... (H-757), 1671 წ.
316. ავთანდილ჻ თქვაჟამად჻ ვპოვე჻ ვრბოდი჻ ვისთუის჻ სურვილითა მისგან჻ კიდე჻ მომსახურე჻ ვნახო჻ ჰყვანდეს჻ ნუთუ჻ ვითა ნუთუ჻ რასაც჻ მოველოდდე჻ მითხრას჻ ამან჻ მე჻ ამბავთა არა჻ მე჻ ვარ჻ იგი჻ ლომი჻ რომე჻ მჴეცთა჻ მოვსრავ჻ ჴრმლითა
317. აწ჻ ამას჻ ჩემთუის჻ ღმრთისაგან჻ სხუა჻ საქმე჻ რა჻ ვამჯობინო ქალი჻ შევიპყრა჻ მის჻ ყმისა჻ ამბავი჻ ვაამბობინო ჩემიცა჻ ვუთხრა჻ ყველაი჻ მართალი჻ გავაბჭობინო მას჻ ყმასა჻ ჴრმალი჻ არა჻ ვჰკრა჻ არც჻ მას჻ დავისობინო
318. ჩამოვიდა჻ ცხენი჻ ახსნა჻ მისგან჻ ხესა჻ შემობმული ზედა჻ შეჯდა჻ გაემართა჻ ქვაბი჻ დახუდა჻ კარგახმული მუნით჻ ქალი჻ გამოიჭრა჻ გულმდუღარე჻ ცრემლდასხმული ეგონა჻ თუ჻ დაბრუნდაო჻ პირი჻ ვარდი჻ ბროლბაკმული
319. ვერ჻ იცნა჻ სახე჻ არ჻ ჰგუანდა჻ მისი჻ მის჻ ყმისა჻ სახესა ფიცხლა჻ გაიქცა჻ მიმართა჻ ზახილით჻ კლდესა჻ და჻ ხესა ყმა჻ გარდაიჭრა჻ დააბა჻ ვითა჻ კაკაბი჻ მახესა ჴმას჻ სცემდეს჻ კლდენი჻ ქალისა჻ ზახილსა჻ მუნ჻ ერთსახესა
320. მას჻ ყმასა჻ თავი჻ არ჻ მისცა჻ ჭურეტადცა჻ ებილწებოდა ვითა჻ კაკაბი჻ არწივსა჻ ქვეშე჻ მი჻ და჻ მო჻ წრწებოდა ტარიელს჻ ვისმე჻ უზახდა჻ მწედ჻ თუცა჻ არ჻ ემწებოდა ავთანდილ჻ მუჴლთა჻ უყრიდა჻ თითითა჻ ეხვეწებოდა
321. ქალი჻ კიოდა჻ ტირილით჻ ჴმასა჻ მოსცემდეს჻ მთა჻ ვითა უზახის჻ ლომოტარიელ჻ არ჻ იყო჻ ამად჻ ზავითა ავთანდილ჻ ეტყვის჻ ნუ჻ შმაგობ჻ ნუ჻ ხარ჻ ცნობითა჻ ავითა ღარიბი჻ უადგილოსა჻ მოველ჻ მართ჻ ოდენ჻ თავითა
322. ეტყოდა჻ სულე჻ რამც჻ გიყავ჻ კაცი჻ ვარ჻ ადამიანი უფეროქმნილნი჻ მინახვან჻ ვარდნი჻ და჻ ისი჻ იანი მისი჻ რამ჻ მითხარ჻ ვინ჻ არის჻ ტანსარო჻ პირბაკმიანი სხუად჻ არას჻ გიზამ჻ ნუ჻ გეშის჻ ნუ჻ ჰყივი჻ აგრე჻ ჴმიანი
323. ქალი჻ ეტყოდა჻ ტირილით჻ სარჩელი჻ უგავს჻ ბრჭობასა თუ჻ არ჻ შმაგი჻ ხარ჻ დამეხსენ჻ შმაგი჻ ხარ჻ მოდი჻ ცნობასა აწ჻ მეტად჻ ძნელსა჻ საქმესა჻ მნუკევ჻ ადვილად჻ თხრობასა ცუდად჻ ნუ჻ სცთები჻ ნუ჻ ელი჻ მაგა჻ ამბვისა჻ მბობასა
324. კვლა჻ ეტყვის჻ ყმაო჻ რა჻ გინდა჻ ანუ჻ მე჻ ნუკვი჻ მე჻ რასა მაგა჻ საქმისა჻ ვერა჻ იქს჻ ვერცა჻ კალამი჻ წერასა შენ჻ ერთხელ჻ მეტყვი჻ მითხარო჻ მე჻ ასჯერ჻ გეტყვი჻ ვერასა ვითა჻ სიცილი჻ ტირილსა჻ მიჯობს჻ ვაგლახი჻ მღერასა
325. ყმა჻ ეტყუის჻ ხედავ჻ სისხლისა჻ თუალთა჻ მდის჻ ცრემლთა჻ წყალები დრო჻ გამიგრძელდა჻ მიმჭირდა჻ მაჩნია჻ მით჻ აწყა჻ ლები ვიცი჻ არ჻ მომკლავ჻ ღარიბი჻ ღარიბსა჻ შეგეწყალები მაგა჻ ამბვითა჻ დამივსე჻ ცეცხლისა჻ მე჻ აწყ჻ ალები
