... (H-741), XIX ს.
1499. მუნ დადგა ლომი ავთანდილ: დაიდგა მცირე კარავი: ნესტან დარეჯან მუნვე დგას: იგია მჭვრეტთა მზარავი: მისთა წამწამთა ნიავი: ჰქრის ვითა ქარი არავი: წავიდა მეფე ინდოთა: მისრული მიუპარავი:
1500. ტარიელცა თაყვანისცა: მივა კოცნად სასალამოდ: მეფე ყელსა აკოცებდა: მართ ბაგისა დასაამოდ: გაკვირვებით ეუბნების: არის მისგან სათამამოდ: შენ მზე ხარო შენი გაყრა: არის დღისა და საღამოდ:
1501. გაეკვირვა მეფე მისსა: თვალადობა სიტურფესა: პირსა უჭვრეტს გაკვირვებით: უქებს მკლავთა სიალფესა: კვლავ ფრიდონცა უსალამა: თაყვანისცა მან მეფესა: მას მეფესა ავთანდილის: ნახვისათვის მოსწრაფესა:
1502. მეფე ტარიას ქებასა: დაჰკრთების დაეღონების: ტარიელ ეტყვის მეფეო: აწ გული შენ გემონების: მიკვირს თუ ეგრე სიკეთე: თქვენ ჩემი რად გეგონების: რადგან ავთანდილ შენია: სხვა რად ვინ მოგეწონების:
1503. ნუ გიკვირს მისი ვერ ნახვა: და დაყოვნება ხანისა: მოდი და დავსხდეთ მეფეო: ამოა კორდი მწვანისა: გკადრო მიზეზი მისისა: თქვენს წინა ვერ მოტანისა: ვიაჯი რასმე მე მართებს: მოთხოვა აწ ფარმანისა:
1504. დასხდეს მეფენი მოადგა: გარე სიმრავლე რაზმისა: ტარიელს პირსა ციმციმი: ადგს უნათლესი ბაზმისა: ჭვრეტა ახელებს მჭვრეტელთა: ყოფა ქცევისა და ზმისა: დაუწყო თხრობა მეფესა: სიტყვისა ბრძნად ნაკაზმისა:
1505. მეფეო თავი მემცრობის: მე მისად მოსახსენებლად: მაგრა მოსრული თქვენს წინა: ვარ შემამხვეწლად მქენებლად: თვით იგი იაჯს რომელი: ჩანს მზეებრ შუქთა მფენელად: ვინ არის ჩემად სინათლედ: და ჩემად გამათენებლად:
1506. აწ ამას გკადრებთ ორნივე: ხვეწით და შემუდარებით: ავთანდილ დამდვა წამალი: მისგან თავისა დარებით: დავიწყდეს რომე პატიჟნი: ჰსჭირდეს ჩვენთავე დარებით: არ გაწყენ გრძელი ამბავი: არს ჩვენგან მიუმჴუდარებით:
1507. თქვენთა უყვარს ერთმანერთი: ქალი მას და იგი ქალსა: მით ვიგონებ საბრალოსა: მტირალსა და ფერ ნამკრთალსა: მუხლ მოყრილი გიაჯები: ნუღარ აწვევ იმათ ალსა: რომე მისცე ქალი თქვენი: მკლავ მაგარსა გულ ფიქალსა:
1508. ამის მეტსა არას გკადრებ: არ მოკლესა არცა გრძელსა: ამოიღო ხელმანდილი: მოინასკვა ზედან ყელსა: ადგა მუხლნი დაუყარნა: იაჯების ვითა მზრდელსა: გაუკვირდა ყოვლსა კაცსა: მის ამბისა მამსმენელსა:
1509. რა ტარიელ მუხლ მოყრილი: ნახა მეფე შეუზარდა: შორს უკუდგა თაყვანისცა: ქვე მიწამდის დაუვარდა: მოახსენა ხელმწიფეო: ლხინი ყოვლი გამიქარდა: თქვენმან აგრე სიმდაბლემან: ნახვა თქვენი ჩამადარდა:
1510. ვით ეგების რაცა გწადდეს: რომე კაცი არ მოგთმინდეს: ანუ მშურდეს ქალი ჩემი: საკვდავად და ტყვედცა გინდეს: გებრძანამცა სახლით თქვენით: ცრემლი არცა მაშინ გდინდეს: სხვა მისებრი ვერა ჰპოოს: ცათამდისცა გაცაფრინდეს:
1511. მე სიძესა ავთანდილის: უკეთესა ვჰპოებ ვერა: თვით მეფობა ქალსა ჩემსა: მივეც აქვს და მას ეფერა: ვარდი ახლად იფურჩნების: მე ყვავილი დამებერა: რამცა ვჰკადრე შეცილება: რასაც ოდენ იგი ჯერა:
1512. თუ შეგერთო ერთი მონა: თქვენთვის არცა მაშინ მშურდა: ვინმცა გკადრა შეცილება: უშმაგომცა ვით მოგმდურდა: თუ ავთანდილ არ მიყვარდა: აგრე მისთვის რად მამსურდა: დია ღ~თო წინაშე ვარ: ესე ჩემგან დადასტურდა:
1513. რა ტარიელ მეფისაგან: ესე სიტყვა მოისმინა: დადრკა მდაბლად ეთაყვანა: პირსა ზედან დაეფინა: კვლავ მეფემან თაყვანისცა: წამორევლო წადგა წინა: ერთმანერთი მოემადლეს: მათ ერთსაცა არ ეწყინა:
1514. ფრიდონ შეჯდა ავთანდილის: მახარობლად გაექანა: ესდენ დიდი სიხარული: გაეხარნეს მასცა განა: წავიდა და წამოუძღვა: მოიყვანა მოჰყვა თანა: მაგრა ირცხვის მეფისაგან: შუქი ბნელად მოევანა:
1515. მეფე ადგა მოეგება: ყმა გარდახდა რა მივიდა: ხელთა ჰქონდა ხელმანდილი: პირსა იმით იფარვიდა: მზე ღრუბელსა მოჰფარვოდა: ქუშდებოდა ვარდსა ზრვიდა: მაგრა მისსა შვენებასა: რამცა ვითა დაჰფარვიდა:
1516. მეფე კოცნასა ლამობდა: აღარა ცრემლნი სდენიან: ავთანდილ ფერხთა ეხვევის: შუქნი ქვე დაუფენიან: უბრძანა ადეგ ნუ ირცხვი: შენ ზნენი გამოგჩენიან: რადგან მერჩიო ნუ მერცხვი: გავა რასაღა გრცხვენიან:
1517. მოეხვია გარდაჰკოცნა: მან პირისა არე მარე: დამივსეო ცეცხლი ცხელი: მაგრა წყალი არე მარე: ვინ გიშერი დააჯოგა: და წამწმისა არემარე: გვალე შეგყრი ლომო მზესა: თავი მისკენ არე მარე:
1518. მეფე ყელსა ეხვეოდა: მას ლომსა და ვითა გმირსა: ახლოს უზის ეუბნების: აკოცებს და უჭვრეტს პირსა: იგი მზე და ხელმწიფობა: ასრე მიხვდა ვითა ღირსა: მაშინღაა ლხინი ამო: რა გარდიხდის კაცი ჭირსა:
