1396. ფატმან჻ უსენ჻ და჻ მონანი჻ ტირან჻ ცრემლითა჻ ცხელითა჻ იტყვიან჻ მზეო჻ რა჻ გვიყავ჻ დაგვწვენ჻ ცეცხლითა჻ მწველითა჻ რად჻ დაგვაბნელენ჻ შენისა჻ მოშორვებისა჻ ბნელითა჻ დაცაგვმარხეო჻ ხელითა჻ ჩვენისა჻ დამმარხველითა჻
1397. გამოვლნა჻ ზღვანი჻ ავთანდილ჻ მგზავრითა჻ რითმე჻ ნავითა჻ პირმხიარული჻ აცორვებს჻ მართ჻ ოდენ჻ მარტო჻ თავითა჻ მას჻ შეყრა჻ ტარიელისა჻ უხარის჻ მით჻ ამბავითა჻ ხელგანპყრობილი჻ გულითა჻ არს჻ ღმრთისა჻ საესავითა჻
1398. მოწურვილ჻ იყო჻ ზაფხული჻ ქვეყნით჻ ამოსლვა჻ მწვანისა჻ ვარდის჻ ფურცლობის჻ ნიშანი჻ დრო჻ მათის჻ პაემანისა჻ ეტლის჻ ცვალება჻ მზისაგან჻ შეჯდომა჻ საროსტანისა჻ სულთქნა჻ რა჻ ნახა჻ ყვავილი჻ მან჻ უნახავმან჻ ხანისა჻
1399. აგრგვინდა჻ ცა჻ და჻ ღრუბელნი჻ ცროდეს჻ ბროლისა჻ ცვარითა჻ ვარდთა჻ აკოცა჻ ბაგითა჻ მითვე჻ ვარდისა჻ დარითა჻ უბრძანაგიჭვრეტ჻ თვალითა჻ გულტკბილად჻ შემხედვარითა჻ მისად჻ სანაცვლოდ჻ მოვილხენ჻ თქვენთანა჻ საუბარითა჻
1400. რა჻ მოეგონის჻ მოყვარე჻ სდინდიან჻ ცრემლნი჻ მწარენი჻ ტარიელისკენ჻ იარნა჻ მან჻ გზანი჻ საწყინარენი჻ უდაბურნი჻ და჻ უგზონი჻ უცხონი჻ რამე჻ არენი჻ სადაცა჻ ნახის჻ დახოცის჻ ლომვეფხნი჻ მოშამბნარენი჻
1401. ქვაბნი჻ გამოჩნდეს჻ იამა჻ იცნა჻ თქვა჻ იგი჻ კლდენია჻ სადაა჻ ჩემი჻ მოყვარე჻ და჻ ვისთვის჻ ცრემლი჻ მდენია჻ ღირს჻ ვარმცა჻ ვნახო჻ პირისპირ჻ უამბო჻ რაცა჻ მსმენია჻ არ჻ მოსრულ჻ იყოს჻ რაღა჻ ვქნა჻ ცუდ჻ ჩემი჻ განავლენია჻
1402. თუ჻ მოსრულა჻ უღონიოდ჻ შინა჻ ხანსა჻ არ჻ დაზმიდა჻ მინდორს჻ სადმე჻ წავიდოდა჻ მხეცისაებრ჻ ველთა჻ ჰვლიდა჻ სჯობს჻ თუ჻ შამბშამბ჻ წავიარო჻ იგონებდა჻ იხედვიდა჻ ესე჻ თქვა჻ და჻ მიუქცია჻ მინდორთაკე჻ წამოვიდა჻
1403. მიაცორვებს჻ და჻ იმღერის჻ მხიარულითა჻ გულითა჻ მართ჻ სახელდებით჻ უყივის჻ ხმითა჻ მით჻ სიხარულითა჻ ცოტაი჻ წავლო჻ გამოჩნდა჻ მზე჻ სინათლითა჻ სრულითა჻ შამბისა჻ პირსა჻ ტარიელ჻ დგას჻ ხრმლითა჻ მომახულითა჻
1404. ტარიელს჻ ლომი჻ მოეკლა჻ მით჻ ხრმალსა჻ სისხლი჻ სცხებოდა჻ შამბისა჻ პირსა჻ ქვეითი჻ დგა჻ ცხენი჻ არა჻ ხლებოდა჻ ყივილი჻ ავთანდილისა჻ ესმოდა჻ ეოცებოდა჻ შეხედნა჻ იცნა჻ გაიქცა჻ მისკენ჻ მირბოდა჻ ხლდებოდა჻
1405. ხრმალი჻ გასტყორცა჻ ტარიელ჻ მიჰმართა჻ მისსა჻ ძმობილსა჻ ყმა჻ ცხენისაგან჻ გარდიჭრა჻ ჰგვანდა჻ ეტლისა჻ სწრობილსა჻ მათ჻ ერთმანერთსა჻ აკოცეს჻ ჰგვანან჻ ყელგარდაჭდობილსა჻ ხმა჻ შაქრისფერად჻ გაუხდა჻ ვარდსა჻ ხშირხშირად჻ პობილსა჻
