ვეფხისტყაოსანი, 1841 წ.

1329. “შენი სიცოცხლე მეყოფის ჩემად იმედად გულისად, გულისა ერთობ წყლულისა და ასრე დადაგულისად; მომიგონებდე, გახსოვდე მე, შენთვის დაკარგული სად, და ვზი მზრდელი სიყვარულისა, მის ჩემგან დანერგულისად.

1330. “სხვად, ჩემო, ჩემი ამბავი ჩემგან არ მოგეწერების: ენა დაშვრების, მოსმენით არვისგან დაიჯერების. ფატმან წამგვარა გრძნეულთა, ღმერთიმცა მას ეტერების, და აწ კვლავ ჰქმნა იგი სოფელმან, რაცა მას შეეფერების.

1331. “აწ სოფელმან უარესი ჭირი ჭირსა მომისართა, არ დასჯერთა ბედი ჩემი მას პატიჟთა მრავალ-გვართა; კვლავცა მიმცა შესაპყრობლად ქაჯთა, ძნელად საომართა, და ბედმან გვიყო ყველაკაი, ჩემო, რაცა დაგვემართა!

1332. “ციხეს ვზი ეზომ მაღალსა, თვალნი ძლივ გარდასწვდებიან, გზა გვირაბითა შემოვა, მცველნი მუნ ზედა დგებიან, დღისით და ღამით მოყმენი ნობათსა არ დაჰსცდებიან, და მათთა შემბმელთა დაჴოცენ, მართ ცეცხლად მოედებიან.

1333. “ნუ-თუ ესენნი გეგონეს სხვათა მებრძოლთა წესითა! ნუცა მე მომკლავ ჭირითა, ამისგან უარესითა,– შენ მკვდარსა გჰნახავ, დავიწვი, ვითა აბედი კვესითა და მოგშორდი, დამთმე გულითა, კლდისაცა უმაგრესითა.

1334. “შენ, საყვარელო, ნუ სჭმუნავ ჭმუნვითა ამისთანითა ჩემი სსთქვა, სხვათა მიხვდაო იგი ალვისა ტანითა არამ სიცოცხლე უშენოდ, ვარ აქამდისცა ნანითა. და ან თავსა კლდეთა ჩავიქცევ, ანუ მოვიკლავ დანითა.

1335. “შენმან მზემან, უშენოსა არვის მიჰხვდეს მთვარე შენი, შენმან მზემან ვერვის მიჰხვდეს, მოცავიდენ სამნი მზენი აქა თავსა გარდავიქცევ, ახლოს მახლვან დიდნი კლდენი! და სული ჩემი შეივედრე, ზეცით მომხვდენ ნუ-თუ ფრთენი.

1336. “ღმერთსა შემვედრე, ნუ-თუ კვლავ დამხსნა სოფლისა შრომასა, ცეცხლსა, წყალსა და მიწასა, ჰაერთა თანა ძრომასა მომცნეს ფრთენი და აღვფრინდე, მივჰხვდე მას ჩემსა ნდომასა! და დღისით და ღამით ვჰხედვიდე მზისა ელვათა კრთომასა.

1337. “მზე უშენოდ ვერ იქმნების, რადგან შენ ხარ მისი წილი, განაღამცა მას იახელ მისი ეტლი, არ თუ წბილი! მუნა გნახო, მანდვე გსახო, განმინათლო გული ჩრდილი, და თუ სიცოცხლე მწარე მქონდა, სიკვდილიმცა მქონდა ტკბილი.

1338. “მე სიკვდილი აღარ მიმძიმს, შემოგვედრებ რადგან სულსა, მაგრა შენი სიყვარული ჩავიტანე, ჩამრჩა გულსა, მომეგონოს მოშორვება, მემატების წყლული წყლულსა, და ნუცა მტირ და ნუცა მიგლოვ, ჩემო,შენთვის დაკარგულსა.

1339. “წადი, ინდოეთს მიმართე, არგე რა ჩემსა მშობელსა, მტერთაგან შეიწრებულსა, ყოვლგნით ხელ-აღუპყრობელსა, გულსა ალხინე ჩემისა მოშორვებისა მთმობელსა, და მომიგონებდი მტირალსა, შენთვის ცრემლ-შეუშრობელსა.

1340. “რაცა ვიჩივლე ბედისა ჩემისა, კმა საჩივარად ცან, სამართალი მართალი გულისა გულსა მივა რად. შენთვის მოვკვდები, გავხდები ყორანთა დასაყივარად, და ვირე ცოცხალ ვარ, გეყოფი სატირლად და სატკივარად.

1341. “აჰა, ინიშნე ნიშანი შენეულისა რიდისა, გარდმიკვეთია ალამი, ჩემო, ერთისა კიდისა, ესეღა დაგრჩეს სანაცვლოდ მის იმედისა დიდისა,– და რისხვით მობრუნდა ბორბალი ჩვენზედა ცისა შვიდისა.

1342. ესე წიგნი, საყვარელსა მისსა თანა მინაწერი, არ დაჰსწერა, გარდიკვეთა მათ რიდეთა ერთი წვერი. თავმოხდილსა დაუშვენდა სისხო, სიგრძე, თმათა წვერი, და ალვისაგან სული მოჰქრის, ყორნის ფრთათათ მონაბერი.

1343. ესე სიტყუა მართალია, არ ჭრელად ად არ ხუასრულად; ნესტან დარეჯ ქვიან ქალსა ქართულადცა, კულა სპარსულად; თავშიშველი ყაყაცოსა ჰგავს, თუ იყოს ვარდი სრულად; ტარიელის გონებითა ალვა მჭკნარად, დანასრულად.“

1344. იგი მონა წამოვიდა, გულანშაროს მამავალი, წამერთ მიჴდა ფატმანისას, დღე იარა არ მრავალი. რა ავთანდილს გაუსრულდა საქმე მისი სასურვალი, ჴელ აპყრობით ღმერთსა მადლობს, ცნობა სრული, არა მთურალი.

1345. ფატმანს უთხრა: “გამისრულდა ჟამად საქმე საწადელი, დიდი შენი მოჭირვება ჩემგან არის გარდუხდელი, წავალ, დგომად აღარა მცალს, დრო მოსულა შარშანდელი, და ფიცხლად ქაჯეთს მოვიყვანო მათი მომსპობ-ამწყვედელი”.

1346. ხათუნმან უთხრა: “ჰე, ლომო, ცეცხლი აწ უფრო ცხელდების მოეშორვების ნათელსა, გული ამისთვის ბნელდების ისწრაფე, ჩემი ნუ გაგვა, ხელი ეგრეცა ხელდების, და თუ ქაჯნი მოგესწრებიან, მუნ მისლვა გაგიძნელდების”.

1347. ყმამან ფრიდონის მონანი უხმნა, მასთანა ხლებულნი უბრძანა: “მკვდარნი აქამდის, აწღა ვართ დაცოცხლებულნი, რაცა გვინდოდა, მისითა სმენითა გახარებულნი, და ჩვენთა მტერთანი გიჩვენნე წყლულნი მით ვაგლახებულნი!

1348. “მიდით და ფრიდონს უამბეთ ამბავი არ-ნაცქაფავი მე ვერა ვნახავ, ვისწრაფი, გზა ჩემი არს ნასწრაფავი. მან გაახაფოს ხმა ხაფი, კვლავ უფრო გასახაფავი, და თქვენ მოგცე ლარი ყველაი მე, ჩემი ნაალაფავი.