... (H-1090), XIX ს.
1346. ავთანდილ ასმათს უსტარი, მისცა მისისა ზრდილისა჻ ალვისა შტო დამჭნარისა, მთვარისა ფერ მიხდილისა჻ უთხრა თუ ნახე ნაწერი, მის პატიჟ გარდახდილისა჻ მზე მოგვეახლა მოგვეცა, ჩვენ მოშორვება ჩრდილისა჻
1347. ასმათ რა ნახა უსტარი, ჰსცნა მისი დანაწერობა჻ გაჰკჳრდა ზარმან აიღო, ათრთოლებს ვითა ჴელობა჻ ტერფით თხემამდის გაუხდა, მას დიდი საკვირველობა჻ იტყჳს რა ვნახე რა მესმის, არსცა ამისი მრთელობა჻
1348. ავთანდილ უთხრა ნუ გეშის, ეგე ამბავი მრთელია჻ ლხინი მოგვეცა მოგვშორდა, ყოველი ჭირი ძნელია჻ მზე მოგვეახლა უკუნი, ჩვენთჳს აღარა ბნელია჻ ბოროტსა სძლია კეთილმან, არსება მისი გრძელია჻
1349. ჰინდოთ მეფე მხიარული, ასმათს რასმე უბრძანებდა჻ ერთმანერთსა ეხვეოდეს, სიხარული ატირებდა჻ ვარდსა ზედან ყორნის ბოლო, ნამსა თხელსა აპკურებდა჻ კაცსა ღ~თი არ გასწირავს, თუმცა კაცი შეიგებდა჻
1350. ღ~თსა მისცეს დიდი მადლი, თქვეს გვიყოო რაცა სჯობდა჻ აწღა ვსცანით უარესსა, პირი თქვენი არ გაბრჭობდა჻ ჰინდოთ მეფე ჴელ განპყრობით, მხიარული ამას ხმობდა჻ ქვაბს შევიდეს მხიარულნი, ასმათ რასმე მასპინძლობდა჻
1351. ტარიელ ეტყჳს ავთანდილ, ისმინე სიტყვა ასები჻ გიამბობ რასმე ამბავსა, მოამბვედ ნუ გენასები჻ მე ოდეს ქუაბნი წაუხვენ, დავხოცე დევთა დასები჻ მას აქათ მათი აქა სძეუს, საჭურჭლე ძვირ ნაფასები჻
1352. მე აგრე არა მინახავს, მართ ვითა არა მნდომია჻ მოდი და გავხსნათ შევიგნეთ, საჭურჭლე თუ რა ზომია჻ იამა ადგეს ორნივე, არცა ქვე ასმათ მჯდომია჻ დალეწეს კარი ორმოცი, მათგან არ ზედა ომია჻
1353. ჰპოვეს საჭურჭლე უსახო, კულავ უნახავი თვალისა჻ მუნ იდვა რიყე თვალისა, ჴელ წმიდად განათალისა჻ ჩნდის მარგალიტი ოდენი, ბურთისა საბურთალისა჻ ვინმცა ქმნა რიცხვი ოქროსა, ვერვისგან დანათვალისა჻
1354. იგი სახლი ორმოცივე, შიგან იყო გატენილი჻ ჰპოვეს ერთი ზარადახანი, აბჯრისათვის ახლად ქნილი჻ მუნ აბჯარი ყოვლი ფერი, ასრე იდვა ვითა მწნილი჻ შიგან ერთი კიდობანი, დაბეჭდილი არ გახსნილი჻
1355. ზედა ეწერა აქა ძეს, აბჯარი საკჳრველიო჻ ჯაჭ მუზარადი აბჯარი, ჴმალი ბასრისა მჭრელიო჻ თუ ქაჯნი დეუთა შეებნენ, იყოს დღე იგი ძნელიო჻ უმისჟამისოდ ვინც გახსნას, იყოს მეფეთა მკულელიო჻
1356. კიდობანი გახსნეს ჰპოვეს, მუნ აბჯარი სამი ტანი჻ რასაცა ვით შეიმოსენ, მეომარნი სამნი ყმანი჻ ჯაჭვი ჴმალი მუზარადი, საბარკული მათი გვანი჻ ზურმუხტისა ბუდებითა, იყვნეს ვითა ლუსკუმანი჻
1357. თჳთომან თჳთო ჩაიცვეს, თავის თავს გამოსცდიდიან჻ ჯაჭვ მუზარადსა აბჯარსა, მართ ვერა ვერ მოკიდიან჻ ჴმალი რკინასა მოჰკრიან, ვით ბანბის მკედსა სჭრიდიან჻ მათ უღირს ყოვლად ქვეყანად, შევატყევ არ გაყიდიან჻
1358. თქვეს ესე ნიშნად გვეყოფის, ვართო კარგითა ბედითა჻ ღ~თნ მოგხვედნა თვალითა, ზეგარდმო მონახედითა჻ აიღეს იგი აბჯარი, თავის თავისა ქედითა჻ თჳთო მათ ერთი ფრიდონის, საძღვნობლად შეჰკრეს ღვედითა჻
1359. ოქროც რამე წაიტანეს, მარგალიტი ღარიბები჻ გამოვიდეს გამობეჭდეს, ორმოცივე საჭურჭლები჻ ავთანდილ თქვა ამას იქით, დავამაგრო ჴმალთა ნები჻ ამას ღამე არსად წავალ, რა გათენდეს არ დავდგები჻
1360. აქა მხატვარო დახატე, ძმად უმტკიცესად ძმობილნი჻ იგი მიჯნურნი მნათობთა, სხვისა ვერვისგან სწრობილნი჻ ორნივე გმირნი მოყმენი, მამაცობისა ცნობილნი჻ რა ქაჯეთს მივლენ გასინჯოთ, ომი ლახვართა სობილნი჻
აქა ტარიელისა და ავთანდილისაგან: წასვლა ფრიდონისას:
1361. რა გათენდა გაემართნეს, წაიტანეს ასმათ თანა჻ ნურადინის ქვეყანამდი, შეისვიან მათ უკანა჻ მუნ ვაჭარმან ოქროს ფასად, ცხენი მისცა არ უძღვანა჻ ავთანდილ კმაა ყოლაოზად, სხვამცა ვინღა წაიტანა჻
1362. იარეს და ზედა შეჰხდეს, ნურადინის მეჯოგეთა჻ ჯოგი ნახეს მოეწონა, ფრიდონისთვის ეაგეთა჻ მუნ ავთანდილს ჰინდო ეტყჳს, გაქნევ კარგთა სიშმაგეთა჻ მოდი ფრიდონს გავლაღობნეთ, ჯოგსა მისსა მოვადგეთა჻
1363. ჯოგი წაუღოთ მოსრულნი, ვესმით ჯოგისა წაღებად჻ გამოემართვის საომრად, ველთა სისხლისა დაღებად჻ ანაზდად გვიცნობს გაჰკრთების, გულსა შეელმის დაღებად჻ ამოა კარგი ლაღობა, ლაღსავე შეიქს ლაღებად჻
1364. დაიწყეს პყრობა ტაიჭთა, ფრიდონის უკეთესებსა჻ მუნ მეჯოგეთა ფანოსი, შეექნა ეკრა კვესებსა჻ უყივლეს ვინ ხართ მოყმენო, ვინ იქთ საქმესა ზესებსა჻ ჯოგი მისია ვინ მტერსა, ჴმალსა ჰკრავს არ აკვნესებსა჻
