ვეფხისტყაოსანი, 1988 წ.
582. მე უთხარ: “დაო, რად მოგკლა, ანუ რა შენი ბრალია? რამცა ვქმენ ნაცვლად, თვით რომე მისი ჩემზედა ვალია! აწ თავსა მისად საძებრად მივსცემ, სად კლდე და წყალია”. სრულად გავქვავდი, შემექმნა გული მართ ვითა სალია.
583. მეტმან ზარმან გამაშმაგა, მომივიდა ცხრო და თრთოლა; გულსა უთხარ: “ნუ მოჰკვდები, არას გარგებს ცუდი წოლა, გიჯობს გაჭრა ძებნად მისად, გავარდნა და ველთა რბოლა. აჰა ჟამი, ვისცა გინდა ჩემი თანაწამოყოლა!”
584. შევე, ფიცხლა შევეკაზმე, ცხენსა შევჯე შეკაზმული; ას სამოცი კარგი მოყმე, ჩემსა თანა ხანდაზმული, წამომყვა და წამოვედით, კართა გარე დარაზმული, ზღვის პირს მივე, ნავი დამხვდა, მენავემან მნახა ზმული.
585. ნავსა შევჯე, ზღვასა შევე, ზღვასა შიგან გავალაგდი, არსით ნავი მომავალი უნახავად არ დავაგდი; მოველოდი, არა მესმა, შმაგი უფრო გა-ვე-ვშმაგდი, რომე სრულად მომიძულვა, ღმერთსა თურე ასრე ვსძაგდი.
586. რომე დავყავ წელიწადი, თვე თორმეტი გამეოცა, მაგრა მისი მნახავიცა სიზმრივ კაცი არ მეოცა; თანამყოლი ყველაკაი ამომიწყდა, დამეხოცა, ვთქვი თუ: “ღმერთსა ვერას ვჰკადრებ, რაცა სწადდეს, აგრე ვყოცა”.
587. ზღვა-ზღვა ცურვა მომეწყინა, მით გამოვე ზღვისა პირსა, გული სრულად გამიმხეცდა, არ ვუსმენდი არც ვაზირსა; ყველაკაი დამეფანტა, დარჩომოდა რაცა ჭირსა. კაცსა ღმერთი არ გასწირავს, ასრე მისგან განაწირსა!
588. ერთაი ესე ასმათი და დამრჩეს ორნი მონანი, ჩემნი გულისა მდებელნი და ჩემნი შემაგონანი. მისნი ვერა ვცნენ ამბავნი ვერცა დრამისა წონანი, ტირილი მიჩნდის ლხინად და მდინდიან ცრემლთა ფონანი”.
ამბავი ნურადინ-ფრიდონისა, ოდეს ტარიელ შეეყარა
589. ღამით მევლო, მოვიდოდი, ზღვისა პირსა აჩნდეს ბაღნი, ჰგვანდა ქალაქს, ვეახლენით, ცალ-კერძ იყვნეს კლდეთა ნაღნი; არ მეამის კაცთა ნახვა, მიდაღვიდეს გულსა დაღნი; მუნ გარდავხე მოსვენებად, დამხვდეს რამე ხენი ლაღნი.
590. ხეთა ძირსა მივიძინე, მათ მონათა ჭამეს პური; მერმე ავდეგ სევდიანი, მიღამებდა გულსა მური: ვერა მეცნა ეგზომ გრძელად ვერ ჭორი და ვერ დასტური, ველთა ცრემლი ასოვლებდა, თვალთა ჩემთა მონაწური.
591. ზახილი მესმა. შევხედენ, მოყმე ამაყად ყიოდა, შემოირბევდა ზღვის პირ-პირ, მას თურე წყლული სტკიოდა; ხრმლისა ნატეხი დასვრილი აქვს, სისხლი ჩამოსდიოდა, მტერთა ექადდა, წყრებოდა, იგინებოდა, ჩიოდა.
592. ზედა ჯდა შავსა ტაიჭსა, აწ ესე მე მითქს რომელი, მართ ვითა ქარი მოქროდა გაფიცხებული, მწყრომელი; მონა მივსწივე, მისისა შეყრისა ვიყავ მნდომელი; შევსთვალე : “დადეგ, მიჩვენე, ლომსა ვინ გაწყენს, რომელი?”
593. მას მონასა არა უთხრა, არცა სიტყვა მოუსმინა; ფიცხლა შევჯე, ჩავეგებე, მე ჩაუსწარ, ჩავე წინა, უთხარ: “დადეგ, გამიგონე, შენი საქმე მეცა მინა! “, შემომხედნა, მოვეწონე, სიარული დაითმინა.
594. გამიცადა, ღმერთსა ჰკადრა: “შენ ასეთნი ხენი ვით ხენ!” მერმე მითხრა: “მოგახსენებ, აწ სიტყვანი რომე მკითხენ: იგი მტერნი გამილომდეს, აქანამდის რომე ვითხენ, უკაზმავსა მიღალატეს, საჭურველნი ვერ გარ ვითხენ”.
595. მე უთხარ: “დადეგ, დაწყნარდი, გარდავხდეთ ძირსა ხეთასა; არ შეუდრკების ჭაბუკი კარგი მახვილთა კვეთასა”. თანა წამომყვა, წავედით უტკბოსნი მამა-ძეთასა. მე გავეკვირვე ჭვრეტასა მის ყმისა სინაზეთასა.
596. ერთი მონა დასტაქარი მყვა და წყლულნი შეუხვივნა, ისრის პირნი ამოუხვნა, დაკოდილნი არ ატკივნა. მერმე ვჰკითხე: ვინ ხარ ანუ მკლავმან შენმან ვისგან ივნა?" საამბობლად დამირიგდა, თავი მისი გაამჩივნა.
597. პირველ მითხრა: “არა ვიცი, რა ხარ, ანუ რას გამსგავსო? ანუ აგრე რამ დაგლია, ანუ პირველ რამ გაგავსო? რამან შექმნა მოყვითანედ, ვარდ-გიშერი რომე რგავსო? ღმერთმან მისგან ანთებული სანთელიმცა რად დაგავსო?
598. მულღაზანზარის ქალაქი, ახლა მე მაქვსო რომელი, ნურადინ-ფრიდონ სახელ მძეს, მეფე ვარ მუნა მჯდომელი; ესე საზღვარი ჩემია, სადა ხარ გარდამხდომელი, ცოტა, მაქვს მაგრა ყოველგნით სიკეთემოუწდომელი.
599. მამის ძმა და მამა ჩემი პაპამან ჩემმან გაყვნა ოდეს, ზღვასა შიგან კუნძულია, — ჩემად წილად მას იტყოდეს, — თვით ბიძასა ჩემსა მიხვდა, ვისთა შვილთა აწ დამკოდეს; მათვე დარჩა სანადირო; არ მივსცემდი, მომერჩოდეს.
600. დღეს გამოვე ნადირობას, ზღვისა პირსა ვინადირე, მუნა გასლვა მომნდომოდა, მით მრეკალი არ ვახშირე; სპათა ვუთხარ: “მომიცადეთ, მოვიდოდე მეცა ვირე! “ ხუთთა ოდენ ბაზიერთა მეტი არა დავიჭირე.
