... (S-1727), 1837 წ.
1174. ჴელმწიფისა შვილსა გითხრობ: კარგსა ყმასა გულოვანსა჻ უებროსა ზნედ და თვალად: შვენიერსა პირსა ტანსა჻ მაშინ ლაშქარს წასრულიყო: მუნ დაჰყოფდა დიდსა ხანსა჻ მამა მისთვის ამზადებდა: მას მნათობსა დასაგვანსა჻
1175. მოიღეს ტანსა ჩააცვეს: შესამოსელი ქალისა჻ მას ზედა შუქი მრავალი: ჩნდა მნათობისა თვალისა჻ დაადგეს თავსა გვირგვინი: ერთობილისა ლალისა჻ მუნ ვარდსა ფერი აშვენებს: ბროლისა გამჭირვალისა჻
1176. მეფემან ბრძანა მოკაზმეთ: საწოლი უფლის წულისა჻ დაუდგეს ტახტი ოქროსა: წითლისა მაღრიბულისა჻ ადგა თვით დიდი ჴელმწიფე: პატრონი სრისა სრულისა჻ მას ზედა დასვა იგი მზე: ლხინი მჭვრეტელთა გულისა჻
1177. უბრძანა ცხრათა ხადუმთა: დადგომლად მცველად კარისა჻ ჴელმწიფე დაჯდა ნადიმად: მგზავსად მათისა გვარისა჻ უბოძა უსენს უზომო: მუქფად მის მზის დარისა჻ სცემენ ბუკსა და ტაბლაკსა: მოსამატებლად ზარისა჻
1178. გააგრძელეს ნადიმობა: სმა შეიქნა მეტად გრძელი჻ ქალი პირ მზე ბედსა ეტყვის: რა ბედი მიც ჩემი მკვლელი჻ სადაური სად მოსრულ ვარ: ვის მივხვდები ვისთვის ხელი჻ რა ვჰქნა რა ვჰყო რა მერგების: სიცოცხლე მჭირს მეტად ძნელი჻
1179. კვლაცა იტყვის ნუ დავაჭკნობ: შვენებასა ვარდთა ფერსა჻ ვეცადო რას ნუთუ ღ~თნ: მე მამრიოს ჩემსა მტერსა჻ სიკვდილამდის ვის მოუკლავს: თავი კაცსა მეცნიერსა჻ რა მისჭირდეს მაშინ უნდა: გონებანი გონიერსა჻
1180. ხადუმნი უხმნა უბრძანა: ისმინეთ მოდით ცნობასა჻ მოღორებულხართ დამცდარხართ: თქვენ ჩემსა პატრონობასა჻ დამცდარა თქვენი პატრონი: ჩემსა თუ ლამის სძლობასა჻ ჩემთვის ბუკსა და ტაბლაკსა: ცუდად გლახ იცემს ნობასა჻
1181. არ ვარგ ვარ თქვენად დედოფლად: ჩემი გზა კიდეგანია჻ მაშოროს ღ~მ მამაცი: პირად მზე სარო ტანია჻ სხვასა რას მნუკავთ საქმესა: ჩემნი საქმენი სხვანია჻ თქვენთანა ჩემი სიცოცხლე: არ ჩემი შესაგვანია჻
1182. უცილოდ თავსა მოვიკლავ: გულსა დავიცემ დანასა჻ თქვენ დაგჴოცს თქვენი პატრონი: სოფელს ვერ დაჰყოფთ ხანასა჻ ესე სჯობს მოგცე საჭურჭლე: მძიმე მარტყია ტანასა჻ მე გამაპარეთ გამიშვით: თვარა დავიწყებთ ნანასა჻
1183. შემოიხსნა მარგალიტი: შემოერტყა რაცა თვალი჻ მოიხადა გვირგვინიცა: გამჭვირვალი ერთობ ლალი჻ მისცა უთხრა გამომიღეთ: გეაჯები გულ მხურვალი჻ მე გამიშვით ღ~თსა თქვენსა: მიავალეთ თქვენი ვალი჻
