98. მონათა჻ ხელი჻ გამართეს჻ მის჻ ყმისა჻ შესაპყრობელად჻ მან჻ იგინი჻ გლახ჻ დახადნა჻ მტერთაცა჻ საწყალობელად჻ ჰკრა჻ ერთმანერთსა჻ დახოცნა჻ თავსა჻ ხელაუპყრობელად჻ ზოგსა჻ გადაჰკრის჻ მათრახი჻ მკერდამდის჻ გასაპობელად჻
99. მეფე჻ გაწყრა჻ გაგულისდა჻ მონანიცა჻ შეუზახნა჻ მან჻ მდევართა჻ მიწევნამდის჻ არ჻ უჭვრიტა჻ არცა჻ ნახნა჻ რაზომნიცა჻ მიეწივნეს჻ ყოვლნი჻ მკვდართა჻ დაასახნა჻ კაცნი჻ კაცსა჻ შემოსტყორცნა჻ როსტან჻ ამად჻ ივაგლახნა჻
100. შესხდეს჻ მეფე჻ და჻ ავთანდილ჻ მის჻ ყმისა჻ მისაწეველად჻ იგი჻ ლაღი჻ და჻ უკადრი჻ მივა჻ ტანისა჻ მრხეველად჻ ტაიჭი჻ მიუქს჻ მერანსა჻ მიეფინების჻ მზე჻ ველად჻ შეიგნა჻ მისლვა჻ მეფისა჻ მისად჻ უკანა჻ მდეველად჻
101. რა჻ ცნა჻ მეფე჻ მოვიდაო჻ ჰკრა჻ მათრახი჻ მისსა჻ ცხენსა჻ მასვე჻ წამსა჻ დაიკარგა჻ არ჻ უნახავს჻ თვალსა჻ ჩვენსა჻ ჰგვანდა჻ ქვესკნელს჻ ჩაძრომილსა჻ ანუ჻ ზეცად჻ ანაფრენსა჻ ეძებდეს჻ და჻ ვერ჻ ჰპოებდეს჻ კვალსა჻ მისგან჻ წანარბენსა჻
102. კულავ჻ ძებნეს჻ და჻ უკვირდათ჻ ვერ჻ პოვნა჻ ნაკვალევისა჻ აგრე჻ კვალწმიდად჻ წარხდომა჻ კაცისა჻ ვითა჻ დევისა჻ ლაშქარნი჻ მკვდართა჻ სტიროდეს჻ სწრაფა჻ აქვს჻ წყლულთა჻ ხვევისა჻ მეფემან჻ ბრძანა჻ ვნახეო჻ მიზეზი჻ ლხინთა჻ ლევისა჻
103. ბრძანა჻ ღმერთსა჻ მოეწყინა჻ აქანამდის჻ ჩემი჻ შვება჻ ამად჻ მიყო჻ სიამისა჻ სიმწარითა჻ დანაღვლება჻ სიკვდილამდის჻ დამაწყლულა჻ ვერვის჻ ძალუც჻ განკურნება჻ მასვე჻ მადლი჻ ესე჻ იყო჻ წადილი჻ და჻ მისი჻ ნება჻
104. ესე჻ თქვა჻ და჻ შემობრუნდა჻ დაღრეჯილი჻ წამოვიდა჻ არცაა჻ ჰკრა჻ ასპარეზსა჻ ვამი჻ ვამსა჻ მოურთვიდა჻ ყველაკაი჻ მოიშალა჻ სადაცა჻ ვინ჻ მხეცთა჻ სრვიდა჻ ზოგთა჻ თქვეს჻ თუ჻ მართალია჻ ზოგი჻ ღმერთო჻ უზრახვიდა჻
105. მეფე჻ საწოლს჻ შემოვიდა჻ სევდიანი჻ დაღრეჯილი჻ მისგან჻ კიდე჻ არვინ჻ შეჰყვა჻ ავთანდილ჻ უჩს჻ ვითა჻ შვილი჻ ყველაკაი჻ გაიყარა჻ ჯალაბი჻ ჩანს჻ არ჻ დაჯრილი჻ გაბედითდა჻ სიხარული჻ ჩაღანა჻ და჻ ჩანგი჻ ტკბილი჻
106. თინათინს჻ ესმა჻ მამისა჻ ეგეთი჻ დაღრეჯილობა჻ ადგა჻ და჻ კარსა჻ მივიდა჻ ჰქონდა჻ მზისაცა჻ ცილობა჻ მოლარე჻ იხმო჻ უბრძანა჻ ძილია჻ თუ჻ უძილობა჻ მან჻ მოახსენა჻ დაღრეჯით჻ ზის჻ სჭირსო჻ ფერშეცვლილობა჻
107. ერთაი჻ ახლავს჻ ავთანდილ჻ წინაშე჻ უზის჻ სკამითა჻ უცხო჻ ყმა჻ ვინმე჻ უნახავს჻ ასრე჻ დაღრეჯით჻ ამითა჻ თინათინ჻ ბრძანა჻ აწ჻ წავალ჻ შესლვა჻ არ჻ ჩემგან჻ ჟამითა჻ მიკითხოს჻ ჰკადრე჻ იყოთქო჻ აქა჻ ერთითა჻ წამითა჻
