..., 1860 წ.

1013. არას გარგებს შეჭირვება. რომ სჭმუნვიდე რა გერგების არ თუ იცი უგანგებოდ. არა კაცი არ მოკვდების მზისა შუქთა მომლოდინე. ვარდი სამ დღე არ დაჭკნების და ბედი ცდა და გამარჯვება. ღ~თსა უნდა მოცაგვხდების.

1014. მოახსენა ეგე სწავლა. ჩემთვის ყოვლად სოფლად ღირდეს გონიერსა მწვრთელი უყვარს. უგუნურსა გულსა გმირდეს მაგრამ რა ვქნა რაგვარ გავსძლო. მეტის მეტი რა მიმჭირდეს და შენცა გჭირან ჭირნი ჩემნი. არ მამართლო რას მიკვირდეს.

1015. ცვილსა ცეცხლის სიმხურვალე. უგავს ავათ აენთების მაგრამ წყალსა არსით ახლავს. თუ ჩავარდეს დაცა შრტების რაცა ვისცა საქმე თვით სჭირს. სხვასა თვისცა ეგვარების და თავი დაღმა რად არ იცი. გული ჩემი როგორ ბნდების.

მბობა ტარიელისაგან ავთანდილთან. ლომ ვეფხვთა დახოცისა:

1016. არ წამეკიდა ყველაი. წვრილად გიამბო ენითა მერმეღა გაბრჭევ მართალი. მაგა გულითა ბრძენითა შენ მოგელოდი მიმჭირდა. მოლოდინითა შენითა და ქვაბს ვეღარ გავსძელ. მინდორად, მოვალ მამინდა ცხენითა.

1017. იმა ქედსა გარდავადეგ. ისი შამბი მომეარნეს ერთი ლომი ერთი ვეფხვი. შეკრფეს ერთათ შეიყარნეს გვანდენ რათმე მოყვარულთა. მათი ნახვა გამეხარნეს და მათ რა უყვეს ერთმანეთსა. გამიკვირდეს შემეზარნეს.

1018. რა რომ გარდავდეგ ლომ ვეფხვი. მოვიდნენ ერთგან რებულნი სახეთ ვამსგავსე მიჯნურთა. ცეცხლი დამევსო დებულნი შეიყარნეს და შეიბნეს. იბრძოდეს გამწარებულნი და ლომი სდევს და ვეფხვი მიურბის. ჩემგან არ იყვნეს ქებულნი.

1019. პირველ ამოდ ილაღ ებდეს. მერმე მედგრად წაიკიდნეს თვითო ტოტი ერთმანერთსა. კვრეს და სიკვდილსა არ დარიდნეს გამორიდნა ვეფხმან გული. დედათაცა განარიდნეს და ლომი მედგრად წაეკიდა. იგი ვერვინ დაამშვიდნეს.

1020. ლომსა დაუგმენ ნაქმარი. ვარქვი არა ხარ ცნობასა შენ საყვარელსა რად აწყენ. ფუ მაგა მამაცობასა ხმალ გამოწვდილი მიუხე. მივეც ლახვართა სობასა და თავსა გარდავკარ მოცა ვკალ. დავხსენ სოფლისა ცნობასა.

1021. ჴმალი გავრტყორცე გარდვიჭერ. ვეფხვი შევიპყარ ხელითა მის გამო კოცნა მამინდა. ვინ მწვავს ცეცხლის ცხელითა მიღრინვიდა და მაწყენდა. ბრჭალითა სისხლთა მღვრელითა და ვეღარ გაუძელ იგიცა. მოვკალ გულითა ჴელითა.

1022. რაზომსაცა ვამშვიდებდი. ვეფხვი ვერად დავამშვიდე გავგულისდი მოვიქნიე. ვკარ მიწასა დავაწყვიტე მამეგონა ოდეს ჩემსა. საყვარელსა წავეკიდე და სული სრულად არ ამამხდა. რას გიკვირს თუ ცრემლსა ვღვრიდე.

1023. აჰა ძმაო მითხრობია. ჭირი ჩემი რაცა მჭირდა სულთა დგმაცა არა გმართებს. ასრე გასლვა რას გიკვირდა სიცოცხლესა გავეყარე. სიკვდილიცა დამიძვირდა და ესე სიტყვა გაათავა. ყმამან სულთქმა აცა ტირდა.

ტარიელისაგან და ავთანდილისა ქვაბსა მისვლა:

1024. ავთანდილცა მისთანავე. ტიროდა და ცრემლსა ღვრიდა უთხრა დასთმე ნუ მოკუდები. გულსა სრულად ნუ დასჭრიდა ღ~თი მაგას მოწყალეობს. თუმცა ჭირმან არ გაგრიდა და თუმცა უნდათ გასაყრელად. პირველ ერთად არ შეგყრიდა.

1025. სდევს მიჯნურსა ფათერაკი. საწუთროსა და ანაღვლებს მაგრამ ბოლოს ლხინსა მისცემს. ვინცა პირველ ჭირსა გასძლებს მიჯნურობა საჭიროა. მით სიკვდილსა მიგვიახლებს და გასწავლისა გააშმაგებს. უსწავლელსა გაასწავლებს.

1026. ატირდეს და გაემართნეს. ქვაბისაკენ თავნი არნეს რა ასმათმან დაინახა. გაღანამცა გაეხარნეს მოეგება მოტიროდა. თვალმან მისმან ცრემლნი ღვარნეს და აკოცეს და აცა ტირდეს. კვლავ ცნობანა ააჩქარნეს.

1027. ასმათ თქვა ღ~თო რომელი. არ ითქმი კაცთა ენითა შენ ხარ სავსება ყოველთა. აღგვავსებ მზეებრ ფენითა გაქო ვით გაქო რა გაქო. არ საქებელო სმენითა და დიდება შენდა არ მამკალ. ამათთვის ცრემლთა დენითა.

1028. ტარიელ ეტყვის ჱე დაო. ვით ცრემლი აქა მდენია საწურთო ნაცვლად გვატირებს. რაც ოდენ გაგვიცინია ძველი წესია სოფლისა. არ ახალ მოსასმინია და ვაი შენი ბრალი დაო თვარ. სიკვდილი ჩემი ლხინია.

1029. სწყუროდეს წყალსა ვინ დაღვრის. კაცი უშმაგო ცნობილი მე თვალთა ჩემთა ვით მიკვირს. რათ ვარ ცრემლითა ლტობილი უწყლოება კლავს და წყალი სდის. არ ოდეს არ გახმობილი და ვაი წარხდა ვარდი პობილი. ვაი მარგალიტი წყობილი.

1030. ავთანდილსაც მოეგონა. მისი მზე და საყვარელი ანუ ჩვენ გლახ რა გვექნების. მე უშენოთ სულთა მდგმელი შენ არ გნახავ ჩემი ჩემთვის. სიცოცხლეა სინანული და გითხრამცა ვინ რა გჭირს ანუ. რა ცეცხლი მწვამს როგორ ძნელი.