით჻ მასცა჻ ამოვფხვრიდე჻ სხვას჻ მეშველსა჻ გარეგანსა჻ მომკალ჻ ვისცა჻ ვინატრიდე჻
612. ესე჻ კაცნი჻ გამეგზავნნეს჻ გონებასა჻ გავეშმაგე჻ რომე჻ მისი჻ ვერა჻ მეცნა჻ ამას჻ უფრო჻ დავედაგე჻ მას჻ ზღუდესა჻ გარდავადეგ჻ მინდორთაკენ჻ რომე჻ ვაგე჻ მესმა჻ საქმე჻ საშინელი჻ თუცა჻ თავი჻ ვერ჻ წავაგე჻
613. გამოჩნდეს჻ ორნი჻ ქვევითნი჻ მე჻ მივეგებე჻ წინარე჻ ქალი჻ ჰყვა჻ ერთსა჻ მონასა჻ ვცანცა჻ თუ჻ მოღმა჻ ვინ჻ არე჻ თავგაგლეჯილი჻ ასმათი჻ პირს჻ სისხლი჻ ჩამომდინარე჻ აღარ჻ მიყივლა჻ ღიმილით჻ არცაღა჻ გამიცინა჻ რე჻
614. იგი჻ ვნახე჻ დავებნივე჻ გონებანი჻ გამიშმაგნა჻ შორით჻ უხმე჻ «რაშიგან჻ ვართ჻ ანუ჻ ცეცხლმან჻ რად჻ დაგვდაგნა»჻ მან჻ საბრალოდ჻ შემომტირნა჻ ძლივ჻ სიტყვანი჻ გამოაგნა჻ მითხრა჻ «ღმერთმან჻ სიმგრგვლე჻ ცისა჻ ჩვენთვის჻ რისხვით჻ წამოგრაგნა»჻
615. ახლოს჻ მიველ჻ კვლაცა჻ ვჰკითხე჻ «რაშიგან჻ ვართ჻ თქვი჻ მართალი»჻ კვლავ჻ საბრალოდ჻ ამიტირდა჻ კვლა჻ მოედვა჻ ამით჻ ალი჻ დიდხან჻ სიტყვა჻ ვერა჻ მითხრა჻ მისთა჻ ჭირთა჻ ნაათალი჻ მკერდსა჻ წითლად჻ უღებავიდა჻ სისხლი჻ ღაწვთა჻ ნაწვეთალი჻
616. მერმე჻ მითხრა჻ «მოგახსენებ჻ ესე჻ რადმცა჻ დაგიმალე჻ მაგრა჻ ვითა჻ გაგახარნე჻ შენცა჻ აგრე჻ შემიწყალე჻ ნუ჻ მაცოცხლებ჻ ნუ჻ დამარჩენ჻ შემიხვეწე჻ შემიბრალე჻ დამხსენ჻ ჩემსა჻ საწუთროსა჻ ღმერთსა჻ შენსა჻ მიავალე»჻
617. მიანბა჻ «ოდეს჻ სასიძო჻ მოჰკალ჻ და჻ ხმა჻ დაგივარდა჻ მეფესა჻ ესმა჻ აიჭრა჻ მართ჻ მისგან჻ გასატკივარდა჻ შენ჻ დაგიძახნა჻ «მიხმეთო»჻ ხმამაღლა჻ გახდა჻ ყივარ჻ და჻ მოგნახეს჻ შინა჻ ვერ჻ გპოვეს჻ მით჻ მეფე჻ გამომჩივარდა჻
618. «ჰკადრეს჻ აქა჻ აღარ჻ არის჻ კარნი჻ სადმე჻ გაუვლიან჻ მეფე჻ ბრძანებს჻ «ვიცი჻ ვიცი჻ მეტად჻ კარგად჻ შემიგიან჻ მას჻ უყვარდა჻ ქალი჻ ჩემი჻ სისხლნი჻ ველთა჻ მოუღვრიან჻ რა჻ ნახიან჻ ერთმანერთი჻ არშეხედვა჻ ვერ჻ დათმიან჻
619. «აწ჻ თავმან჻ ჩემმან჻ მას჻ მოვჰკლავ჻ ჩემად჻ დად჻ ვინცა჻ მადესა჻ მე჻ ღმრთისა჻ ვუთხარ჻ დაუბამს჻ მას჻ ეშმაკისა჻ ბადესა჻ მათ჻ ბოზკუროთა჻ ასეთი჻ რა჻ მისცეს჻ რა჻ უქადესა჻ თუ჻ დავარჩინო჻ ღმერთი჻ ვგმო჻ მისად჻ პატიჟად჻ მზად჻ ესა»჻