108. ხანი჻ გამოჰხდა჻ იკითხა჻ ნეტარ჻ რასა჻ იქს჻ ქალიო჻ ჩემი჻ ლხინი჻ და჻ ჯავარი჻ ჩემი჻ სოფლისა჻ წყალიო჻ მოლარე჻ ჰკადრებს჻ მოვიდა჻ აწყაღა჻ ფერნამკრთალიო჻ დაღრეჯით჻ გცნა჻ და჻ მიბრუნდა჻ წინაშე჻ მომავალიო჻
109. უბრძანა჻ თუ჻ წადი჻ უხმე჻ უმისობა჻ ვით჻ გავძლეო჻ მოახსენე჻ რად჻ დაბრუნდი჻ შენ჻ მამისა჻ სიცოცხლეო჻ მოდი჻ ჭმუნვა჻ გამიქარვე჻ გულსა჻ წყლულსა჻ მეწამლეო჻ გითხრა჻ ჩემი჻ სამიზეზო჻ მე჻ თუ჻ ლხინთა჻ რად჻ დავლეო჻
110. თინათინ჻ ადგა჻ მივიდა჻ მიჰყვა჻ მამისა჻ ნებასა჻ უგავს჻ პირისა჻ სინათლე჻ მთვარისა჻ მოვანებასა჻ მამამან჻ გვერდსა჻ დაისვა჻ აკოცა჻ ნებანებასა჻ უბრძანა჻ მახლავ჻ რად჻ არა჻ რად჻ მელი჻ მოყვანებასა჻
111. ქალმან჻ ჰკადრა჻ ხელმწიფეო჻ დაღრეჯილსა჻ ვინცა჻ გცნობდეს჻ ვინმცა჻ გნახა჻ კადნიერად჻ რაზომ჻ გინდა჻ ამაყობდეს჻ თქვენი჻ აგრე჻ დაღრეჯანი჻ მნათობთაცა჻ დაამხობდეს჻ კაცმან჻ საქმე჻ მოიგვაროს჻ ვეჭვ჻ ჭმუნვასა჻ ესე჻ სჯობდეს჻
112. იგი჻ პირმზე჻ ეუბნების჻ ვერვინ჻ ნახა჻ ნაუბარი჻ მოცემულხარ჻ ჭირს჻ რასმე჻ ცრემლთა჻ აფრქვევ჻ გულ჻ მდუღარი჻ ზოგჯერ჻ შეთად჻ გაიზახი჻ ჰგავს჻ ატყინებს჻ ცეცხლსა჻ ქარი჻ მაჯლიშითა჻ გავიახლოთ჻ ესე჻ სევდა჻ რამე჻ არი჻
113. უბრძანა჻ შვილო჻ რაზომცა჻ მჭირს჻ საქმე჻ სავაგლახია჻ შენი჻ ჭვრეტა჻ და჻ სიახლე჻ ლხინადვე჻ დამისახია჻ მომაქარვები჻ სევდისა჻ მართ჻ ვითა჻ მუფარახია჻ ვეჭვ჻ რა჻ სცნა჻ შენცა჻ მამართლო჻ ჩემი჻ სულთქმა჻ და჻ ახია჻
114. უცხოსა჻ და჻ საკვირველსა჻ ყმასა჻ რასმე჻ გარდვეკიდე჻ მისმან჻ შუქმან჻ გაანათლა჻ სამყარო჻ და჻ ხმელთა჻ კიდე჻ რა჻ უმძიმდა჻ არ჻ ვიცოდით჻ ან჻ ტიროდა჻ ვისთვის჻ კიდე჻ ჩემად჻ ნახვად჻ არ჻ მოვიდა჻ გავგულისდი჻ წავეკიდე჻
115. მე჻ რა჻ მნახა჻ ცხენსა჻ შეჯდა჻ თვალთა჻ ცრემლნი჻ მოიხოცნა჻ შესაპყრობლად჻ შევუზახენ჻ სპანი჻ სრულად჻ დამიხოცნა჻ ვითა჻ ეშმა჻ დამეკარგა჻ არ჻ კაცურად჻ გარდამკოცნა჻ ჯერთცა჻ ესე჻ არა჻ ვიცი჻ ცხადი჻ იყო჻ თუ჻ მეოცნა჻
116. აწესე჻ მიკუირს჻ რა჻ იყო჻ ანუ჻ რა჻ ვნახე჻ და჻ რული჻ მან჻ დამიხოცნა჻ ლაშქარი჻ ადინა჻ სისხლი჻ ღვარული჻ კაცთა჻ ხორცისად჻ ვით჻ ითქმის჻ ისრე჻ თვალთაგან჻ ფარული჻ უცილოდ჻ ღმერთსა჻ მოვსძულდი჻ აქამდის჻ მე჻ მხიარული჻
117. ტკბილნი჻ მისნი჻ წყალობანი჻ ბოლოდ჻ ასრე჻ გამემწარნეს჻ დამავიწყდეს჻ რაცა჻ დღენი჻ მხიარულსა჻ წამეარნეს჻ ყოვლმან჻ პირმან჻ ვაგლახ჻ მიყოს჻ ვეღარავინ჻ მინეტარნეს჻ სადამდისცა჻ დღენი჻ მესხნენ჻ ვეღარამან჻ გამახარნეს჻