1184. მონათა მიხუდა სიხარბე: მის საჭურჭლისა მძიმისა჻ დავიწყდა შიში მეფისა: ვითა ერთისა გზირისა჻ გამოპარება დაასკვნეს: მის უებროსა პირისა჻ ნახეთ თუ ოქრო რასა იქს: კვერთხი ეშმაკთა ძირისა჻
1185. რა ოქრო მისთა მოყვასთა: აროდეს მისცემს ლხენასა჻ დღე სიკვდილამდის სიხარბე: შეაქნევს კბილთა ღრჭენასა჻ შესდის და გასზდის აკლია: ემდურვის ეტლთა რბენასა჻ კვლავ აქა სულსა დააბამს: დაუშლის აღმაფრენასა჻
1186. რა ხადუმთა აუსრულეს: საქმე მისი საწადელი჻ ერთმან ტანსა აიხადა: მისცა მისი ჩასაცმელი჻ სხვანი კარნი გამოარნეს: იჯარვოდა დარბაზს მსმელი჻ დარჩა მთვარე გველისაგან: გავსებული ჩასანთქმელი჻
1187. მონანიცა გარდეხვეწნეს: გაიპარნეს მასვე თანა჻ ქალმან კარსა დამირეკა: ფატმანობა ჩემი ბრძანა჻ გაველ ვიცან მოვეხვივე: გამიკვირდა მეცა განა჻ შინა ყოლა არ შემამყვა: რად მაწვეო შემანანა჻
1188. მიბრძანა თავი ვიყიდე: მოცემულითა შენითა჻ მუქაფა ღ~თნ შემოგზღოს: მოწყალებითა ზენითა჻ ვეღარ დამმალავ გამიშვი: ფიცხლად გამგზავნე ცხენითა჻ სადამდის სცნობდეს ჴელმწიფე: კაცთა მამწევდეს რბენითა჻
1189. შეველ ფიცხლად საჯინიბოს: ავხსენ ცხენი უკეთესი჻ შეუკაზმე და ზედა შევსვი: მხიარული არა მომკვნესი჻ გვანდა ოდეს ლომსა შეჯდეს: მზე მნათობთა უკეთესი჻ წახდა ჩემი ჭირნახული: ვერ მოვიმკი რაცა ვთესი჻
1190. დღე მიიყარა ხმა გახდა: მოვიდა მისი მდევარი჻ მოიცვეს შინა ქალაქი: შეიქნა მოსაწევარი჻ მე მკითხეს ვარქვი თუ პოოთ: მუნ სახლსა სადა მე ვარი჻ მეფეთა ვიყო შემცოდე: და მათთა სისხლთა მზღვევარი჻
1191. მონახეს ვერა შეიგნეს: შეიქცეს დაწბილებულნი჻ მას აქათ იგლოვს ჴელმწიფე: და ყოვლნი მისნი ხლებულნი჻ დახედენ დარბაზის ერთა: შევლენ ისფრითა ღებულნი჻ მზე მოგვეშორა მას აქათ: ჩვენ ვართ სინათლე კლებულნი჻
1192. მის მთვარისა სადაობა: კვლა გიამბო საქმე კვლაცი჻ აწ უწინა ესე გითხრა: რას მექადდა ისი კაცი჻ მე გლახ ვიყავ მისი ნეზვი: იგი იყო ჩემი ვაცი჻ კაცსა დასვრის უგულობა: და დიაცსა ბოზი ნაცი჻
1193. მით არ ვჯერ ვარ ქმარსა ჩემსა: მჭლე არის და თვალად ნასი჻ ისი კაცი ჩაშნაგირი: დარბაზს იყო მეტად ხასი჻ ჩვენ გვიყვარდა ერთმანერთი: არ მაცვია თუცა ფლასი჻ ნეტარძი ვინ სისხლი მისი: შემახვრიტა ერთი თასი჻