1406. ტარიელ჻ მოთქვა჻ ტირილით჻ სიტყვა჻ ნატიფი჻ მჭევრები჻ სისხლისა჻ ღვარმან჻ შეღება჻ წითლად჻ გიშრისა჻ ტევრები჻ ალვასა჻ წყარო჻ ცრემლისა჻ მორწყავს჻ ნაკადი჻ ბევრები჻ რათგან჻ შენ჻ გნახე჻ რა჻ მგამა჻ პატიჟი჻ მჭირდეს჻ ბევრები჻
1407. ტარიელ჻ ტირს჻ და჻ ავთანდილ჻ სიცილით჻ ეუბნებოდა჻ გაღიმდის჻ ძოწი჻ გააპის჻ კბილთაგან჻ ელვა჻ ჰკრთებოდა჻ ეტყოდა჻ ვცანო჻ ამბავი჻ შენ჻ რომე჻ გეამებოდა჻ აწ჻ გაახლდების჻ ყვავილი჻ ვარდი჻ აქამდის჻ ჭნებოდა჻
1408. ამა჻ ამბავსა჻ გიამბობ჻ არს჻ ჩემგან჻ მონასმინები჻ მასცა჻ მოშორდა჻ საწუთრო჻ ვის჻ ჰგვანდეს჻ ფერად჻ მინები჻ კიდე჻ შემოგხსნის჻ ჯინჯილსა჻ ხელობისათვის჻ ვინ჻ ები჻ კვლა჻ მასვე჻ გიზამს჻ სოფელითუ჻ სჭმუნავ჻ რაცა჻ ინები჻
1409. ტარიელ჻ უთხრა჻ ჰე჻ ძმაო჻ კმარის჻ დღეს჻ რაცა჻ მლხენია჻ ყოველი჻ ჩემი჻ სალხინო჻ მინახავს჻ ნახვა჻ შენია჻ სხვად჻ ნუ჻ ყოს჻ ღმერთმან჻ წამალი჻ არცა჻ რა჻ მოგისმენია჻ კაცმანმცა჻ სოფელს჻ ვით჻ პოვა჻ რაც჻ არა჻ საქმე჻ ზენია჻
1410. რა჻ ტარიელ჻ არ჻ შესჯერდა჻ ავთანდილცა჻ არ჻ დაწყნარდა჻ მის჻ ამბისა჻ დაყოვნება჻ ვეღარ჻ გასძლო჻ აუჩქარდა჻ გამოიღო჻ რიდე჻ მისი჻ ვინ჻ ბაგეთა჻ ვარდი჻ ვარდა჻ რა჻ ტარიელ჻ ნახა჻ იცნა჻ გამოუღო჻ შემოვარდა჻
1411. წიგნი჻ და჻ კიდე჻ რიდისა჻ იცნა჻ და჻ გაცაშალა჻ მან჻ პირსა჻ დაიდვა჻ დაეცა჻ ვარდმან჻ ფერითა჻ მკრთალამან჻ სულნი჻ გაიქცნეს჻ მოდრიკა჻ თავი჻ გიშრისა჻ ტალამან჻ მისნი჻ ვერ჻ გასძლნეს჻ პატიჟნი჻ ვერ჻ კაენ჻ ვერცა჻ სალამან჻
1412. ავთანდილ჻ უჭვრეტს჻ ტარიელს჻ უსულოდ჻ ქვემდებარესა჻ შეფრინდა჻ შველად჻ მიმართა჻ მას჻ ტკბილად჻ მოუბარესა჻ ვერა჻ ვერ჻ არგო჻ დამწვარსა჻ სრულად჻ ცეცხლნადებარესა჻ მისთა჻ ნიშანთა჻ სიცოცხლე჻ მართ჻ მისი჻ მიიბარესა჻
1413. ავთანდილ჻ დაჯდა჻ ტირილად჻ ტირს჻ ხმითა჻ შვენიერითა჻ ყორანსა჻ გაჰგლეჯს჻ ხშირხშირად჻ აფრთხობს჻ ბროლისა჻ ჭერია჻ გახეთქა჻ ლალი჻ გათლილი჻ ანდამატისა჻ კვერითა჻ მუნით჻ წყარონი჻ გამოჰხდეს჻ ძოწსა჻ ვამსგავსე჻ ფერია჻
1414. ტარიელ჻ ეგრე჻ გასულა჻ მზე჻ დასტირს჻ იტყვის჻ ახა჻ ვა჻ ღმერთო჻ ნუ჻ მოჰკლავ჻ ჯერ჻ ჟამად჻ თქვა჻ ბრალ჻ არს჻ დასამარხავა჻ ნუ჻ გვწვავ჻ ცეცხლითა჻ ცხელითა჻ ნუ჻ გაგვხდი჻ სხვათა჻ მზრახავა჻ სოფელო჻ მოგვეც჻ სიახლე჻ ვისთვის჻ გვაქვს჻ გული჻ მჭმახავი჻