1499. ქალი჻ ფატმანს჻ ეხვეოდა჻ ტკბილად჻ იტყვის჻ არგამწყრალი჻ ღმერთმან჻ გული჻ განმინათლა჻ გახეთქილი჻ გაცამწკრალი჻ აწ჻ აგრე჻ ვარ჻ გავსებული჻ წინას჻ ვიყავ჻ ვითა჻ მცხრალი჻ მზემან჻ შუქნი჻ შემომადგნა჻ ვარდივით჻ ვჩან჻ არდამზრალი჻
1500. ზღუათა჻ მეფე჻ გარდაიხდის჻ მუნ჻ ქორწილსა჻ მეტად჻ დიდსა჻ ქაჯეთიცა჻ დაუმადლა჻ არ჻ გაუშვა჻ დღესა჻ შვიდსა჻ უხვად჻ გასცემს჻ საბოძვარსა჻ საჭურჭლესა჻ ანაკიდსა჻ პერპერასა჻ დაპანტულსა჻ ზედა჻ ცვეთდეს჻ ვითა჻ ხიდსა჻
1501. მუნ჻ იდვის჻ გორი჻ ლარისა჻ სტავრისა჻ და჻ ატლასისა჻ ტარიელს჻ უძღვნა჻ გვირგვინი჻ ვერ჻ დანადები჻ ფასისა჻ იაგუნდისა჻ მრთელისა჻ ყვითლისა჻ მეტად჻ ხასისა჻ კვლა჻ ერთი჻ ტახტი჻ ოქროსი჻ წითლისა჻ მართ჻ ხალასისა჻
1502. ნესტანდარეჯანს჻ ყაბაჩა჻ უძღვნა჻ შემკული჻ თვალითა჻ იაგუნდითა჻ წითლითა჻ ბადახჩითა჻ და჻ ლალითა჻ დასხდეს჻ ორნივე჻ ქალყმანი჻ პირითა჻ ელვამკრთალითა჻ მათნი჻ მჭვრეტელნი჻ დაიწვნეს჻ ცეცხლითა჻ მართ჻ ახალითა჻
1503. ავთანდილს჻ და჻ ფრიდონს჻ უძღვნა჻ უსაზომო჻ დიდი჻ ძღვენი჻ ძვირფასისა჻ უნაგირი჻ უკეთესი჻ თვითო჻ ცხენი჻ თითო჻ კაბა჻ თვალიანი჻ უცხო჻ ფერთა჻ შუქთა჻ მფენი჻ მოახსენეს჻ მადლი჻ რა჻ ვთქვათ჻ სვიანმცაა჻ დავლა჻ თქვენი჻
1504. ტარიელ჻ მადლსა჻ გარდიხდის჻ ტურფა჻ სიტყვითა჻ ენითა჻ დიდად჻ ვიამე჻ მეფეო჻ პირველ჻ ნახვითა჻ თქვენითა჻ მერმე჻ აგვავსენ჻ მრავლითა჻ უცხოთა჻ ტურფა჻ ძღვენითა჻ ვიცი჻ შორიშორ჻ არჩავლა჻ ჩვენ჻ თქვენი჻ კარგად჻ ვქმენითა჻
1505. ზღუათა჻ მეფე჻ მოახსენებს჻ ხელმწიფეო჻ ლომო჻ ქველო჻ მოახლეთა჻ სიცოცხლეო჻ ვერ჻ მჭვრეტელთა჻ შორით჻ მკლველო჻ მსგავსი჻ თქვენი჻ რამცა჻ მეძღვნა჻ შვენიერო჻ სანახველო჻ რა჻ მოგშორდე჻ რა჻ მერგების჻ საჭვრეტელად჻ სასურველო჻
1506. ტარელ჻ ფატმანს჻ უბრძანა჻ მე჻ თავი჻ შენი჻ მიდია჻ დავ჻ გული჻ შენი჻ ჩემზედა჻ გარდაუხდელი჻ დიდია჻ აწ჻ რაცა჻ ქაჯთა჻ საჭურჭლე჻ ქაჯეთით჻ ამიკიდია჻ მომიცემია჻ წაიღე჻ არ჻ კიდე჻ მომიყიდია჻
1507. ფატმან჻ ხათუნ჻ თაყვანის჻ სცა჻ ჰკადრებს჻ მადლსა჻ მეტის჻ მეტსა჻ მემეფეო჻ შენი჻ ნახვა჻ მიდებს჻ ცეცხლსა჻ დაუშრეტსა჻ რა჻ მოგშორდე჻ რა჻ ვიქნები჻ მე჻ დამაგდებ჻ ვითა჻ რეტსა჻ ახ჻ ნეტარძი჻ მოახლეთა჻ ვაგლახ჻ თქვენსა჻ ვერა჻ მჭვრეტსა჻
1508. ზღვათა჻ მეფესა჻ ეტყოდეს჻ ორნივე჻ შუქთა჻ მაფენი჻ კბილნი჻ ბროლნი჻ და჻ ბაგენი჻ სადაფთა჻ მოსადაფენი჻ უთქვენოდ჻ მყოფსა჻ არ჻ გვინდან჻ ნიშაგნი჻ საჩანგდაფენი჻ მაგრა჻ გაგვიშვენ჻ წავიდეთ჻ ჟამია჻ ვართ჻ მოსწრაფენი჻
