... (H-1090), XIX ს.

1440. ასმათ ჰკადრა მადლი ღ~თსა, ვარდნი ვნახენ არ დაზრულნი჻ ბოლოდ ესრე გააცხადნა, გონებამან დაფარულნი჻ სიკუდილიცა სიცოცხლედ მჩანს, ოდეს გნახენ მხიარულნი჻ სჯობს ყოვლთა მოყვარულთა, პატრონ ყმანი მოყვარულნი჻

1441. დიდებულთა თაყუანისცეს, მოახსენეს დიდი ქება჻ რომე ღ~თნ გაგვახარნა, კურთხეულა მისი ღ~თება჻ ჩვენ გვიჩვენა პირი თქვენი, აღარა გვწვავს ცეცხლთა დება჻ წყლულსა მისგან დაკოდილსა, მასვე ძალ უც განკურნება჻

1442. მოვიდეს და პირი ჴელსა, დასდვეს აგრე გარდაჰკოცნეს჻ მეფე ეტყჳს ძმათა თქვენთა, თავნი ჩვენთვის დაიჴოცნეს჻ იგი შვებას საუკუნოს, ცხადად პოვეს არ იოცნეს჻ ერთსა მიხუდეს საზიაროდ, დიდებანი იასოცნეს჻

1443. თუმცა მე მათი დაჴოცა, მტკივის და სატკივარია჻ მაგრამ მათ მიხვდა უკვდავი, მუნ დიდი საჩუქარია჻ ესე თქვა ნელად ასტირდა, და წვიმა თოვლსა არია჻ ნარგისთათ იძვრის ბორიო, ვარდსა ზრავს იანვარია჻

1444. მუნ ატირდეს ყუელაკანი, რა ტირილად იგი ნახეს჻ რაცა ვისრა დაჰკლებოდა, მათ ტირილით სულთქმით ახეს჻ დადუმდეს და მოახსენეს, რადგან ბრძენთა მზეებრ გსახეს჻ თქვენთა მჭვრეტთა მღერა მართებს, რასათვისმცა ივაგლახეს჻

1445. ვინ ღირსა თქვენგან ეგზომსა, ტირილსა შეჭირვებასა჻ თქვენთჳს სიკუდილი დია ჰსჯობს, მიწათა ზედან რებასა჻ კულავ ფრიდონ ჰკადრა მეფესა, ნურათ იქთ გამწარებასა჻ ღ~თიმცა მუქფად მოგიზღავს, ათასსა გახარებასა჻

1446. ავთანდილცა მიუმტკივნა, იტყჳს დიდსა სიმძიმილსა჻ მათ შეასხეს ქება უთხრეს, თავნი მივსცნეთ აწ ღიმილსა჻ რადგან მიხვდა დაკარგული, ლომი მზესა წახდომილსა჻ აღარა ვჰსტირთ სატირალსა, აღარ დავსდებთ თვალთა მილსა჻

1447. მივიდეს სადა ქალაქი, დიდი მულღაზანზარია჻ ჰსცემდეს ბუკსა და ტაბლაკსა, გახდა ზათქი და ზარია჻ დაბდაბისა და ქოსისა, ჴმა ტურფად შენათხზარია჻ მოატყდეს მოქალაქენი, დააგდეს მუნ ბაზარია჻

1448. შუკათა მოდგნეს ვაჭარნი, ყოვლგნით მჭვრეტელთა ჯარია჻ შორს უარებდეს სარანგნი, ჴელთა აქვს მათ აბჯარია჻ მოიჯრებოდეს ჯალაბნი, სარანგთა დამსაჯანია჻ მათად საჭვრეტლად მიშვება, მუნ მათგან სააჯარია჻

1449. გადახდეს ფრიდონისასა, სრა ნახეს მოსაწონები჻ გამოეგება მრავალი, ოქროს სარტყლითა მონები჻ ფეხთა საფენლად ოქსინო, მართ მათგან არს ნაქონები჻ თავსა აყრიდეს ოქროსა, ხვეტს ჯარი მუნ ნარონები჻

აქა ქორწილი ტარიელისა და ნესტან დარეჯანისა ფრიდონისაგან:

1450. მათ ქალ ყმათათჳს საჯდომი, დაედგა თეთრ ძოწეული჻ წითელ ყჳთლითა თვალითა, ზედა კეკლუცად ფრქვეული჻ ავთანდილისთჳს ყჳთელი, და შავი ერთგან რეული჻ მოვიდეს დასხდეს მჭვრეტელნი, ვსცან მათი სული ლეული჻

1451. მგოსანნი მოდგეს ისმოდა, ჴმა სიმღერისა ტკბილისა჻ ქორწილი ჰქმნეს და გამრავლდა, ძღნობა ლარისა ლბილისა჻ ფრიდონის პურად კარგისა, არ მასპინძლისა წბილისა჻ ნესტან დარეჯანს უშვენის, ღიმილი ჩენა კბილისა჻

1452. მოიღეს ძღვენი უსახო, ფრიდონის არ ალქატისა჻ ცხრა მარგალიტი სიდიდით, მართ ვითა კვერცხი ბატისა჻ კულა ერთი თვალი სამგზავსო, მზისა შუქ მონამატისა჻ მას წინა ღამით ძალ ედვის, მხატვარსა ხატვა ხატისა჻

1453. კუვლა უძღუნა თჳთო ფარღული, გარდასაყრელი ყელისა჻ მრგვლად გათლილისა თვალისა, იაგუნდისა მრთელისა჻ კულა მოაქვს ერთი ტაბაკი, მძლედ საჭირავი ჴელისა჻ ავთანდილისთჳს ლომისა, ძღვენი ფრიდონის ქველისა჻

1454. იგი ტაბაკი სავსეა, მარგალიტითა სხვილითა჻ ავთანდილს უძღვნა ყუელაი, არა სიტყვითა წბილითა჻ აივსო სახლი სტვირითა, და ოქსინოთა ლბილითა჻ ტარიელ მადლი უბრძანა, ლაღმან სიტყვითა ტკბილითა჻

1455. ფრიდონისგან უსაზომო, ქორწილია დღესა რვასა჻ ყოვლთა დღეთა მიართმიდეს, უფასოსა ძღვენსა მზასა჻ დღე და ღამე არ გასწყუეტდის, ჩაღანა და ჩანგი ჴმასა჻ აჰა მიხვდეს შესაფერნი, ყმა ქალსა და ქალი ყმასა჻

1456. ტარიელ ფრიდონს უბრძანა, დღე ერთ სიტყუები გულისა჻ არს გული თქვენი საჩემო, უფროსი ძმისა სრულისა჻ არ გემუქფების სიცოცხლე, არცა მოცემა სულისა჻ მე თქვენგან ვჰპოვე მოკვდავმან, ჩემი წამალი წყლულისა჻

1457. ავთანდილისგან შენც იცი, ჩემთჳს თავისა დადება჻ აწ მე მაქვს ნაცვლად მისისა, მოხმარებისა წადება჻ შენ მიდი ჰკითხე რა უნდა, მან ქნას ამისი ცხადება჻ ვითა დამივსო საჴმილი, ეგრე მისიცა კმა დება჻

1458. უთხრა ძმაო რა გარდიხდის, შენგან ჩემსა ჭირნახულსა჻ ღ~თი მოგცემს წყალობასა, მისგან ზეცით შესახულსა჻ თუ ვერა ვიქ საწადელსა, შენსა შენთვის გაზრახულსა჻ არა ვნახავ სახლსა ჩემსა, არ დარბაზსა არცა ხულსა჻