... (S-1727), 1837 წ.
1135. ჟამი ვერ ვპოვე კითხვისა: ნიადაგ ცრემლთა ღვრისაგან჻ თუმცა მეკითხა ვინა ხარ: ეგრე გასრული რისაგან჻ მჩქეფრად სისხლისა ნაკადი: მოსდის ალვისა ხისაგან჻ მას ჴორციელი არ გასძლებს: სხვა კიდეგანი ქვისაგან჻
1136. არად უნდის საბურავი: არცა წოლა საგებლითა჻ მიწყივ იყვს რიდითა და: მით ერთითა ყაბაჩითა჻ მკლავი მისი სასთაუნალად: მიიდვის და მიწვის მითა჻ ძლივ ვაჭამი ცოტა რამე: ათასითა შეხვეწითა჻
1137. სხვა გიამბო საკვირველი: რიდისა და ყაბაჩისა჻ ვარ მნახავი ყოვლისავე: უცხოსა და ძვირ ფასისა჻ მაგრა მისი არა ვიცი: ქნილი იყო რაგვარ რისა჻ სილბო ჰქონდა ნაქსოვისა: და სიმტკიცე ნაჭედისა჻
1138. მან ტურფამან სახლსა ჩემსა: ეგრე დაყო ხანი დიდი჻ ვერ გავანდევ ქმარსა ჩემსა: შესმენისა მქონდა რიდი჻ ვთქვი თუ უთხრობ ვიცი დარბაზს: გამამჟღავნებს ისი ფლიდი჻ ესე მეყო საგონებლად: კვლავ შევიდი კვლავ გავიდი჻
1139. ვთქვი თუ არ უთხრა რა უყო: ჩემგან რა მოეგვარების჻ არცა რა ვიცი რა უნდა: რა ვისგან მოეხმარების჻ ქმარი რა მიგრძნობს მოცამკლავს: ვეღარა მომეფარების჻ ვითა დავმალო ნათელი: ვინ მზესა დაედარების჻
1140. მე გლახ მარტომან რა უყო: მიმატებს ცეცხლთა დებასა჻ მოდა გავანდო ნუ შევალ: უსენის შეცოდებასა჻ არ გამამჟღავნოს ვაფიცო: თუ მამცემს იმედობასა჻ სულსა ვერ წასწყმედს ვერა იქს: ფიცისა გაცუდებასა჻
1141. მიველ მარტო ქმარსა ჩემსა: ველაღობე ველაციცე჻ მერმე უთხარ გითხრობ რასმე: მაგრა პირველ შემომფიცე჻ არვის უთხრა სულიერსა: საფიცარი მომეც მტკიცე჻ ფიცი ფიცა საშინელი: თავიცაო კლდეთა ვიცე჻
1142. რაცა მითხრა სიკვდილამდის: არვის უთხრა სულიერსა჻ არა ბერსა არა ყმასა: მოყვარესა არცა მტერსა჻ მერე უთხარ ყუელაკაი: უსენს კაცსა ლმობიერსა჻ მოდი მომყევ აქა სადმე: მო გიჩვენებ მზისა ფერსა჻
1143. ადგა ამყვა და წავედით: შევლენით კარნი სრისანი჻ უსენ გაჰკჳრდა გაცაკრთა: რა შუქნი ნახა მზისანი჻ თქვა რა მიჩვენე რა ვნახე: რანია ნეტარ რისანი჻ თუ ხორციელი არის მცა: თვალნიმცა მრისხვენ ღ~თისანი჻
1144. ვთქვი თუ არცა რა მე ვიცი: ამისი ხორციელობა჻ რაცა არ გითხარ მის მეტი: მაქვს არა მეცნიერობა჻ მე და შენ ვკითხოთ ვინ არის: ვისგან სჭირს ისი ჴელობა჻ ნუთუ რა გვითხრას ვეაჯნეთ: ქნას დიდი ლმობიერობა჻
1145. მივედით გვქონდა ორთავე: კრძალვა მისისა კრძალისა჻ ვჰკადრეთ თუ მზეო სახმილი: გვედების შენგან ალისა჻ გვითხარ რა არის წამალი: მთვარისა შუქ ნამკრთალისა჻ რას შეუქნიხარ ზაფრანად: შენ ფერად მზგავსი ლალისა჻
1146. რაცა ვჰკითხეთ არა ვიცით: ესმა ანუ არ ისმენდა჻ ვარდი ერთგან შეეწება: მარგალიტსა არ აჩენდა჻ გველნი მოშლით მოეკეცნეს: ბაღი შეღმა შერაშენდა჻ მზე ვეშაპსა დაებნელა: ზედა რამცა გაგვითენდა჻
1147. ვერა დავჰყარეთ პასუხი: ჩვენ საუბრითა ჩვენითა჻ ვეფხი ავაზა პირ ქუშად: ზის წყრომა ვერ უგრძენითა჻ კვლაცა ვაწყინეთ ატირდა: მჩქეფრად ცრემლისა დენითა჻ არა ვიციო მიმიშვით: ეს ოდენ გვითხრა ენითა჻
1148. დავსხედით და მის თანავე: ვიტირეთ და ცრემლი ვლამეთ჻ რაცა გვეთქვა შევინანეთ: სხვამცა რაღა შევიწამეთ჻ ძლივ ვიაჯეთ დადუმება: დავადუმეთ დავაამეთ჻ ჩვენ მივართვით ხილი რამე: მაგრა ვერა ვერ ვაჭამეთ჻
1149. უსენ იტყვის ბევრ ათასნი: ჭირნი ამან ამიხოცნეს჻ ესე ღაწვნი მზისად კმამან: კაცთაგანმცა ვით იკოცნეს჻ უმართლეა ვერ მჭვრეტელმან: თუ პატიჟნი იასოცნეს჻ მე თუ შვილნი მირჩევნიან: ღ~თნ იგი დამიხოცნეს჻
1150. მას უჭვრიტეთ დიდი ხანი: წამოვედით სულთქმით ახით჻ შეყრა გვიჩნდა სიხარულად: გაყრა დიდად ვივაგლახით჻ ვაჭრობისა საქმისაგან: მოვიცალით იგი ვნახით჻ გული ჩვენი გაუშვებლად: დაეტყვევნეს მისით მახით჻
უსენისაგან გამჟღავნება ნესტან დარეჯანისა მეფის წინაშე჻
1151. რა გამოხდა ხანი რამე: გამოვიდა ღამე დღენი჻ უსენ მითხრა არ მინახავს: ძოღანდიდგან მეფე ჩვენი჻ მივაზირებ წავალ ვნახავ: უდარბაზო უძღვნა ძღვენი჻ მოვახსენე დია ღ~თო: ბრძანებაა ეგე თქვენი჻
1152. უსენ ტაბაკსა დააწყო: მარგალიტი და თვალები჻ დავვედრე დარბაზს დაგხვდებია: დარბაზის ერი მთვრალები჻ ამა ქალისა ამბავსა: მამკალ თუ არ ეკრძალები჻ კვლავ შემამფიცა არ ვიტყვი: თავსაცა მეცეს ხმალები჻
1153. უსენ მოვიდა ჴელმწიფე: დახვდა ნადიმად მჯდომელი჻ უსენ არიფი მეფისა: და მეფე მისი მდომელი჻ წინა მივიდა შეიძღვნა: ძღვენი მიართვა რომელი჻ აწ ნახონ მთვრალი ვაჭარი: ცქაფი უწფელი წომელი჻
