ვეფხისტყაოსანი, 1914 წ.

1291. “ციხეს ვზი ეზომ მაღალსა, თვალნი ძლივ გარდასწვდებიან, გზა გვირაბითა შემოვა, მცველნი მუნ ზედა დგებიან, დღისით და ღამით მოყმენი ნობათსა არ დაჰსცდებიან, და მათთა შემბმელთა დახოცენ, მართ ცეცხლად მოედებიან.

1292. “ნუთუ ესენნი გეგონეს სხვათა მებრძოლთა წესითა. ნუცა მე მომკლავ ჭირითა, ამისგან უარესითა, შენ მკვდარსა გჰნახავ, დავიწვი, ვითა აბედი კვესითა და მოგშორდი, დამთმე გულითა, კლდისაცა უმაგრესითა.

1293. “შენ, საყვარელო, ნუ სჭმუნავ ჭმუნვითა ამისთანითა ჩემი სსთქვა, სხვათა მიჰხვდაო იგი ალვისა ტანითა არამ სიცოცხლე უშენოდ, ვარ აქამდისცა ნანითა. და ან თავსა კლდეთა ჩავიქცევ, ანუ მოვიკლავ დანითა.

1294. “შენმან მზემან, უშენოსა არვის მიჰხვდეს მთვარე შენი, შენმან მზემან ვერვის მიჰხვდეს, მოცავიდენ სამნი მზენი აქა თავსა გარდავიქცევ, ახლოს მახლვან დიდნი კლდენი. და სული ჩემი შეივედრე, ზეცით მომხვდენ ნუ-თუ ფრთენი.

1295. “ღმერთსა შემვედრე, ნუ-თუ კვლავ დამხსნა სოფლისა შრომასა, ცეცხლსა, წყალსა და მიწასა, ჰაერთა თანა ძრომასა მომცნეს ფრთენი და აღვფრინდე, მივჰხვდე მას ჩემსა ნდომასა. და დღისით და ღამით ვჰხედვიდე მზისა ელვათა კრთომასა.

1296. “მზე უშენოდ ვერ იქმნების, რადგან შენ ხარ მისი წილი, განაღამცა მას იახელ მისი ეტლი, არ თუ წბილი. მუნა გნახო, მანდვე გსახო, განმინათლო გული ჩრდილი, და თუ სიცოცხლე მწარე მქონდა, სიკვდილიმცა მქონდა ტკბილი.

1297. “მე სიკვდილი აღარ მიმძიმს, შემოგვედრებ რადგან სულსა, მაგრა შენი სიყვარული ჩავიტანე, ჩამრჩა გულსა, მომეგონოს მოშორვება, მემატების წყლული წყლულსა, და ნუცა მტირ და ნუცა მიგლოვ, ჩემო,შენთვის დაკარგულსა.

1298. “წადი, ინდოეთს მიმართე, არგე რა ჩემსა მშობელსა, მტერთაგან შეიწრებულსა, ყოვლგნით ხელ-აღუპყრობელსა, გულსა ალხინე ჩემისა მოშორვებისა მთმობელსა, და მომიგონებდი მტირალსა, შენთვის ცრემლ-შეუშრობელსა.

1299. “რაცა ვიჩივლე ბედისა ჩემისა, კმა საჩივარად ცან, სამართალი მართალი გულისა გულსა მივა რად. შენთვის მოვკვდები, გავხდები ყორანთა დასაყივარად, და ვირე ცოცხალ ვარ, გეყოფი სატირლად და სატკივარად.

1300. “აჰა, ინიშნე ნიშანი შენეულისა რიდისა, გარდმიკვეთია ალამი, ჩემო, ერთისა კიდისა, ესეღა დაგრჩეს სანაცვლოდ მის იმედისა დიდისა, და რისხვით მობრუნდა ბორბალი ჩვენზედა ცისა შვიდისა.

1301. ესე წიგნი, საყვარელსა მისა თანა მინაწერი, არ დასწერა, გარდიკვეთა მათ რიდეთა ერთი წვერი. თავმოხდილსა დაუშვენდა სისხო, სიგრძე, თმათა წვერი, და ალვისაგან სული მოჰქრის, ყორნის ფრთათათ მონაბერი.

1302. იგი მონა წამოვიდა, გულანშაროს მიმავალი, წამ ერთ მიხდა ფატმანისას, დღე იარა არ-მრავალი. რა ავთანდილს გაუსრულდა საქმე მისი სასურვალი, და ხელ-აპყრობით ღმერთსა ჰმადლობს, ცნობა სრული, არა მთვრალი.

1303. ფატმანს უთხრა: “გამისრულდა ჟამად საქმე საწადელი, დიდი შენი მოჭირვება ჩემგან არის გარდუხდელი, წავალ, დგომად აღარა მცალს, დრო მოსულა შარშანდელი, და ფიცხლად ქაჯეთს მოვიყვანო მათი მომსპობ-ამწყვედელი”.

1304. ყმამან ფრიდონის მონანი უჴმნა, მასთანა ხლებულნი უბრძანა: “მკვდარნი აქამდის, აწღა ვართ დაცოცხლებულნი, რაცა გვინდოდა, მისითა სმენითა გახარებულნი, და ჩვენთა მტერთანი გიჩვენნე წყლულნი მით ვაგლახებულნი.

1305. “მიდით და ფრიდონს უამბეთ ამბავი არ ნაცქაფავი, მე ვერა ვნახავ, ვისწრაფი, გზა ჩემი არს ნასწრაფავი; მან გაახაფოს ჴმა ხაფი, კვლავ უფრო გასახაფავი, და თქვენ მოგცე ლარი ყველაი მე, ჩემი ნაალაფავი.

1306. “ჩემსა ზედა დიდი არის ვალი, თქვენგან დანადები მადლსა სხვაებრ გარდავიხდი, თუღა ფრიდონს შეველყრები აწ წაიღეთ ყველაკაი, მეკობრეთა წანაღები, და ამის მეტსა ვერას მოგცემ, ვიცი ამად გეძუნწები.

1307. “სახლი არ მახლავს, არ ძალ-მაქვს გაცემა საბოძვარისა” მისცა მართ სავსე ხომალდი, რიცხვი ტურფათა ლარისა უბრძანა: “წადით, წაიღეთ, გზა წავლეთ მისვე არისა, და ფრიდონს მიართვით უსტარი ჩემგან, ძმადნაფიცარისა”.

წიგნი ავთანდილისაგან მიწერილი ფრიდონის წინაშე

1308. დასწერა: “ფრიდონ მაღალო, სვე-სრულო მეფეთ მეფეო, ლომისა მსგავსო ძალ-გულად, მზეო შუქ-მოიეფეო, მოვლენილო და მორჭმულო, მტერთა სისხლისა მჩქეფეო, და უმცროსმან ძმამან შორი-შორ სალამი დავიყეფეო.

1309. “ჭირნი ვნახენ და მოცამხვდა ნაცვალი ჭირნახულისა, კარგა მოხდომა საქმისა ჩემისა გაზრახულისა; მიცნია მართლად ამბავი პირისა მზედ სახულისა, და დამარჩენელი ლომისა მის, ქვესკნელს დამარხულისა.