ვეფხისტყაოსანი 1712, 1939 წ.
353. მონააო ასმათისი: რა იცისო ვარქვი ვჰკითხე჻ შემოვიდა სააშიყო: წიგნი მომცა წავიკითხე჻ გამიკვირდა სხვად ვითამცა: ვჰქმენ გულისა მწველთა სითხე჻ მისგან ეჭვი არა მქონდა: სევდად მაწვა გულსა მით ხე჻
354. მე გამიკვირდა სით უყვარ: ანუ ვით მკადრებს თხრობასა჻ მიუყოლობა არ ვარგა: დამწამებს უზრახობასა჻ ჩემგან იმედსა გარდასწყვეტს: მერმე დამიწყებს გმობასა჻ დავსწერე რაცა პასუხად: მართებდა აშიკობასა჻
355. დღენი გამოჴდეს მე გული: უფრორე დამწვეს მე ალთა჻ ვეღარ უჭურეტდი ლაშქართა: მინდორს თამაშად მავალთა჻ დარბაზს ვერ მიველ მკურნალთა: დამიწყეს მოსულა მრავალთა჻ მაშინ დავიწყე გარდახდა: სოფლისა ლხინთა და ვალთა჻
356. მათ ვერა მარგეს მე გულსა: ბინდი დამეცა ბნელისა჻ სხვამან ვერავინ შემატყო: ბინდი ცეცხლისა ცხელისა჻ სისხლი დამწამეს მეფემან: ბრძანა გახსნევა ჴელისა჻ გავიხსენ ფარვად პატიჟთა: არვისგან საეჭველისა჻
357. ჴელ გახსნილი სევდიანი: საწოლს ვიყავ თავის წინა჻ ჩემი მონა შემოვიდა: შევხედენ თუ თქვას რა მინა჻ მონააო ასმათისა: შემოყუანა უთხარ შინა჻ გულსა შინა დაუძრახე: რა მპოვაო აქა ვინა჻
358. მონამან წიგნი მომართვა: მე წავიკითხე ნებასა჻ წიგნსა შევატეყევ ლამობდა: მოსვლისა მოსწრაფებასა჻ პასუხად ვსწერდი ჟამია: მართალ ხარ გაკვირვებასა჻ მოვალ თუ მიჴმობ მე ნუ მეჭვ: მოსლვისა დაზარებასა჻
359. გულსა ვარქვი თუ ლახვარნი: ეგე ვით დაგაღონებენ჻ ამილბარი ვარ ჴელმწიფე: სრულად ინდონი მმონებენ჻ აზრად შეიქმენ საქმესა: ათასჯერ შეაწონებენ჻ თუ შეიგებენ მე მათთა: არეთა არ მარონებენ჻
360. კაცი მოვიდა მეფისა: სწადსო ამბვისა სმინება჻ მოყუანა უთხარ ებრძანა: ქნაცა სისხლისა დინება჻ მე ვჰკადრე ჴელი გავიხსენ: დამიწყო მოჯობინება჻ წინაშე მოვალ ამისთვის: კულავ უფრო მართებს ლხინება჻
361. დარბაზს მიველ მეფე ბრძანებს: ამის მეტსა ნუ იქ აბა჻ ცხენსა შემსვა უკაპარჭო: წელთა არა არ შემაბა჻ შეჯდა ქორნი მოუტევნა: დურაჯები დაინაბა჻ მშვილდოსნები გასაგანნა: იტყოდიან შაბაშ შაბა჻
362. შინა დავსხედით ნადიმად: მას დღესა მინდორს რებულნი჻ მომღერალნი და მუტრიბნი: არ იყვნეს სულ დაღებულნი჻ მეფემან გასცნა მრავალნი: თვალნი ღარიბად ქებულნი჻ აუვსებელნი არ დარჩეს: მას დღესა მათნი ხლებულნი჻
363. ვეცდებოდი არა მცალდა: სევდისაგან თავის კრძალვად჻ ვიგონებდი ცეცხლი უფრო: მედებოდა გულსა ალვად჻ ჩემნი სწორნი წავიტანენ: ჩემსა დავჯე მთქვიან ალვად჻ შევჰქენ სმა და ნადიმობა: პატიჟთა და ჭირთა მალვა჻
364. მოლარემან შინაურმან: ყურსა მითხრა ნაუბარი჻ ქალი ვინმე იკითხავსო: ინახვისცა ამილბარი჻ ზეწარითა მოუხურავს: პირი ბრძენთა საქებარი჻ ვარქვი საწოლს წაიყუანე: ჩემგან არის ნაჴმობარი჻
365. ავდეგ მსხდომნი ნადიმობით: აემზადნეს ასაყრელად჻ შარდი უთხარ ნუ ასდგებით: მოვალ ხანსა დაუზმელად჻ გამოველ და საწოლს შეველ: მონა დადგა კარსა მცველად჻ გული მივეც თმობა ქნათა: აუგისა საკრძალველად჻
366. კარსა შევდეგ ქალი წინა: მომეგება თაყუანი მცა჻ ჩემი მოსლვა თქუენს წინაშე: კურთხეულა რამან ღირმსცა჻ გამიკვირდა მიჯნურისა: თაყუანება ექნა ვისმცა჻ ვთქვი არ იცის აშიკობა: თუმც იცოდა წყნარად ზისმცა჻
367. მითხრა დღე ეგე სირცხვილად: მედების გულსა ალობა჻ გგონია ჩემგან წინაშე: მაგისთვის მომავალობა჻ მაგრა აწ მიდებს იმედსა: შენგან ცდისაღა მალობა჻ ამას თუ ვღირს ვარ ვერ ვიტყუი: მაკლია ღ~თისა წყალობა჻
368. ადგა მითხრა თქუენს მკრძალვასა: ჩემგან ცნობა უბნევია჻ ნუ მეჭვ რაცა პატრონისა: ბრძანებასა უთქმევია჻ ეზომ დიდი შემართება: გულსა მისსა უთნევია჻ ამა წიგნმან გაგაგონოს: ჩემთვის ვისცა უთქმევია჻
წიგნი ნესტან დარეჯანისა საყუარელსა თანა მიწერილი პირველი჻
369. წიგნი ვნავხე მისი იყო: ვისი მდაგავს ალი გულსა჻ მოეწერა მზისა შუქსა: ნუ დაიჩენ ლომო წყლულსა჻ მე შენი ვარ ნუ მოჰკვდები: მაგრა ბნედა ცუდი მძულსა჻ აწ ასმათი მოგახსენებს: ყუელაკასა ჩემგან თქმულსა჻
370. ბედითი ბნედა სიკუდილი: რა მიჯნურობა გგონია჻ სჯობს საყუარელსა უჩვენნე: საქმენი საგმირონია჻ ხატაეთს მყოფნი ყუელანი: ჩვენნი მოხარაჯენია჻ აწ მათი ჯავრნი ჩვენ ზედა: ჩვენგან არ დასათმონია჻
371. შენგან ჩემისა ქმრობისა: წინასაც ვიყავ მდომია჻ მაგრა აქამდის საუბრად: კულავ ჟამი არ მამხდომია჻ ძუღან ხელ ქმნილსა გიჭურეტდი: კუბოსა შიგან მჯდომია჻ მანდა ყუელაი მასმია: რაცა შენ გარდაგჴდომია჻
