ვეფხისტყაოსანი, 1910 წ.
1742. ტარიელ და ცოლმან მისმან ტახტოსნობა მოიწყინეს; მეფედ დასხნეს შვილნი მათნი, ნაცულად მათად დაადგინეს; ერთსა წელსა დაიჴოცნეს, მიწვეს მიწად, მიიძინეს, მზესა ლომი არ გაყარეს, მასვე თანა დააწვინეს.
ანდერძი ავთანდილისა, რომელი თქვა ჟამსა სიკვდილისა მისისა
1743. ისმინეთ, ძენო, კაცთანო, ანდერძი ავთანდილისა! ვიტყვი, მგზავსია სოფელი, ეს მუხანათი, ჩრდილიდა; სწორია ჟამი მწუხრისა კრულთანა, ავთანდილისა, ადრე დალპების, გაცუდების ვით ქსელი ნაქუს მანდილისა.
1744. რა მიეახლა სიკუდილად, დაუწყო ჴდამა სულითა, ჴელთა იხრიდა, კრთებოსა სიტყუითა დამასულითა, თქუა : ,, ვეღარ მიჴსნა ძმამან და ვერცა ღა დამან სულითა, მუნ შემიწყნაროს, რომელმან მიწა ადამა სულითა.
1745. რაზომც გამეფდა, ცად ვინ თქუა კაცი შთამოსრულ ან ასულ, ცუდია აქა დიდობა, ვარდი აწ მეც ვჩან დანასულ, უხვოიშნოა ესე დღე, ძე რაღას მარგებს ან ასულ მიწა მიიქცეს მიწადვე, ჴორცი მოკუდების, განა სულ!
1746. სიჭაბუკისა ყუავილი დაჭნა, ჩანს ავად ვარდია; პირველ მტერთ ზედა სიმაღლით ვსჩნდი ორბებრ მონა ვარდია; აწ წაველ მგზავსი გმირსა და ფერად მინა- ვარდია, თანა წამამყევ, თინათინ, ჩემს უკან ნუ დავარდია!
1747. იგიმცა კაცი კრულია, ვინცა მიენდოს სოფელსა, მოლიზღარსა და მუხთალსა, სიცილით კოცნის ოფელსა, პირველ სიცოცხლის მქადესა, ბოლოდ უარის მყოფელსა, მუნ დამკარგავსა კაცთასა, აქაც ხან დაუყოფელსა.”
სიკვდილი ავთანდილისა და ცოლისა მისისა თინათინისა
1748. აზომ არ არის სოფლისა საღამო არცა დილია სიზმრისა უფრო სიზმარი, ჩრდილისა უფრო ჩრდილია; არ ამოკრეფენ სწავლულნი, მათ მათგან გამოცდილია; ავი და კარგი სწორად სჩანს, სიცოცხლე თუ სიკუდილია.
1749. ავთანდილ და ცოლმან მისმან დაყუნეს წელნი სამოც-ათნი; ღმერთმან მისცნა ორნი ძენი, სიტურფითა მგზავსი მათნი; გაუნდოვდეს საჭვრეტელად ბროლ ბალახშნი, მინა სათნი. სიბერემან გაუცუდნა მათ, გლახ, მათნი ხასიათნი.
1750. ავთანდილ და ცოლმან მისმან სული ცათკენ გაგზავნესა, ორნი ესე ჴორციელნი იგი მათსა სინაზესა, ჴორცითაცა შეიერთნეს მას წყაროსა ზესთა ზესა, მზე მრავალთა დაუტევეს, მიიახლნეს ერთად მზესა.
1751. ვინცა კარავნი გააკრავნა და თიკანნი გაათიკნა, მანვე თხანი თიკანთაგან გაარჩივნა, გააბლიკნა, გონიერნი გაამაღლნა, სულნი მათნი მოირიკნა; ერთმანეთსა ეზიარნეს, რამანცაღა ჩამოდრიკნა.
1752. მითქუამს და კულავ ვთქუა სოფლისა სიცრუვე კულა და კულადობა. იგი გარდაოდეს, გაისმა ოდენ ამბავი მათობა, სადაა კბილთა სითეთრე, ანუ ღაწუთა ღა ნათობა, მტუერად შექნილა წაუჴდა მათ ხასიათობა.
აქა ფრიდონისაგან ორგანვე მისვლა და ტირილი
1753. მოვიდა ფრიდონ ტირილით, ზახილით თავსა მცემელი, იხოჭს და იგლეჯს და მოსთქუამს არ უნდა გარდამცემელი. მოიღო მეტად დიადი გლახაკთა მისაცემელი. უნდოდა, თუმცა ეშოვნა ლაჴუარი დასაცემელი.
1754. ტაგრუცსა მიჯდა მოსთქმიდა ჴმითა მით შუენიერითა; იგლეჯდა თეთრსა თმა წუერსა, გაყრის ბროლისა ჭერითა; მაღლად იზახდა ვაგლახსა ტირილით, არ სიმღერითა, მართ წმინდად გაგლეჯილიყო ერთობ თმითა და წუერითა.
1755. თქუა მეტად კარგი სიტყუანი ფილასოფოსთა ცნობასა, რომე ჴორჴითა იტყოდა მგზავსი დავითის ძნობისა; მე , გლახ ვით მოვთქუა სიკეთე თქვენისა ცხენოსნობისა ან ვით მოვთუალო მოკლული თქუენისა მშვილდოსნობისა!
1756. რაზმთა მლეწელნო, ყოველთ მებრძოლთა თქუენთა მძლეველნო, კულავ ასპარეზად ტურფანო, უსწოროდ დამნაძლეველნო თქუენ, ვისცა შუელა უბრძანით, უცხონო შესაძლეველნო, აწ ცრემლთა ჩემთა დენასა, ჴამს, თუ ვით გაუძლე ველნო.
1757. თქუენებრ ტახტსა ვის დაჯდების, ვინ მოკაზმავს სრასა სრულად, ან ნადიმსა ვინ გარდიჴდის ზნე უკლებსა ჯავარ სრულად? ვითამც დავრჩი მე უთქუენოდ, ვიგონებდე ამას რულად? ცოცხალი მე არ ვიქნები გაკიცხული, გაბასრულად.
1758. თინათინს, ნესტან დარეჯანს ვით მოუთქუნა სინაზენი! ტანი მჭევრი ალვის მორჩი, პირი მჭურეტთა ამაზრზენი, ბროლ ბალახში, ლალ გიშერი, მარგალიტთა შენათხზენი, საუბარი სიტყუა ტკბილი, ვერ მჭურეტელთა ამაგზენი.
