61. დაწერა თუ ჩემნო ყმანო, გამზრდელნო და ზოგნო ზრდილნო. ერთგულნო და მისანდონო, ამას ზედა გამოცდილნო. თქვენ ჩემისა საწადლისა, მიდგომილნო ვითა ჩრდილნო. წიგნი ჩემი მოისმინეთ, ყოვლნო ერთგან შემოყრილნო:-
62. მიწამცა თქვენი ავთანდილ, ისმინეთ გიწერ მე რასა. თჳთ ვიქმ ხელითა ჩემითა, ამა წიგნისა წერასა. ცოტასა ხანსა ვარჩივენ, გაჭრა სმასა და მღერასა. პურად და საჭმლად მივენდევ, ჩემსა მშვილდსა და ცერასა:-
63. საქმე რამე მიცს თავისა, ზესადმე გარდსახვეწელი. დავჰყო მარტო და ღარიბად, ესე წლეული მე წელი. გემუდარები ამისთჳს მისმინოთ, ვარ თქვენი შემომხვწელი. მე დამახვედროთ სამეფო, მტერთაგან დაულეწელი:-
64. მე შერმადინ დამიგდია, ჩემად კერძად პატრონობდეს. სიკუდილსა და სიცოცხლესა, სადამდისცა ჩემსა სცნობდეს. ყოვლთა მზეებრ მოგეფინოს, ვარდს ზურიდეს არ აჭკნობდეს. შემცოდესა ყველაკასა, ვითა ცვილსა დაადნობდეს:-
65. თქვენცა იცით გამიზრდია, ვითა ძმა და ვითა შვილი. ამას ასრე მორჩილობდით, არის ვითამც ავთანდილი. ბუკსა იკრას აქნევინეთ, ყოვლი საქმე ჩემგან ქნილი. მე თუ დრომდის არ მოვიდე, გლოვა გმართებს არ სიცილი:-
66. ესე წიგნი დაასრულა, წყლიანმან და სიტყვა ნაზმა. წელთა ოქრო შემოირტყა, საღარიბოდ მოეკაზმა. ბრძანა მინდორს შევჯდებიო, ლაშქარიცა დაერაზმა. მასვე წამსა წამოვიდა, შინა ხანი არა დაზმა:-
67. ბრძანა წადით ყველაკაი, აქა მომხრედ არვინ მინა. მონებიცა მოიშორვა, თავი გაითავისწინა. მარტო გარე შემობრუნდა, შამბი შიგან გაირბინა. მიწყივ მისად საგონებლად, მისი მკულელი თინათინა:-
68. იგი ველი გაირბინა, ლაშქართაგან გაეკიდა. ვინცა ნახა სულიერმან, ანუ ვინმცა გაეკიდა. ვის მახვილი ვერას ავნებს, მისი მკლავი გაეკიდა. მისგან ტვირთი კაეშნისა, ტვირთად ვარგად აეკიდა:-
69. რა ლაშქართა ინადირეს, და პატრონი მოითვალეს. იგი პირ მზე ვეღარ ჰპოვეს, პირი მათი იფერმკრთალეს. მათსა დიდსა სიხარულსა, სამძიმარი ანაცვალეს. ყოვლგან რბოდეს საძებარად, ვინცა იყო უცხენმალეს:-
70. ღ~თი ლომო შენად ნაცულად, სხვასა ვისმცა დანერგვიდეს. დარბოდეს და სხუაგნით სხუათა, მოამბეთა მოასხმიდეს. ვეღარა ჰსცნეს მისი საქმე, გაიარა აქათ კიდეს. მისნი სპანი გულნნმოკლულნი, ცრემლსა ცხელსა გარდმოყრიდეს:-
71. შერმადინ ერთგან შეჰყარნა, ხასი და დიდებულები. უჩვენა იგი უსტარი, ანბავი მისი თქმულები. რა მოისმინეს ყველაი, დარჩა გულ დანაწყლულები. თავსა იცემდეს არ იყო, გული უცრემლო ულები:-
72. ყოვლთა ჰკადრეს თუცა ყოფა, ჩვენ უმისოდ გვიარმისცა. უშენოსა საჯდომი და, ტახტი მისი ვისმცა მისცა. გაღანამცა გმორჩილობდეთ, თუ გვიბრძანო რაცა ვისცა. იგი მონა აპატრონეს, ყველაკამან თაყვანის სცა:-
73. ამ საქმესა მემოწმების, დიონოსი ბრძენი ეზროს. საბრალოა ოდის ვარდი, დაეთრთვილოს დაცაეზროს. ვის ბალახში არა გუანდეს, და ლერწამი ტანად ეზროს. იგი სადმე გაღარიბდეს, სამყოფთაგან იაბეზროს:-
74. ავთანდილ იგი მინდორი, ოთხახმით გარდაიარა. დააგდო მზღუარი არაბთა, სხუათა მზღვართა არე იარა. მაგრა მის მზისა გაყრამან, სიცოცხლე გაუზიარა. თქუა თუ მე მასმცა ვიახელ, აწ ცხელსა ცრემლსა ვღვრი არა:-
75. ახალმან ფიფქმან დასთოვა, ვარდი დათრთვილა დანასა. მოუნდის გულსა დაცემა, ზოგჯერ მიმართის დანასა. სთქვის ჭირი ჩემი სოფელმან, ოთხმოცდაათი ანასა. მოვშორდი ლხინსა ყველასა, ჩანგსა ბარბითსა დანასა:-
76. ვარდი მის მზისა გაყრილი, უფრო და უფრო ჭკნებოდა. გულსა უთხრის თუ დასთმეო, ამად არ დია ბნდებოდა. უცხო უცხოთა ადგილთა, საძებრად იარებოდა. მგზავრთა ჰკითხევდის ამბავთა, მათთანა ემოყვრებოდა:-
77. მუნ ეძებს ცრემლი მტირალსა, ზდის ზღუათა შესართავისად. უჩნდის ქუჱყანა ტახტად და, მკლავი სადებლად თავისად. თქვის საყვარელო მოგშორდი, გული შენ დაგრჩა ვთქუა ვისა. შენთჳს სიკვდილი მეყოფის, ლხინად ჩემისა თავისად:-
78. ყოვლი პირი ქუჱყანისა, მოვლო სრულად მოიარა. ასრე რომე ცასა ქუჱშე, არ დაურჩა არ იარა. მაგრა იგი მის ამბვისა, მსმენელსაცა ვერ მიმხვდარა. ამა შიგან წელიწადი, სამი სამ თვედ მიიყარა:-