... (Q-1541), 1712 წ.
1443. მოვიდეს და პირი ხელსა, დასდვეს აგრე გარდაკოცნეს჻ მეფე ეტყვისძმათა თქვენთა, თავნი ჩვენთვის დაიხოცნეს჻ იგი შვება საუკუნოს, ცხადად პოვეს არ იოცნეს჻ ერთსა მიხვდეს საზიაროდ, დიდებანი იასოცნეს჻
1444. თუცა მე მათი დახოცა ,მტკივის და სატკივარია჻ მაგრა მათ მიხვდა უკვდავი, მუნ დიდი სანუკვარია჻ ესე თქვა ნელად ატირდა, და წვიმა თოვლსა არია჻ ნარგისთათ იძრვის ბორიო, ვარდსა ზრავს იანვარია჻
1445. მუნ ატირდეს ყველაკანი, რა ტირილად იგი ნახეს჻ რაცა ვისცა დაჰკლებოდა, მათ ტირილით სულთქმით ახეს჻ დადუმდეს და მოახსენეს, რათგან ბრძენთა მზეებრ გსახეს჻ თქვენთა მჭვრეტთა მღერა მართებს, რასათვისმცა ივაგლახეს჻
1446. ვინ ღირსა თქვენსა ეგზომსა, ტირილსა შეჭირვებასა჻ თქვენთვის სიკვდილი დია სჯობს, მიწათა ზედა რებასა჻ კვლა ფრიდონ ჰკადრა მეფესა, ნურათ იქმ გამწარებასა჻ ღმერთიმცა მუქფად მოგიზღავს, ათასსა გახარებასა჻
1447. ავთანდილცა მიუმტკივნა, იტყვის დიდსა სიმძიმილსა჻ მათ შეასხეს ქება უთხრეს, თავნი მივსცნეთ აწ ღიმილსა჻ რათგან მიხვდა დაკარგული, ლომი მზესა წახდომილსა჻ აღარა ვსტირთ სატირალსა, აღარ დავსდებთ თვალთა მილსა჻
1448. მივიდეს სადა ქალაქი, დიდი მულღაზანზარია჻ სცემდეს ბუკსა და ტაბლაკსა, გახდა ზათქი და ზარია჻ დაბდაბისა და ქოსისა, ხმა ტურფად შენათხზარია჻ მოატყდეს მოქალაქენი, დააგდეს მუნ ბაზარია჻
1449. შუკათა მოდგნეს ვაჭარნი, ყოვლგნით მჭვრეტელთა ჯარია჻ შორს უარებდეს სარანგნი, ხელთა აქვს მათ აბჯარია჻ მოიჯრებოდეს ჯალაბნი, სარანგთა დამსაჯარია჻ მათად საჭვრეტლად მიშვება, მუნ მათგან ნააჯარია჻
1450. გადახდეს ფრიდონისასა, სრა ნახეს მოსაწონები჻ გამოეგება მრავალი, ოქროს სარტყლითა მონები჻ ფერხთა საფენლად ოქსინო, მართ მათგან არს ნაქონები჻ თავსა აყრიდეს ოქროსა, ხვეტს ჯარი მუნ ნარონები჻
ქორწილი ტარიელისა და ნესტან დარეჯანისა ფრიდონისაგან჻
1451. მათ ქალყმათათვის საჯდომი, დაედგა თეთრძოწეული჻ წითელყვითლითა თვალითა, ზედა კეკლუცად ფრქვეული჻ ავთანდილისთვის ყვითელი, და შავი ერთგან რეული჻ მოვიდეს დასხდეს მჭვრეტელი, ვცან მათი სულდალეული჻
1452. მგოსანნი მოდგეს ისმოდა, ხმა სიმღერისა ტკბილისა჻ ქორწილი ქმნეს და გამრავლდა, ძღვნობა ლარისა ლბილისა჻ ფრიდონის პურად კარგისა, არ მასპინძლისა წბილისა჻ ნესტანდარეჯანს უშვენის, ღიმილი ჩენა კბილისა჻
1453. მოიღეს ძღვენი უსახო, ფრიდონის არალქატისა჻ ცხრა მარგალიტი სიდიდით, მართ ვითა კვერცხი ბატისა჻ კვლა ერთი თვალი სამსგავსო, მზისა შუქმონამატისა჻ მას წინა ღამით ძალედვის, მხატვარსა ხატვა ხატისა჻
1454. კვლა უძღვნა თვითო ფარღული, გარდასაყრელი ყელისა჻ მრგვლად დათლილისა თვალისა, იაგუნდისა მრთელისა჻ კვლა მოაქვს ერთი ტაბაკი, მძლედ საჭირავი ხელისა჻ ავთანდილისთვის ლომისა, ძღვენი ფრიდონის ქველისა჻
1455. იგი ტაბაკი სავსეა მარგალიტითა სხვილითა჻ ავთანდილს უძღვნა ყველაი, არა სიტყვითა წბილითა჻ აივსო სახლი სტავრითა, და ოქსინოთა ლბილითა჻ ტარიელ მადლი უბრძანა, ლაღმან სიტყვითა ტკბილითა჻
1456. ფრიდონისგან უსაზომო, ქორწილია დღესა რვასა჻ ყოვლთა დღეთა მიართმიდეს, უფასოსა ძღვენსა მზასა჻ დღე და ღამე არ გასწყვედდის, ჩაღანა და ჩანგი ხმასა჻ აჰა მიხვდეს შესაფერნი, ყმა ქალსა და ქალი ყმასა჻
1457. ტარიელ ფრიდონს უბრძანა, დღე ერთ სიტყვები გულისა჻ არს გული თქვენი საჩემოდ, უფროსი ძმისა სრულისა჻ არ გემუქფების სიცოცხლე, არცა მოცემა სულისა჻ მე თქვენგან ვპოვე მოკვდავმან, ჩემი წამალი წყლულისა჻
1458. ავთანდილისგან შენც იცი, ჩემთვის თავისა დადება჻ აწ მე მაქვს ნაცვლად მისისა, მოხმარებისა წადება჻ შენ მიდი ჰკითხე რა უნდა, მან ქმნას ამისი ცხადება჻ ვითა დამივსო სახმილი, ეგრე მისიცა კმა დება჻
1459. უთხრა ძმაო რა გარდიხდის, შენგან ჩემსა ჭირახულსა჻ ღმერთი მოგცემს წყალობასა, მისგან ზეცით შესახულსა჻ თუ ვერა ვიქმ საწადელსა, შენსა შენთვის გაზრახულსა჻ არა ვნახავ სახლსა ჩემსა, არ დარბაზსა არცა ხულსა჻
1460. აწ მითხარ ჩემგან რა გინდა, ანუ რით მოგეხმარები჻ ვარჩევ წავიდეთ არაბეთს, იყავ ჩემიცა მარები჻ ტკბილის სიტყვითა გავმართოთ, და ხრმლითა საომარები჻ თუ შენ შენს ცოლსა არ შეგრთავ, მე ჩემსა არ ვექმარები჻
1461. რა ფრიდონ უთხრა ავთანდილს, ტარიას მოციქულობა჻ მას გაეცინნეს გაღიმდა, შვენოდა მხიარულობა჻ თქვა თუ მეშველი რად მინდა, მჭირს არავისგან წყლულობა჻ ჩემი მზე არცა ქაჯთა ჰყავს, არცა სჭირს ლხინნაკლულობა჻