620. «მის჻ მეფისა჻ წესი჻ იყო჻ თავი჻ მისი჻ ძვირად჻ ფიცის჻ და჻ თუ჻ ფიცის჻ არ჻ გატეხის჻ მასვე჻ წამსა჻ დაამტკიცის჻ ესე჻ წყრომა჻ მეფისაგან჻ ვისცა჻ ესმა჻ ვინცა჻ იცის჻ მან჻ უანმბა჻ დავარ჻ ქაჯსა჻ ვინ჻ გრძნებითა჻ ცაცა჻ იცის჻
621. «დავარს჻ დასა჻ მეფისასა჻ უთხრა჻ ვინმე჻ ღმრთისა჻ მტერმან჻ «თავი჻ ფიცა჻ ძმამან჻ შენმან჻ არ჻ დაგარჩენს჻ იცის჻ ერმან»჻ მან჻ ეგრე჻ თქვა჻ «უბრალო჻ ვარ჻ იცის჻ ღმერთმან჻ სახიერმან჻ ვისგან჻ მოვკვდე჻ ვისთვის჻ მოვკვდე჻ მიიხვედროს჻ იგი჻ ვერ჻ მან»჻
622. «პატრონი჻ ჩემი჻ აგრევე჻ იყო჻ წამოხვე჻ შენ჻ ოდეს჻ შენეულივე჻ რიდენი჻ ებურნეს჻ ტურფად჻ შვენოდეს჻ დავარ჻ მოსთქმიდა჻ სიტყვითა჻ რომელნი჻ არა჻ მსენოდეს჻ «ბოზო჻ შენ჻ ბოზო჻ რად჻ მომკალ჻ ვეჭვ჻ შენცა჻ არა჻ გლხენოდეს჻
623. «როსკიპო჻ ბოზო჻ დიაცო჻ საქმრო჻ რად჻ მოაკვლევინე჻ ანუ჻ სისხლითა჻ მისითა჻ ჩემი჻ რად჻ მოაზღვევინე჻ არ჻ ცუდად჻ მომკლავს჻ ძმა჻ ჩემი჻ რა჻ გიყავ჻ რა჻ გაქნევინე჻ აწ჻ ღმერთსა჻ უნდეს჻ ვერ჻ მიხვდე჻ ვის჻ ესე჻ დააშლევინე»჻
624. «ხელი჻ მიჰყო჻ წამოზიდნა჻ თმანი჻ გრძელნი჻ დაუფუშნა჻ დაალება჻ დაალურჯა჻ მედგრად჻ პირნი჻ მოიქუშნა჻ მან჻ პასუხი჻ ვერა჻ გასცა჻ ოდენ჻ სულთქნა჻ ოდენ჻ უშნა჻ ქალმან჻ შავმან჻ ვერა჻ არგო჻ ვერცა჻ წყლული჻ დაუშუშნა჻
625. «რა჻ დავარ჻ გაძღა჻ ცემითა჻ მისითა჻ დალურჯებითა჻ წამოდგეს჻ ორნი჻ მონანი჻ პირითა჻ მით჻ ქაჯებითა჻ მათ჻ კიდობანი჻ მოიღეს჻ ეუბნეს჻ არ჻ აჯებითა჻ მას჻ შიგან჻ ჩასვეს჻ იგი჻ მზე჻ ჰგავს჻ იქნა჻ დარაჯებითა჻
626. «მან჻ უთხრა჻ «წადით჻ დაკარგეთ჻ მუნ჻ სადა჻ ზღვისა჻ ჭიპია჻ წმინდისა჻ წყალი჻ ვერ჻ ნახოს჻ მყინვარე჻ ვერცა჻ ლიპია»჻ მათ჻ გაეხარნეს჻ ხმა჻ მაღლად჻ იყივლეს჻ «იპი჻ იპია»჻ ესე჻ ვნახე჻ და჻ არ჻ მოვჰკვე჻ არა჻ მგავს჻ არცა჻ სიპია჻
627. «ზღვათაკენ჻ გავლნეს჻ სარკმელნი჻ მაშინვე჻ გაუჩინარდა჻ დავარ჻ თქვა჻ «მქმნელი჻ ამისი჻ ვინ჻ არ჻ დამქოლოს჻ ვინ჻ არ჻ და჻ ვირემ჻ მომკლევდეს჻ მოვკვდები჻ სიცოცხლე჻ გასაწყინარდა»჻ დანა჻ დაიცა჻ მოცაკვდა჻ დაეცა჻ გასისხლმდინარდა჻
628. «რად჻ არ჻ მიკვირვებ჻ ცოცხალსა჻ მე჻ ლახვარდაუსობელსა჻ აწ჻ იგი჻ მიყავ჻ რა჻ მმართებს჻ ამისსა჻ მახარობელსა჻ ზენაარ჻ დამხსენ჻ სიცოცხლე჻ სულთადგმადაუთმობელსა»჻ საბრალოდ჻ ცრემლსა჻ ადენდა჻ უკლებსა჻ დაუშობელსა჻