326. ქალო჻ არ჻ იცი჻ სით჻ მოვალ჻ რა჻ ჭირნი჻ მომითმენიან ოდითგან჻ ვეძებ჻ ამბავთა჻ ესე჻ არვისგან჻ მსმენიან შენ჻ მიპოვნიხარ჻ სიტყუანი჻ ჩემნი჻ რაზომცა჻ გწყენიან ვერ჻ დაგეხსნები჻ მიანბე჻ ჩემგან჻ ნუღარა჻ გრცხუენიან
327. ქალმან჻ უთხრა჻ რას჻ შეგესწარ჻ მე჻ ვინ჻ ვარ჻ და჻ ანუ჻ შენო მზე჻ არ჻ მახლავს჻ შეგეტყვების჻ თურთვილო჻ ასრე჻ მით჻ მაწყენო გრძელი჻ სიტყვა჻ საწყინოა჻ ასრე჻ მოკლედ჻ მოგახსენო ვერასათუის჻ ვერ჻ გიანბობ჻ რაცა჻ გინდა჻ იგი჻ ქენო
328. კვლაცა჻ ჰკითხა჻ ზენარობით჻ მიუყარნა჻ მუხლნი჻ წინა მაგრა჻ ვერა჻ ვერ჻ დაჰყარა჻ მუდარობა჻ მოეწყინა პირსა჻ ზედა჻ გაგულისდა჻ თუალთა჻ სისხლი჻ მოედინა ადგა჻ თმითა჻ წამოზიდნა჻ ყელსა჻ დანა჻ დააბრჯინა
329. ეგრე჻ უთხრა჻ მე჻ ეზომი჻ ჯავრი჻ ვითა჻ შეგარჩინო რაგუარა჻ თუ჻ ამატირო჻ ცრემლი჻ ცუდად჻ დამადინო გიჯობს჻ მითხრა჻ ამის჻ მეტი჻ მართ჻ აღარა჻ არ჻ გაწყინო თუარა჻ ღმერთმან჻ მტერი჻ ჩემი჻ მოკლას჻ ვითა჻ მოგაკვდინო
330. ქალმან჻ უთხრა჻ ეგე჻ ღონე჻ მოიგონე჻ მატად჻ ავი თუ჻ არ჻ მომკლავ჻ არ჻ მოვკუდები჻ მრთელი჻ ვარ჻ და჻ მოუკლავი რად჻ რა჻ გითხრა჻ სადამდისცა჻ ვიყო჻ ჭირთა჻ უნახავი კვლა჻ თუ჻ მომკლავ჻ სასაუბროდ჻ აღარ჻ მედგას჻ ზედა჻ თავი
331. უთხრა჻ თულომო჻ ავთანდილ჻ შეიქენ჻ ელვაკრთომითა თუ჻ მომკლავ჻ დამხსნი჻ სოფელსა჻ ეგ჻ მიჯობს჻ ბევრის჻ ზომათა არ჻ ვიცი჻ ფიფქო჻ მით჻ მაწყენ჻ მიპოვე჻ მზე჻ წაჴდომითა შენებრი჻ კაცი჻ ჩემს჻ მეტსა჻ ვერვი჻ უდარებს჻ ომითა
332. კულა჻ ეტყვის჻ ყმაო჻ რად჻ მპოვე჻ ვინ჻ მეუბნები჻ მე჻ ვინო ეგე჻ ამბავი჻ ცოცხალსა჻ ენითა჻ ვერ჻ მათქმევინო მე჻ თავი჻ ჩემი჻ ნებითა჻ ჩემითა჻ მოგაკლევინო ვითა჻ უსტარი჻ ბედითი჻ ადვილად჻ დაგახევინო
333. ჩემი჻ სიკვდილი჻ შენ჻ ჩემად჻ პატიჟად჻ ნურად჻ გგონია მით჻ რომე჻ დამხსნი჻ ტირილსა჻ შემშრების჻ ცრემლთა჻ ფონია ჩალად჻ მჩანს჻ ყოვლი჻ სოფელი჻ მისთუისვე჻ შემიწონია ვერ჻ გიცნობ჻ ვინ჻ ხარ჻ ვის჻ გითხრა჻ სიტყვანი჻ მისანდონია
334. ყმამან჻ თქვა჻ თუ჻ არ჻ ეგების჻ აწ჻ ამისი჻ ასრე჻ თქუმევა სხუასა჻ რასმე჻ მოვიგონებ჻ სჯობს჻ საქმისა჻ გამორჩევა გაუშვა჻ და჻ ცალკე჻ დაჯდა჻ ტირს჻ დაუწყო჻ ცრემლთა჻ ფრქვევა ქალსა჻ უთხრა჻ გაგარისხე჻ აწ჻ ესე჻ თქვი჻ ვით჻ დავრჩე჻ ვა
335. ქალი჻ დაუჯდა჻ კუშტგვარად჻ ქუშობს჻ ჯერთ჻ არ჻ დამტკბარია ავთანდილ჻ ქვე჻ ზის჻ ტირილად჻ აღარას჻ მოუბარია ვარდისა჻ ბაღსა჻ მოჰგუბდა჻ ცრემლისა჻ საგუბარია კვლა჻ იქით჻ ქალი჻ ატირდა჻ მისთვის჻ გულნალმობარია
