ვეფხისტყაოსანი (ჩანართი და დანართი ტექსტებით), 1956 წ.
ამა ამბვისა დასაწყისი პირველი ამო და სასმენელად
ტარიელს და ნესტან-დარეჯანს ვეფხისტყაოსნობით უხმობენ
1. პირველ თავი დასაწყისი ნათქვამია იგ სპარსულად, უხმობთ ვეფხისტყაოსნობით, არსსა შეიქს ხორც არ სრულად, საეროა, არ ახსენებს სამებასა ერთ - არსულად თუ უყურა მონაზონმან, შეიქნების გაპარსულად.
2. რომელმან შექმნა სამყარო ძალითა მით ძლიერითა, ზეგარდმოთ არსნი სულითა ყვნა ზეცით მონაბერითა, ჩვენ, კაცთა, მოგვცა ქვეყანა, გვაქვს უთვალავი ფერითა, მისგან არს ყოვლი ხელმწიფე სახითა მის მიერითა.
3. შენ შეჰქმენ დავით მაღალი თვით მეფე დავითიანად, გონება დიდად მოწყალე, მართ ერთობ გულმოწყლიანად, მნათობი ყოვლთა მხედველთა, ვითა მთა სანათიანად, უმისოდ მზეცა ვერ ნათობს, ვერც ლომი არს ნაკვთიანად.
4. გვირგვინი, ტახტი პორფირი ღმთისგან გვაქვს, სკიპტრა პირველი, ერდგულთა დიდად მოწყალე, ორგულთა რისხვით მჭირველი. შენდა სამონოდ მეფენი მოვლენ სხვაგნისა მირველი, ხამს, თუმცა პაპი ჰრომისა, რომ შენთვის იყოს მწირველი.
5. ჰე, ღმერთო ერთო, შენ შეჰქმენ სახე ყოვლისა ტანისა, შენ დამიფარე, ძლევა მეც დათრგუნვად მე სატანისა, მომეც მიჯნურთა სურვილი, სიკვდიდმდე გასატანისა, ცოდვათა შესუბუქება, მუნ თანა წასატანისა.
6. ვის შვენის,-ლომსა,-ხმარება შუბისა, ფარ-შიმშერისა, მეფისა მზის თამარისა ღაწვ-ბალახშ-თმა-გიშერისა, – მას, არა ვიცი, შევჰკადრო შესხმა ხოტბისა შე, რისა, მისთა მჭვრეტელთა ყან[დ]ისა მირთმა ხამს მართ, მი, შერისა.
7. თამარს ვაქებდეთ მეფესა, სისხლისა ცრემლ-დათხეული, ვჰთქვენი ქებანი ვისნი მე, არ - ავად გამორჩეული. მელნად ვიხმარე გიშრის ტბა [ და] კალმად მინა რხეული, ვინცა ისმინოს, დაესვას ლახვარი გულსა ხეული.
8. მიბრძანეს მათად საქებრად თქმა ლექსებისა ტკბილისა, ქება წარბთა და წამწამთა, თმათა და ბაგე-კბილისა, ბროლ-ბალახშისა თლილისა, მით მიჯრით მიწყობილისა, გასტეხს ქვასაცა მაგარსა გრდემლი ტყვიისა ლბილისა.
9. აწ ენა მინდა გამოთქმად, გული და ხელოვანება, – ძალი მომეც და შეწევნა, შენგნით მაქვს, მივსცე გონება; მით შევეწივნეთ ტარიელს, ტურფადაც უნდა ხსენება, მათ სამთა გმირთა მნათობთა სჭირს ერთმანერთის მონება.
10. შენ გევედრები, მაღალო, მცნობელო გულის ხმათაო, მომეც ძალი და შეწევნა, უფალო უფლებათაო; ჩვენ ქება გვინდა მათ გმირთა, მათ ფერად კადრებათაო, პირველად ტარიელისა და მერმე მისთა ძმათაო.
11. მო, დავსხდეთ, ტარიელისთვის ცრემლი გვდის შეუშრობილი; მისებრი მართ დაბადებით ვინმცა ყოფილა შობილი! დავჯე, რუსთველმან გავლექსე, მისთვის გულ-ლახვარ-სობილი, აქამდის ამბად ნათქვამი, აწ მარგალიტი წყობილი.
12. ტარიელს კარგსა მოყმესა, მკლავ - მაგარსა ძალიანსა, პირად ვარდსა, ტან - საროსა, გული მისი რკინიანსა, უხვს, უშურველსა- გამცემსა, ტკბილ - საუბარსა წყლიანსა, მით ქება ნესტან-დარეჯანს რათ ეთქმის პირად მზიანსა.
13. მე, რუსთველი, ხელობითა ვიქმ საქმესა ამა დარი: ვის მორჩილობს ჯარი სპათა, მისთვის ვხელობ, მისთვის მკვდარი; დავუძლურდი, მიჯნურთათვის კვლავ წამალი არსით არი, ანუ მოგვცეს განკურნება, ანუ მიწა მე სამარი.
14. ესე ამბავი სპარსული, ქართულად ნათარგმანები, ვით მარგალიტი ობოლი, ხელის-ხელ საგოგმანები, ვჰპოვე და ლექსად გარდავთქვი, საქმე ვქენ საჭოჭმანები, ჩემან ხელ-მქმნელმან დამმართოს ლაღმან და ლამაზმა ნები.
15. ხარ თმათა მისთა სადარო, სურნელებისა იაო, მომხედე შენთვის მტირალსა, თავი რას დაგიღიაო? ზილფნი უმგზავსო ზუნბულსა, ძოწსა აქვს კარი ღიაო, შიგ ოცდაოთხს[ა] მარგალიტს უბია სამაიაო.
16. თვალთა მისგან უნათლოთა ენატრამცა ახლად ჩენა; აჰა, გული გამიჯნურდა, მიხდომია ველთა რბენა! მიაჯეთ ვინ, ხორცთა დაწვა კმარის, მისცეს სულთა ლხენა, სამთა ფერთა საქებელთა ლამის ლექსთა უნდა ვლენა.
17. რაცა ვისცა ბედმან მისცეს, დასჯერდეს და მას უბნობდეს: მუშა მიწყივ მუშაობდეს, მეომარი გულოვნობდეს; კვლა მიჯნურსა მიჯნურობა უყვარდეს და გამოსცნობდეს, არცა ვისგან დაიწუნოს, არცა სხვათა უწუნობდეს.
18. თუ მიჯნურსა მიჯნურობა ეტლად მომცა რადგან ბედმან, მე მით ვიცან საქმე მათი თავით ჩემით შენახედმან. სიტყვა კარგი გამოვაგო ლექს-მრავალმან, ენა-მეტმან; შეიზომნეს ჭირნი მათნი ჭირთა ჩემთა მეათედმან.