1509. შენ჻ იყავ჻ ჩვენი჻ მშობელი჻ და჻ ჩვენი჻ საესავიო჻ მაგრა჻ ამასცა჻ ვიაჯით჻ გვიბოძო჻ ერთი჻ ნავიო჻ მეფემან჻ ბრძანა჻ არა჻ მშურს჻ სამიწოდ჻ თქვენად჻ თავიო჻ რათგან჻ ისწრაფი჻ რა჻ გკადრო჻ წა჻ გიწინამძღვრდეს჻ მკლავიო჻
1510. მეფემან჻ ნავიხომალდი჻ მოჰკაზმა჻ ზღვისა჻ კიდესა჻ გამოემართა჻ ტარიელ჻ გამყრელნი჻ ცრემლსა჻ ღვრიდესა჻ თავსა჻ იცემდეს჻ იგლეჯდეს჻ თმაწვერსა჻ გაიყრიდესა჻ ფატმანის჻ ცრემლთა჻ შედენით჻ თვით჻ ზღვაცა჻ გაადიდესა჻
1511. გამოელნეს჻ ზღვანი჻ სამთავე჻ ერთგან჻ ძმად჻ შენაფიცართა჻ კვლა჻ ამტკიცებდეს჻ სიტყვათა჻ მათ჻ პირველ჻ დანამტკიცართა჻ ჰშვენის჻ მღერა჻ და჻ სიცილი჻ მათ჻ მისთა჻ არუიცართა჻ ბაგეთათ჻ შუქი჻ შეადგის჻ ზედან჻ ბროლისა჻ ფიცართა჻
1512. მუნით჻ კაცი჻ ასმათს჻ თანა჻ მათ჻ გაგზავნეს჻ მახარობლად჻ კვლა჻ ფრიდონის჻ თავადთასა჻ ნაომართა჻ მათთა჻ მთხრობლად჻ მანდა჻ მოვა჻ მოიმაღლებს჻ მზე჻ მნათობთა჻ მამაგრობლად჻ ჩვენ჻ დამზრალნი჻ აქანამდის჻ აწ჻ გავხედით჻ დაუზრობლად჻
1513. იგი჻ მზე჻ შესვეს჻ კუბოსა჻ იარეს჻ გზა჻ ზღვის჻ პირისა჻ მიყმაწვილობდეს჻ უხარის჻ მათ჻ გარდახდომა჻ ჭირისა჻ მივიდეს჻ სადა჻ ქვეყანა჻ იყო჻ ნურადინ჻ გმირისა჻ მოეგებნიან჻ ისმოდის჻ ხმა჻ სიმღერისა჻ ხშირისა჻
1514. მუნ჻ მიეგებნეს჻ ყოველნი჻ ფრიდონის჻ დიდებულები჻ ასმათი჻ სავსე჻ ლხინითა჻ ვის჻ აღარ჻ აჩნდა჻ წყლულები჻ ნესტანდარიჯს჻ ზედ჻ მოეჭდო჻ რომე჻ ვერ჻ გაჰყრის჻ ცულები჻ აწ჻ გაუსრულა჻ ყოველი჻ მან჻ მისი჻ ნაერთგულები჻
1515. ნესტანდარეჯან჻ ეხვევის჻ პირსა჻ აკოცებს჻ პირითა჻ უბრძანა჻ ჩემო჻ ვაგლახ჻ მე჻ შენცა჻ აგავსე჻ ჭირითა჻ აწ჻ ღმერთმან჻ მოგვცა჻ წყალობა჻ ვცან჻ მისი჻ არსიძვირით჻ ა჻ მე჻ გულსა჻ შენსა჻ ეზომსა჻ არ჻ ვიცი჻ გარდვიხდი჻ რითა჻
1516. ასმათ჻ ჰკადრა჻ მადლი჻ ღმერთსა჻ ვარდნი჻ ვნახენ჻ არდაზრულნი჻ ბოლოდ჻ ასრე჻ გააცხადნა჻ გონებამან჻ დაფარულნი჻ სიკვდილიცა჻ სიცოცხლედ჻ მიჩს჻ ოდეს჻ გნახენ჻ მხიარულნი჻ სჯობან჻ ყოვლთა჻ მოყვარულთა჻ პატრონყმანი჻ მოყვარულნი჻
1517. დიდებულთა჻ თაყვანის჻ სცეს჻ მოახსენეს჻ დიდი჻ ქება჻ რომე჻ ღმერთმან჻ გაგვახარნა჻ კურთხეულა჻ მისი჻ ღმრთება჻ ჩვენ჻ გვიჩვენნა჻ პირი჻ თქვენი჻ აღარა჻ გვწვავს჻ ცეცხლთა჻ დება჻ წყლულსა჻ მისგან჻ დაკოდილსა჻ მასვე჻ ძალუც჻ განკურნება჻