ვეფხისტყაოსანი (ჩანართი და დანართი ტექსტებით), 1956 წ.
216. მოახსენა ყმამან: “მზეო, ვინ გიშერი აწამწამე, სხვა პასუხი რამცა გკადრე, ანუ რამცა შევიწამე? მე სიკვდილსა მოველოდი, შენ სიცოცხლე გამიწამე, ვითა მონა, სამსახურად გაღანამცა წავე, წა, მე!”
217. კვლაცა ჰკადრა: “აჰა, მზეო, ღმერთმან რადგან მზედ დაგბადა, მით გმორჩილობს ზეციერი მნათობია რაცა სადა; მე რომ თქვენგან მოვისმინე წყალობანი, მედიადა, ვარდი ჩემი არ დაჭნების, შუქი შენი იეფად-ა”.
218. ,, თავი ჩემი სამსახურად შენად რადმცა შევიწყალე! არასათვის არ დავდგები, უსაცილოდ წავალ ხვალე; გული ფერი ლაჟვარდისა გავაწითლე, გავალალე, სიცოცხლისა უკეთესი რა მიბოძე, რამც ვივალე.“
219. კვლა შეჰფიცეს ერთმანერთსა, დააპირეს ესე პირი; გასალდეს და გაამრავლეს საუბარი სიტყვა-ხშირი, გაადვილდა, აქანამდის გარდეხადა რაცა ჭირი, თეთრთა კბილთათ გამოჰკრთების თეთრი ელვა ვითა ჭვირი.
220. ერთგან დასხდეს, ილაღობეს, საუბარი ასად აგეს; ბროლ-ბალახში შეხვეული და გიშერი ასადაგეს; ყმა ეტყვის თუ: “შენთა მჭვრეტთა თავი ხელი ა სად აგეს! ცეცხლთა, შენგან მოდებულთა, გული ჩემი ასადაგეს”.
221. ახლოს უზის ლაღი ჭვრეტად, მისსა მკვლელსა ეუბნების, წამწამ იაჯს შველასა და შემოქმედსა მიენდობის; თუ ზოგნიცა არ დაგვხოცოს, ღმერთმან სხვანი რადმცა შობის, სხვამან რამამც დაავიწყოს, იგი პირ- მზე ეგონების.
222. ყმა წავიდა, სიშორესა თუცა მისსა ვერ გასძლებდა; უკუღმავე იხედვიდა, თვალთა რეტად იყოლებდა. ბროლსა სეტყვს და ვარდსა აზრობს, ტანსა მჭევრსა ათრთოლებდა, გული ჰქონდა გულისათვის, სიყვარულსა ავალებდა.
223. ყმა წავიდა, მას იგონებს, ხელი გული ვისთვის კვდების; ,, მზევ მოგშორდი, ჩემად ნაცვლად შენი ჭვრეტა ვის მიხვდების? მე წავალ და შენი შუქი აღარავის უუხვდების, შენს მგონესა სული ხორცთა წვას ვეღარა მიუხდების.“
224. თქვა: “მზეო, ვარდსა სიშორე შენი დამაჩნდეს ეს ადრე, ბროლი და ლალი გასრულვარ ქარვისა უყვითლესადრე; მაშინ რაღა ვქმნა, ვერ ჭვრეტა რა მომხვდეს კვლა უგრძესადრე! ხამს მოყვრისათვის სიკვდილი, ესე მე დამიც წესადრე”.
225. საწოლს დაწვა, ტირს, მტირალსა ცრემლი ძნელად ეხოცების, ვითა ვერხვი ქარისაგან ირხევის და ეკეცების; რა მიჰლულნის, სიახლევე საყვარლისა ეოცების, შეკრთის, დიდი დაიზახის, მით პატიჟი ეოცების.
226. მოშორვება საყვარლისა მას შეჰქმნოდა მისად ღაზოდ, ცრემლსა, ვითა მარგალიტსა წვიმს ვარდისა დასანაზოდ; რა გათენდა, შეეკაზმა მისთა მჭვრეტთა სალამაზოდ, ცხენსა შეჯდა, გაემართა, დარბაზს მივა სადარბაზოდ.
227. დარბაზს ეჯიბი შეგზავნა, მართ მისგან შენარონია, შესთვალა: “გკადრებ, მეფეო, მე ესე გამიგონია: ყოველი პირი მიწისა თქვენ ხრმლითა დაგიმონია, აწ თუ სჯობს, ესე ამბავი ცნან რაცა გარემონია”.
228. “მე წავიდე, მოვიარო, ვილაშქრო და ვინაპირო, თინათინის ხელმწიფობა მტერთა თქვენთა გულსა ვჰგმირო, მორჩილ-ქმნილი გავახარო, ურჩი ყოვლი ავატირო, ძღვენნი გკადრნე ზედა-ზედა, არ სალამი დავაძვირო”.
229. ,, შევიწიო ბედი თქვენი და შევიბა საგდებელი; ვინაპირო მტერთა მოსრვად, კვლა გიახლო სისხლთა მღვრელი; არ გაუშვა შეუპყრობლად ბულბულიცა ინდოელი, სანაპირო დავარბიო, დაგამონო თქვენ ყოველი.“
230. მეფესა ეთქვა ამისი დიადი მადლიერობა, ებრძანა: “ლომო, არა გჭირს შენ ომთა გარდუხდელობა, აწ მაგა შენსა თათბირსა ჰგავსო შენივე ქველობა, წა, მაგრა მომხვდეს, რაღა ვქმნა, თუ სიშორისა გრძელობა!”
231. ყმა შევიდა, თაყვანის- სცა, მადლი რამე მოახსენა: “ხელმწიფეო, მიკვირს, ქება რად იკადრეთ ჩემი თქვენა?! აწ ნუთუ კვლა სიშორისა ღმერთმან ბნელი გამითენა, პირი თქვენი მხიარული მხიარულსა კვლა მიჩვენა”.
232. მეფე ხელსა მოეკიდა, გარდაჰკოცნა ვითა შვილი, სხვა მათებრი არ ყოფილა არ გამზრდელი, არ გაზრდილი! ყმა ადგა და წამოვიდა, მას დღე მათი ჩანს გაყრილი; როსტან მისთვის აატირა გონიერი გული, ლბილი.
233. გამოემართა ავთანდილ, მოყმე მხნე, ლაღად მავალი, ოც დღე იარა, ღამეცა დღეზედა წართო მრავალი. იგია ლხინი სოფლისა, იგია ნივთი და ვალი, არ მისცილდები თინათინ მისი მას, ვისგან სწვავ ალი.
234. რა მოვიდა, სიხარული შიგან გაჰხდა სამეფოსა; მოეგებნეს დიდებულნი, ძღვენსა სძღვნიდეს იეფოსა; იგი პირ-მზე არ მოსცთების სიარულსა სასწრაფოსა, მიხვდეს მყოფნი მას წინაშე სიხარულსა სადაფოსა.
235. ქალაქი ჰქონდა მაგარი საზაროდ სანაპიროსა, გარეთ კლდე იყო, გიამბობ, ზღუდესა უქვითკიროსა, ყმამან მუნ დაყო სამი დღე ამოსა სანადიროსა, გაზრდილი მისი შერმადინ დაისვა სავაზიროსა.
