604. რიდენი჻ და჻ ყაბაჩანი჻ რომე჻ მესხნეს჻ სამძღუნოდ჻ მისად჻ ერთგან჻ შევჰკრენ჻ გაუგზავნენ჻ მზესა჻ აკლდა჻ ოდნად჻ მისად჻ ასმათ჻ დიდხანს჻ არ჻ გაუშვი჻ მე჻ იმედად჻ სულთა჻ დგმისად჻ მისგან჻ კიდევ჻ მომეცალა჻ საუბრადმცა჻ სხუადღა჻ რისად჻
605. მიუწერე჻ მზეო჻ შუქი჻ შენი჻ შენგან჻ მონაფენი჻ გულსა჻ მეცა჻ გამიცუდდეს჻ სიჩაუქე჻ სიალფენი჻ ხელმან჻ შენნი჻ განვიცადენ჻ სინატიფესიტურფენი჻ სულთა჻ ნაცვლად჻ სამსახურნი჻ რამცა჻ ვითა჻ გიმუქფენი჻
606. მაშინ჻ ოდეს჻ დამარჩინე჻ სულთა჻ სრულად჻ არ჻ გამყარე჻ აწ჻ ჩემთუისცა჻ ესე჻ ჟამი჻ მასვე჻ ჟამსა჻ დავადარე჻ სამჴრე჻ შენი჻ მომივიდა჻ შემოვიბი჻ მკლავსა჻ გარე჻ რომე჻ მმართებს჻ სიხარული჻ ეგზომიმცა჻ რა჻ ვიხარე჻
607. განაღამცა჻ ვიწინაშე჻ აჰა჻ რიდე჻ რომე჻ მთხოვე჻ ყაბაჩაცა჻ ასეთივე჻ ამისებრი჻ ვერა჻ ვჰპოვე჻ დაბნედილსა჻ ნუ჻ დამაგდებ჻ მიშველე჻ რა჻ მარგე჻ მოვე჻ სოფელს჻ მყოფსა჻ უშენოსა჻ კაცსა჻ ვისმცა჻ შევეპოვე჻
608. ქალი჻ ადგა჻ გამეყარა჻ დავწევ჻ ამოდ჻ დამეძინა჻ მაგრა჻ შევჰკრთი჻ საყვარელი჻ ჩემი჻ ვნახე჻ ძილსა჻ შინა჻ გამეღვიძა჻ აღარა჻ მყუა჻ სულდგმულობა჻ მომეწყინა჻ ღამე჻ ასრე჻ გავათენე჻ მისი჻ ჴმაცა჻ არ჻ მესმინა჻
609. დილასა჻ ადრე჻ სრას჻ მიჴმეს჻ დღე჻ რა჻ ქნა჻ მწუხრმან჻ ჟამითა჻ ავდეგ჻ ვცან჻ მათი჻ ამბავი჻ წასლვა჻ ვქმენ჻ მითვე჻ წამითა჻ ვნახე჻ ორნივე჻ ერთგან჻ სხდეს჻ სახითა჻ ოდენ჻ სამითა჻ რა჻ მიველ჻ მითხრეს჻ დაჯდომა჻ წინაშე჻ დავჯე჻ სკამითა჻
610. გუიბრძანეს჻ თუ჻ ღ~თნ჻ ასრე჻ დაგუაბერნა჻ დაცაგულია჻ ჟამი჻ გუახლავს჻ სიბერისა჻ სიყმაწუილე჻ გარდგუივლია჻ ყმა჻ არ჻ მოგუცა჻ ქალი჻ გუივის჻ ვისგან჻ შუქი჻ არ჻ გუაკლია჻ ყმისა჻ არ჻ სმა჻ არა჻ გუაგუა჻ ამად჻ ზედა჻ წაგუითლია჻
611. აწ჻ ქალისა჻ ჩუენისათუის჻ ქმარი჻ გუინდა჻ სად჻ მოვნახოთ჻ რომე჻ მივსცეთ჻ ტახტი჻ ჩუენი჻ სახედ჻ ჩუენად჻ გამოვსახოთ჻ სამეფოსა჻ ვაპატრონოთ჻ საჴელმწიფო჻ შევანახოთ჻ არ჻ ამოვსწყდეთ჻ მტერთა჻ ჩუენთა჻ ჴრმალი჻ ჩუენთვის჻ არ჻ ვმახოთ჻
612. ვჰთქუი჻ თქუენი჻ ძისა჻ არა჻ სმა჻ გულსა჻ ვით჻ მიეფარების჻ მაგრა჻ კმა჻ ჩუენად჻ იმედად჻ ვინ჻ მზესა჻ დაედარების჻ ვისცა჻ სთხოვთ჻ შვილსა჻ სასიძოდ჻ მას჻ დიდად჻ გაეხარების჻ სხუამცა჻ რა჻ გკადრეთ჻ თვით჻ იცით჻ მაგას჻ რა჻ მოეგუარების჻
613. დავიწყეთ჻ რჩევა჻ საქმისა჻ გული჻ უც჻ თუცა჻ მელია჻ ვთქუი჻ ჩემგან჻ დაშლა჻ ამისი჻ არ჻ ითქმის჻ არ჻ საქნელია჻ მეფემან჻ ბრძანა჻ ხუარაზმშა჻ ჴელმწიფე჻ ხუარაზმელია჻ თუ჻ მოგუცემს჻ შვილსა჻ საჩუენოდ჻ მისებრივ჻ არრომელია჻
