ვეფხისტყაოსანი 1712, 1939 წ.
1421. ბარგი აჰკიდა გააგო: ქმნა ქორწილისა მათისა჻ მას მოაქუს რიცხვი ტურფათა: არს სიდიადე სათისა჻ ფატმან ჰყავს თანა იარეს: სავალი დღისა ათისა჻ უხარის ნახვა ლომისა: და მზისა ჴმელთა მნათისა჻
1422. შორს გაეგებნეს სამნივე: დიდსა მეფესა ზღვათასა჻ გარდაჰჴდეს მდაბლად აკოცეს: გარესწყდეს ჯარსა სპათასა჻ შეასხეს ქება ტარიელს: მან მადლი გაუათასა჻ ქალი რა ნახეს სტრფიალობს: შუქსა მას ბროლ ბაკმათასა჻
1423. ფატმან ხათუნს მისსა მჭვრეტსა: ედებოდა ცეცხლი ნელი჻ მოეხვია გარდუკოცნა: ჴელი ფერჴი პირი ყელი჻ იტყვის ღ~თო გემსახურო: გამინათლდა რათგან ბნელი჻ ვსცან სიმოკლე ბოროტისა: კეთილია შენი გრძელი჻
1424. ქალი ფატმანს ეხვეოდა: ტკბილად იტყჳს არ გამწყრალი჻ ღ~თნ გული გამინათლა: გახეთქილი გაცამწყრალი჻ აწ აგრე ვარ გავსებული: წინას ვიყავ ვითა მცხრალი჻ მზემან შუქნი შემომადგნა: ვარდი მით ვჩან არ დამზრალი჻
1425. ზღვათა მეფე გარდაიჴდის: მუნ ქორწილსა მეტად დიდსა჻ ქაჯეთიცა დაუმადლა: არ გაუშვა დღესა შვიდსა჻ უხვად გასცემს საბოძვარსა: საჭურჭლესა ანაკიდსა჻ პერპერასა დაპანტულსა: ზედა სცვეთდეს ვითა ჴიდსა჻
1426. მუნ იდვის გორი ლარისა: სტავრისა და ატლასისა჻ ტარიელს უძღვნა გვირგვინი: ვერ დანადები ფასისა჻ იაგუნდისა მრთელისა: ყჳთლისა მეტად ხასისა჻ კვლავ ერთი ტახტი ოქროსა: წითლისა მართ ხალასისა჻
1427. ნესტან დარეჯანს ყაბაჩა: უძღვნა შემკული თვალითა჻ იაგუნდითა წითლითა: ბალახშითა და ლალითა჻ დასხდეს ორნივე ქალ ყმანი: პირითა ელვა მკრთალითა჻ მათნი მჭვრეტელნი დაიწუნეს: ცეცხლითა მართ ახალითა჻
1428. ავთანდილს და ფრიდონს უძღვნა: უსაზომო დიდი ძღვენი჻ ძვირფასისა უნაგირი: უკეთესი თვითო ცხენი჻ თითო კაბა თვალიანი: უცხო ფერთა შუქთა მფენი჻ მოახსენეს მადლი რა ვჰთქუათ: სვიანამცა დავლა თქვენი჻
1429. ტარიელ მადლსა გარდიჴდის: ტურფა სიტყჳთა ენითა჻ დიდად ვიამე მეფეო: პირველ ნახვითა თქუენითა჻ მერმე აგვავსენ მრავლითა: ტურფა ფერითა ძღვენითა჻ ვიცი შორი შორ არ ჩავლა: ჩვენ თქვენი კარგად ვჰქენითა჻
1430. ზღვათა მეფე მოახსენებს: ჴელმწიფეო ლომო ქველო჻ მოახლეთა სიცოცხლეო: ვერ მჭვრეტელთა შორით მკლულო჻ მზგავსი თქუენი რამცა მეძღვნა: შვენიერო სანახველო჻ რა მოგშორდე რა მერგების: საჭვრეტელად სასურველო჻
1431. ტარელ ფატმანს უბრძანა: მე თავი შენი მიდია჻ დავ გული შენი ჩემზედა: გარდაუჴდელი დიდია჻ აწ რაცა ქაჯთა საჭურჭლე: ქაჯეთით ამიკიდია჻ მომიცემია წაიღე: არ კიდე მომიყიდია჻
1432. ფატმან ხათუნ თაყვანისცა: ჰკადრებს მადლსა მეტის მეტსა჻ მე მეფეო შენი ნახვა: მიდებს ცეცხლსა დაუშრეტსა჻ რა მოგშორდე რა ვიქნები: მე დამაგდებ ვითა რეტსა჻ ახ ნეტარძი მოახლეთა: ვაგლახ თქუენსა ვერა მჭვრეტსა჻
1433. ზღვათა მეფესა ეტყჳან: ორნივე შუქთა მაფენი჻ კბილნი ბროლნი და ბაგენი: სადაფთა მოსადაფენი჻ უთქვენოდ მყოფთა არ გვინდა: ნიშანი ნაჩანგ დაფენი჻ მაგრა გაგვიშვენ ჟამია: წავიდეთ ვართ მოსწრაფენი჻
1434. შენ იყავ მამა მშობელი: და ჩვენი საესავიო჻ მაგრა ამასცა ვიაჯით: გვიბოძოთ ერთი ნავიო჻ მეფემან ბრძანა არა მშურს: სამიწოდ თქუენად თავიო჻ რადგან ისწრაფი რა გკადრო: წა გიწინამძღვრდეს მკლავიო჻
1435. მეფემან ნავი ხომალდი: მოჰკაზმა ზღვისა კიდესა჻ გამოემართა ტარიელ: გამყრელნი ცრემლსა ღვრიდესა჻ თავსა იცემდეს იგლეჯდეს: თმა-წვერსა გაიყრიდესა჻ ფატმანის ცრემლთა შედენით: თვით ზღვაცა გაადიდესა჻
ტარიელისაგან ზღვათა მეფის გაყრა და ფრიდონისას მისვლა჻
1436. გამოვლნეს ზღუანი სამთავე: ერთგან ძმად შენაფიცართა჻ კვლავ ამტკიცებდეს სიტყვათა: მათ პირველ დანამტკიცართა჻ ჰშვენის მღერა და სიცილი: მათ მისთა არ უიცართა჻ ბაგეთათ შუქი შეადგის: ზედან ბროლისა ფიცართა჻
1437. მუნით კაცი ასმათს თანა: მათ გაგზავნეს მახარობლად჻ კვლავ ფრიდონის თავადთასა: ნაომართა მათთა მთხრობლად჻ მანდა მოვა მოიმაღლებს: მზე მნათობთა მამაგრობლად჻ ჩვენ დამზრალნი აქანამდის: აწ ვიქინებთ დაუზრობლად჻
1438. იგი მზე შესვეს კუბოსა: იარეს გზა ზღვის პირისა჻ მიყმაწვილობდეს უხარის: მათ გარდახდომა ჭირისა჻ მივიდეს სადა ქუეყანა: იყო ნურადინ გმირისა჻ მოეგებნიან ისმოდის: ჴმა სიმღერისა ხშირისა჻
1439. მუნ მიეგება ყოველნი: ფრიდონის დიდებულები჻ ასმათი სავსე ლხინითა: მას აღარ აჩნდა წყლულები჻ ნესტან დარეჯანს მოიჭდო: რომე ვერ გახსნის ცულები჻ აწ გაუსრულა ყოველი: მან მისი ნაერთგულები჻
