ვეფხისტყაოსანი, 1910 წ.
1647. რა ავთანდილს, ფრიდონს ესმა ინდოთ ესე საწყინარი, გულსა ასრე ლაჴურად ეცა, მართ დაესო აწვე ნარი! თქუეს: ,, გავჴედით საწუთროსა, არას კარგასა მოუბნარი, აქანამდის მხიარულნი ვტირთ აღარას მოცინარი.”
1648. აწ ავთანდილ ფრიდონს კაცი გაუგზავნა, გაემართნეს ოცდათ დღე შიგ შეიყარნეს იარაღნი მოიმართნეს; მუნ დროშანი ვერ დავთუალენ, რომე იმათ აემართნეს, მათ ორთავე ჴელმწიფეთა პირნი მზეებრ იწაღმართნეს.
1649. მათ ორთავე ჴელმწიფეთა უთვალავი სპა იახლა; უმრავლესი დროშა იყო, რომ ალამი აენახლა; წამოვიდეს რაზმ წყობილნი, გზათა ლევენ სასწრაფოთა ხუარაზმს მბრძოლნი ხუარაზმელნი ვეღარ სად ვინ დაესახლა.
1650. მათ ორთავე ჴელმწიფეთა , სრულად მათთა სამეფოთა, აქიმები დაარჩივეს თემთა კარგთა სამყოფოთა; წამოვიდეს რაზმ წყობილნ ი, გზათა ლევენ სასწრაფოთა მოისმენდი ჴმათა მათთა საბუკტაბლაკ სადაფოთა.
1651. ინდოეთს მივლენ ნავითა, გამართეს სამუნაოთა, სრულნი აბჯრითა მოსილნი ხუარაზმშის საბრუნაოთა. სწრაფად დალევენ შარათა, წყალთა და მათ უნაოთა, ხუარაზმს დასთხრიან საფლავთა სატირლად, საზრუნაოთა.”
1652. გამოვლნეს ზღუანი, მოვიდეს ჴმელეთსა ტარიელისა; ნახეს სენთაგან დაცემით ტარიერ მგზავსი ბერისა; ორთა სენთაგან ჩიოდა მტირალი მოამბვე რისა, თქუა; ,, გაჴდა თემი ინდოთა სისხლთაგან მონატბერისა.”
1653. ნესტან დარეჯან ტან სარო, აწ აღარ იყო ლალია, სისხლის ცრემლითა მტირალი უბნობდა იგიც ლალია. ზურგ მოტეხით აქუს მას სევდა, ღაწუ აღარ სჭუირს ლალია, თქუა: ,, იყო ჩვენთუის ხუარაზმშა, მწყერთათუის ვით ალალია.”
1654. წინ მოეგება მტირალი პირითა მილეულითა; აღარ მთუარულად სავსითა, არ ნათლად დილეულითა, მართ ძურითა ოდენ ცოცხალი სახითა მისეულითა; თაყუანი სცემდის იგ გმირნი წესითა დარჩეულითა.
1655. თაყვანი სცეს, უსალამეს, მოიკითხეს ერთმანერთი; მერმე ჰკითხეს: ,, ვით არისო ლომი, გმირთა შენაერთი? მან პირ მზემან წურილად ბრძანა: ,, სენი სჭირსო ყოლ არერთი, მისის ასრე ყოფისათუის შეგუარისხეს ზედათ ღმერთი.”
1656. მოიტირს მათ ლომ - კაცთა ტარიელის სნეულება, მერმე უმძიმს ინდოთათუის მათ მტერთაგან ძლეულება; ტარიელის ნახუა სწრაფით უნდა, ვით არს ჩვეულება, ნახეს მჭლედ და ფერმიხდილად, გულსა სჭირდა დაწყლულება.
მოსვლა ავთანდილისა და ფრიდონისაგან ტარიელის შუელად
1657. ვით დავწერო ვით ეწყინა ეს ამბავი მათ მეფეთა, ტარიელის შუელისათუის არ დამდგომთა, მოსწრაფეთა. ცრემლი სდის და აგრე ფიცვენ: ,, ვადენით სისხლთა მომჩქეფეთა, ხუარაზმს მივალთ, მოვიხმარებთ მკლავ მაგარნი სიალფითა.”
1658. ჴელი ყუეს, გუერდსა მიუსხდეს აქიმნი შემოკრებულნი; წავლენ ფრიდონ და ავთანდილ გულითა გამეხებული; ფიცხლა ინდოთა აცნობეს, მოვლენ, არიან ქებულნი; მოვიდეს სპანი ინდონი არ ხანსა დაყოვნებულნი.
1659. სამთა მეფეთა დროშები მუნ სამგან ამართულნია; ხუარაზმს მიდიან სასწრაფოდ, არ წყნარად გამართულნია; სხუათა მრავალთა თავადთა ნიშანი წარმართულნია, მე ვერ დავსთუალენ ამარ, ვა! ჩემგან ძნელ შემართულნია.
ავთანდილისაგან და ფრიდონისაგან წასულა და ხუარაზმელთა ომი
1660. გაემართნენ, სამესისხლოდ ხუარაზმს მივლენ გმირნი ესე; ზღუათა მათთა არ მივიდეს, ღაზოდ იყუნეს სისხლთა მთესე, მივიდეს და აწ ამათ ქნეს პირველ მათგან დანაწესე. ჴოცენ, სწუენ და აოჴრებენ, მიუბრუნვეს რისხუა ზესე.
1661. ხუარზშას ესმა ამბავი მოსვლა ინდოთა რაზმისა, კულა მეშველად ფრიდონ, ავთანდილ, ბრძნად მისთუის არ ნაკაზმისა; იგი აჩქარდა, ჴმობა თქუა სპისა მის ხუარაზმისა, სწრაფით მივიდეს, ვერ ვთქუით ზრახუა შინ ხანსა დაზმისა.
1662. წინ მოეგება ხუარაზმშა რაზმითა მრავალ კეცითა; იზახდა:ჴაფად მებრძოლნო თქუენ ჩემნო გაიქეცითა! თუ მკითხავთ, გიჯობს, სით მოხუალთ, მუნითვე შეიქეცითა, თუარ გათქმევინო, თუ, ,, ჩუენთვის რისხვით ცა დაიქეცითა.”
1663. ამას იზახდა ხუარაზმშა: ,, ორთავე რაზმი გასწორდა; შეიქნა შემოტევება, მუნ მშუილდოდსნობა გაჭორდა; კარ, მოკალ, შეიპყარისა” ჴმა თუით მრავალთგან გაორდა; ბოლოდ გაიქცა ხუარაზმშა, ღმრთისა წყალობა გაშორდა.
1664. უკან მისდევენ ხუარაზმშას გმირნი ორნივე მეფენი, ძალ-გულად მგზავსნი ლომთანი, კბილითა მოსადაფენი. ხუარაზმშას სპანი ძლეულნი მიდიან რბით მოსწრაფენი. აივსნეს მათნი მძლეველნი აბჯრითა მეალაფენი.