614. რომე჻ პირველვე჻ დაესკვნა჻ მათ჻ ესე჻ შეეტყუებოდა჻ ერთმანერთსაცა჻ უჭვრეტდეს჻ სიტყვაცა჻ აგრე჻ სწბებოდა჻ ჩემგან჻ დაშლისა჻ კადრება჻ მართ჻ ამბად჻ არ჻ ეგებოდა჻ ოდენ჻ დავმიწდი჻ დავნაცრდი჻ გული჻ მი჻ და჻ მო჻ ჰკრფებოდა჻
615. დედოფალმან჻ თქუა჻ ხუარაზმშა჻ მეფეა჻ მორჭმით჻ მჯდომელი჻ მათსამცა჻ შვილსა჻ სასიძოდ჻ ჩუენთუის჻ სხუა჻ სჯობდა჻ რომელი჻ შეცილებამცა჻ ვით჻ ჰკადრა჻ რადგან჻ თვით჻ იყო჻ მდომელი჻ მოწმობა჻ დავრთე჻ დაესკვნა჻ დღე჻ ჩემი჻ სულთა჻ მჴდომელი჻
616. გაგზავნეს჻ კაცი჻ ხოარაზმშას჻ წინა჻ შვილისა჻ მთხოველი჻ შესთუალეს჻ გაჰჴდა჻ უმკვიდროდ჻ სამეფო჻ ჩუენი჻ ყოველი჻ არს჻ ერთი჻ ქალი჻ საძეო჻ არ჻ კიდევ჻ გასათხოველი჻ თუ჻ მოგუცემ჻ შვილსა჻ სამისოდ჻ სხუასა჻ ნუღარას჻ მოელი჻
617. კაცი჻ მოვიდა჻ აევსო჻ ჯუბაჩითა჻ და჻ რიდითა჻ გახარებოდა჻ ხუარაზმშას჻ სიხარულითა჻ დიდითა჻ ებრძანა჻ მოგვხუდა჻ ღ~თისაგან჻ ჩუენ჻ რომე჻ ვინატრიდითა჻ თუით჻ მაგისებრსა჻ შვილსამცა჻ ჩუენ჻ ჴელსა჻ რასა჻ ვჰჴდიდითა჻
618. აქ჻ საწოლს჻ მჯდომი჻ ტარიელ჻ შექრუშვით჻ სევდიანადო჻ სასიძოს჻ მოყვანისათვის჻ გულს჻ ლახუარი჻ სჭირს჻ დანადო჻ მონა჻ მოვიდა჻ საჴმობლად჻ იგ჻ მისთვის჻ წასაყუანადო჻ იგ჻ გაუწყრების჻ რომელი჻ ვერ჻ მზეა჻ იმისთანაო჻
619. მეტმან჻ სევდამან჻ მიმწურა჻ გულსა჻ დაცემად჻ დანისად჻ ასმათის჻ მონა჻ შემოდგა჻ შევჯე჻ ლაღი჻ და჻ ჯანი჻ სად჻ წიგნი჻ მომართუა჻ ეწერა჻ ვინ჻ სჩან჻ ალვისა჻ ტანისად჻ ადრე჻ მოდიო჻ გიბრძანებს჻ დაუყოვნებლად჻ ხანისად჻
620. შევჯე჻ წაველ჻ ბაღჩას჻ მიველ჻ ვითა჻ სცნობდენ჻ ლხინთა჻ ზომით჻ ბაღჩა჻ შევლე჻ კოშკი჻ დამხუდა჻ ასმათ჻ ვნახე჻ ძირსა჻ დგომით჻ ვნახე჻ ვსჭურეტდი჻ ნატირებად჻ ცრემლი჻ აჩნდა჻ ღაწუთა჻ წთომით჻ დამიმძიმდა჻ არა჻ ვჰკითხე჻ ჩემი჻ სჭირდა჻ მისლუა჻ ნდომით჻
621. იგი჻ ვნახე჻ დაღრეჯილი჻ ესე჻ მეტად჻ დამიმძიმდა჻ ვითა჻ წინას჻ შემომცინის჻ აღარ჻ ეგრე჻ გამიღიმდა჻ ყოლე჻ სიტყუა჻ არ჻ მამიგო჻ ოდენ჻ ცრემლთა჻ გარდმოსწუიმდა჻ ამით჻ უფრო჻ დამაწყლულა჻ არა჻ წყლულთა჻ მიაქიმდა჻
622. ჩემნი჻ ერთნი჻ გონებანი჻ მეტად჻ შორად჻ გამიკიდნა჻ შინა჻ კოშკად჻ შემიყუანა჻ ფარდაგსაცა჻ ამიზიდნა჻ შეველ჻ ვნახე჻ იგი჻ მთუარე჻ ჭირმან჻ ყოვლმან჻ უკუმრიდნა჻ გულსა჻ შუქნი჻ შემომადგა჻ მაგრა჻ გული჻ არ჻ დამიდნა჻