.... (H-1759), XIX ს.
217. აწ დაო შენთა ხელითაა, ჩემი საბელი ყელისა სხვად უღონოა უშენოდ, ჩემგან აპყრობა ხელისა რასაცა მიზამ შენ იცი, შენ ხარ წამალი ხელისა ვარ ვისმცა ექმნა გორლითა, შეკვრა თავისა მრთელისა
218. ქალმან უთხრა მამეწონა, ყმაო შენი ნაუბარი ხარ უცილოდ კარგი ვინმე, მოყმე ბრძენთა საქებარი ხარ ვინათგან აქანამდის, მაგა ჭირთა დამთმობარი რაცა გითხრა მამისმინე, გიპოვნია საძებარი
219. იმა მოყმისა ამბავი, არსად არა იპოვების თვით თუ არ გითხრობს არ ითქმის, არ ვისგან დაიჯერების მოილოდინე მოვიდეს, რაზომცა დაეყოვნების დადუმდი ვარდსა ნუ აზრობ, ცრემლითა ნუ ითოვნდების
220. გითხრა თუ ცოდნა გწადიან, ჩვენისა შენ სახელისა ტარიელ არის სახელი, ამა მოყმისა ხელისა მე ასმათ მქვიან რომელსა, წვა მაქვს ცეცხლისა ცხელისა სულთქმა სულთქმისა ბევრისა, მაშა თუ არ ერთხელისა
221. ამის მეტსა ვერას გითხრობ, მე სიტყვასა ამისთანსა ისი მინდორს არონინებს, ტანსა მჭევრსა მე მაჯანსა ვჰჭამ გლახ მარტო ნადირისას, მისგან ხორცსა მონატანსა აწვე მოვა არა ვიცი, თუ დაყოვნის დიდსა ხანსა
222. ამას გვედრებ მოიცადო, თავი სხვაგან არსად არო რა მოვიდეს შევეხვეწო, ნუთუ ვით რა მოვაგვარო ერთმანერთსა შეგამცნიო, თავი შენი შევაყვარო თვით გიამბოს საქმე მისი, საყვარელსა გაახარო
223. ქალსა ყმამან მოუსმინა, დამორჩილდა დართო ნება ამა ზედან მოიხედეს, ხევით ესმა ჩხაპუნება მთვარე წყალსა გამოსრული, ვნახე შუქთა მოვანება უკვრიდეს და აღარა ქნეს, მუნ ხანისა დაყოვნება
224. ქალმან უთხრა ყმაო ღ~თნ, მოგცა ჟამად რაცა გინა მაგრამ თავი უჩინოდ ჰყავ, დამალული იყავ შინა იმა ყმისა მეუნებლე, ხორციელი არავინა ნუთუ ვით რა მოვაგვარო, შენი ნახვა არ ეწყინა
225. ავთანდილ ქვაბსა დამალა, ქალმან მალვითა მალითა იგი ყმა ცხენსა გარდახდა, შვენოდა კაპარჭ ხრმალითა ატირდეს მაღლად ცრემლითა, ზღვათაცა შესამალითა ავთანდილ სარკმლით უჭვრეტდა, ჭვრეტითა იდუმალითა
226. ამარტის ფერად შეცვალა, ბროლი ცრემლისა ბანამან დიდხან იტირეს ყმამან და, მან ქალმან შაოსანამან შეხსნა შეიღო აბჯარი, ცხენიცა შეიყუანა მან დადუმნეს ცრემლნი მოჰკვეთეს, შავმან გიშრისა დანამან
227. ავთანდილ სარკმლით უჭვრეტდა, ტყვე საკნით ნააზატები მან ქალმან ქვეშე დაუგო, ვეფხის ტყავისა ნატები მას ზედან დაჯდა იგი ყმა, სულთქვამს ჭირ მონამატები სისხლისა ცრემლსა გაეწნა, შუა გიშრისა სატები
228. მან ქალმან ჴელჰყო კვესითა, გზება ცეცხლისა ნელისა ეგონა ჭამა ჴორცისა, შემწვრისა შეუქნელისა მიუპყრა ერთი ახლიჩა, ქმნაა საქმისა ძნელისა ძალი არ ჰქონდა დაუწყო, გამოყრა უცოხნელისა
229. ცოტად მიწვა მიიძინა, თუცა ყოლა ვერა მეტი შეჰკრთა დიდნი დაიზახნა, წამოიჭრა ვითა რეტი იზახდის და წამწამ იკრის, გულსა ლოდი თავსა კეტი ცალკერძ ზის და პირსა იხოკს, ქალი მისი შენამჭურეტი
230. რად დაბრუნდი მოახსენა, მითხარ რაცა წაგეკიდა მან უბრძანა მონადირე, მეფე ვინმე გარდმეკიდა ჰყვეს ლაშქარნი უთვალავნი, ბარგი მძიმედ აეკიდა იგი მინდორს ნადირობდა, დაეფანჩვა მარეკი და
231. სევდად მეცა კაცთა ნახვა, ცეცხლი უფრო გავიალე არ მივეო ახლოს შეყრად, თავი ჩემი შევიწყალე მათგან მკრთალი შემოვბრუნდი, ტყესა შიგან დავიმალე თქვა ნუთუმცა უკუმრიდა, რა გათენდეს წავალ ხვალე
232. ქალსა ცრემლნი გარდმოსცვივდეს, ას ნაკეცნი ბევრის ბევრად მოახსენა მჴეცთა თანა, იარები მარტო ტევრად არას კაცსა არ იახლებ, საუბრად და შემაქცევრად მას მაგითა ვერას არგებ, დღეთა შენთა ცუდად ლევ რად
233. ყოვლი პირი ქვეყანისა, ერთობ სრულად მოგივლია ერთი კაცი შემაქცევლად, შენდა ვითა დაგელია გიახლოს და არ გაშმაგდე, თუცა ჭირი არ გაკლია შენ მოჰკვდე და იგი წახდეს, ესე შენთვის რა მადლია
234. უბრძანა დაო ეგეა, მსგავსი შენისა გულისა მაგრა არ არის ქუეყანად, წამალი ამა წყლულისა ვის ძალი აქვს პოვნა კაცისა, თვით სოფლად არ მოსრულისა ჩემი ლხინია სიკუდილი, გაყრა ხორცთა და სულისა
235. ღმერთმან სხვამცა ეტლსა ჩემისა, რადმცა კაცი რად დაბადა სიახლე და საუბარი, თუმცა მისი მე მეწადა ვინმცა გასძლნა ჭირნი ჩემნი, ანუ ვინმცა შეეცადა შენგან კიდე ხორციელი, დაო მივის არასადა
236. ქალმან ჰკადრა არ გამიწყრე, ვიშიშვი და ვიაჯ დია რადგან ღ~თსა ვეზირობა, შენი ჩემზედ მოუგდია ვერ დავმალავ უკეთესა, რაცა საქმე გამიცდია არა ვარგა უსაზომო, თავი ზომსსა გარდგიხდია
