ჩანართი და დანართები ტექსტები ვეფხისტყაოსნისა, 1948 წ.
334. აქეთ არაბნი გაუხდეს და შეუტივეს ცხენები, ტარიელ ხელთა აიღო, შუბსა ახმარა მძლე ნები, უკრა და ცხენსა გაავლო იგ სიკვდილისა მქენები; რამაზს შეჰყარა აწ ღმერთმან სამთა გმირთაგან სენები.”
335. უბრძანა თუ : სიმუხთალე ორჯელ შენი შემიტყვია, არ გაგიშვებ თუ ცოცხალსა, ესე ჩემგან შეგიტყვია, არც გაუშვებ ხატაელთა, რაცა ჩვენთა ხელთა ტყვეა, შიში მოჰკლავს უსაცილოდ რამაზს, ესე შემიტყვია.”
336. შინა წავიდეს, გარდახდეს, ეს თურე არ ლაყაბია; რამაზ ჰყავს ორთა დედათა, ყელსა მანდილი აბია. შეშინებული, საბრალოდ დუღდა, მართ ვითა ქვაბია; “შეგცოდე, მომკალ მე ხვალემ, რამცა ვინ მიასაბია.”
ქორწილი ტარიელისა და ნესტან დარეჯანისა
337. ფრიდონცა ესვა მოყვარედ, მათ წინა მიიყვანიან; ერთმანერთისა მეშველთა მებრძოლნი იმაჯანიან: მათთა ურჩთა და შემკადრთა მიწები ააკვანიან, ორგულთა მკლავნი შემუსრნეს, ერთგულნი აგულვანიან.”
აქა ტარიელის დასნეულება და ხვარაზმშა მეფისაგან სისხლის ძებნად მოსვლა ინდოეთს
338. საწუთროო უხანაო, სიმუხთლისა სენი გჭირსა; უწინ ცათა აყვანილსა ჩააგდებვე დიდსა ჭირსა; გააყვითლებ ქარვის ფერად პირველ ლალსა განაჭვირსა, კარგად ვერვინ ვერა ნახავს ხანგრძლად შენგან დანაჭირსა.”
339. ესე ამბავი ნარჩომი მათ ლომთა მორჭმით მგონეთა, გალექსვა აკლდა ხვარაზმთა, მეტად ვერ მოვიგონეთა, ძნელია პოვნა, გული ჰკრთა, დავვარდი, დავეღონეთა კვლავე ვთქვით, ლექსი გავმერთე, მოსმენით გაიგონეთა.
340. აწ, გონიერნო, სიტყვანი თქვენ ჩემნი შეიწყნარენით: ძველნი ნარჩმნი ამბავნი ლექსად ვთქვენ, გაიხარენით. სარგისს დაურჩა უთქმელად, მას ესე დავაბარენით. ლექსნი მიქენით, ამისთვის ენანი მომახმარენით.
341. მორჭმულია ჰინდოთ მეფე, მასზედ მტერნი არ აბუქნა, მით მჭვრეტელთა დაადნობდა, მოყვარულთა დაუშუქნა: აწ გაიღეთ მაედანსა ბარგი მძიმე, არ სუბუქნა, კარავნი და კვლა ოთაღნი ხატაურნი ვინმცა უქნა!
342. ბრძანებს: “წავალ მოსასვენოდ, მოვიარო მე მინდორი. მრავლად ახლავნ ბაზიერნი და მწყაზარი თეთრი ქორი, სუნღული და შავარდნები ბრუნვენ, მოჰყავს ერთსა ორი, ავაზები გაუშვიან, დგიან მჭვრეტნი, იდგის გორი.”
343. მით მიუთხრობს ჰინდოთ მეფე: “ჭირნი ამფეხვრეს ნარონები; ლხინი გვმართებს აწ მორჭმულთა მოსურნალთ მოსაწონები.” ტახტსა ზედა ჯდა, წინა უთქს ოქრო-სარტყელთა მონები, მუტრიბნი და მომღრალნი, თამაშობენ მოგოსნები.
344. ილხენდა და თამაშობდა, წამწამთაგან უქრის ქარი. მას ნადიმსა მჯდომსა ტუღემ დაესოო გულსა ნარი, ჯალაბები გაიყარეს და დაახრჩვეს მაგრა კარი, მანდატურნი გარ უვლიდეს, ჩააყენეს მჭვრეტთა ჯარი
345. გრძლად ავად გახდა ტარიელ სენთაგან, მორჭმით მპყრობელი, დიდი ჰინდოთა ხელმწიფე, მეფეთა ზედა მფლობელი, ოთხ წელ წვა ზედა ლოგინთა მრავალთა სენთა მშობელი, ვეღარ ვნახეთ მხეცთა სრვით და ვერცა რაზმთა მწობელი.
346. ესმა ხვარაზშას ამბავი ესე ჰინდოთა სენისა, ვით გაეხარნეს, რა გკადრო სიამე მონახსენისა! ვაზირთა იხმო რჩევად ზის, უბნობს, არ ავ-ენისა; ბრძანებს: “ვადინოთ ჰინდოეთს სისხლი რუდ მონადენისა.”
347. “მე მასმია, ჰინდოთ მეფე ტარიელ წევს ხანთა დიდთა, აწ ჩვენ გვმართებს სისხლთა ძებნა, ნუ ვამყოფებთ დანამშვიდთა, ამოვსწყვიტნეთ, დავარბივნეთ, ვხოცდეთ, ვსცემდეთ ვითა ხიდთა, ათასთა და ბევრ-ათასთა შევიქმოდეთ მათთა შვიდთა.
348. “უტარიელოდ ჰინდოთა ლაშქარნი ნურა გგონია; იცით, თუ რამაზს რა უყო, არად არ სავარგონია; პირველ ბრძენთაგან მრავალი სიჯაბნე გამიგონია, აწ გვმართებს მათი მტერობა, ესე მით მომიგონია
349. ჰკადრეს ვაზირთა: მეფეო ვართ დედის მუცლით მონანი, მაგა საქმესა ვერ-ქმნელნი, ვართ აქამდისცა მონანი, ჩვენ მოგვეწონნეს თათბირნი, ეგ შენნი შენაგონანი, ღმერთსა სწადს, ასრე სუბუქ ვქნათ, ვითა დრამისა წონანი.
350. თუ ბრძანოთ, აწვე გავგზავნოთ ყოველგნით ლაშქრისა მხმობელი. ვიხმნეთ ხვარაზმთა ლაშქარნი მებრძოლთა დამამხობელი, ომისა მოწადინენი, ერთმანერთისა მსწრობელი; ჩვენნი აბჯარნი ზნე-სრულნი, უაზრო. დაუშრობელი.”
351. აწ მეფე ბრძანებს:,,გავგზავნოთ, ყოვლგნით წასვლა ხამს კაცისა.” ნურვინ დადგების, მოვიდნენ, რაზმი ვჰკრათ მართ მამაცისა; ნურას დავარჩენთ, ავსწყვიტოთ ნაშობი მუნ დიაცისა ომგარდახდილნი ვბრწინვიდეთ, ვართ ვითამ გუნდი ა ცისა.”
