... (S-5207), XIX ს.
აქა კიდევ ანდერძი ავთანდილისა ჟამსა სიკვდილისასა
328. ავთანდილ გკადრო მისმინეთ სიტყვანი შესაწუხანი ვინ შავარდნისებრ ვფრთოსნობდი აწ მამხვდა თვალთა ჭუხანი დაჭნა შვენების ყვავილნი აღარ მაქვს ფახი ფუხანი წახდა სიყმისა აერი გაცუდდეს ეკალ მუხანი
329. ჩემსა ნახვასა ნატრობდეს სრულად არაბთა არები ვით გამომიჩნდა მეფესთან მე ჩემი მშვილდ ისარები ტარიელ ვნახეთ დავეკრთა ძებნით არ ვიყავ მზარები ვიპოვე სადა დევთათვის წაერთო ქვაბთა კარები
330. წაველ ვისთვისცა ხელ იყო ვძებნე გლახ მარტო თა ვითა გზაზე მეკობრე ამიჩნდა ხომალდ კატარღა ნავითა იგიც დავხოცე ჩაჩნაგირს რა უყავ ჩემის მკლავითა ტარიელს ქაჯეთს მოუძეხ არ ვიყავ მათზე ზავითა
331. არაბთ ქვეყანას გავმეფდი ქვეყანა მექმნა მუდარა სამჯერ ტარიელს უშველე მის მტერთ ვახმარე სუდარა ლხინით ვიშვებდი შექებმან ჩემან მრავალთა უდარა აწ ხორცმან მთხოა მშვიდობა საფლავსა დაიბუდა რა
332. სიკვდილსა მივყავ სადგომლად მან აღარ მამცა დროება მოვიდეს სულის წამღებნი მართ ჩემზე შექნეს გროება ორბი რომ მოვკალ ისრის პირს თუ როგორ მარჯვე ზრო ება აწ საკაცე და ტაგრუცი ჩემზდა იაზროება
333. ნუ ვის გგონია ჩემებრივ სხვა ყოფილიყოს შვებითა სოფლის წესია ბოლო ჟამ ყოვლს კაცსა შეგვიქს ვნებათა სულნი მშორდების გვამთაგან და ხორცნი დავიდნებითა ცეცხლი წყალი და აერი მიწა მიწას ტვირთ დებითა
334. თავზედა თმანო აფოლხვდით ვინ ყორნის ფრთეებრ ბზინევდით წარბნო დასცვივდით ხშირ ხშირნო ვინ მშვილდებრ უკუხრილევდით დაბნელდით თვალნო მელნისავ მოთქმის რუს მოადინევდით ღაწვნო ვინ ვარდებრ ყვაოდით აწ ვეღარ ისრევ მინევდით
335. მკლავნო რომელსა ადვილ გჩნდა მოხდომით მშვილდთა მოწევა ხელნო გულზედა დააკრფდით დაჭნი სათო და მოწევა ზურგნო ჟამთაგან მოხრილნო შეიქმენ ვითა ხოწევა ტანნო ზარიფად ნაზარდო მიწა გიწევს და მოწევა
336. მუხლნო ვით გქონდა ცხენთ რბევა ან ავჟანდათა გრძელობა უცხენოდ ვეფხვი შევიპყარ არ გჩნდა დაჭირვის ძნელობა თავს ვითარ ჭკუა ათხოვე ან მას ვის სჭირდა ხელობა მუხლნო წამექცნეს და თვალნი დაშრტა ეხვია ძნელობა
337. ჯაჭვნო რომელსა ვერ გტეხდა ისართ კვრა ანუ შუბები ხრმალნო მრავალჯერ აყენე მტერთა სისხლისა გუბები ლახტმა მუზარადს ნაცემმა სისხლით აავსის უბები იარაღთა და ყმათაგან აწ მარტო მივალ სუბები
338. რად მოვსთვალო თავის ქება იარაღთა ანუ ყმათა ჩვენ გვნატრობდეს ქვეყანანი სამთ ძმობილთა ვითა ძმათა მე და ფრიდონ მოუსმენდით ტარიელის სიტყვის თქმათა აწ დავენთქამს შავი მიწა ამოვიღეთ ვეღარ ხმათა
339. ვინ არ შესჯერდეს სოფელსა იცით რომ შეიჯარებსა თუ ყმა არ ისმენს ჭაბუკი სმენა ხომ მართებს ბერებსა არვის დაგვინდობს მიმნდოსთვის უფრო ძნელსა ქარსა ბერებსა სულსა შეიპყრობს მიიწვევს და თვალსა გააშტერებსა
340. [...........................................................................................] ვის რომე ვერას მოპარვენ არც არად უნდა მცველები წვეულსა ვერვინ აბრუნებს ვერც მოეწევა მშლელები თუ ცვალონ დგომა წასვლაზედ ჩვენც მივსეთ შეშამშლელები
341. გებრალებოდე ყოველთა აწ სულთა ამოსვლისათვი მამიგონებდე შერმადინ მე შენგნით წამოსვლისათვი პირველ მტერთ შემაზარავი აწ მიწას შთამოსვლისათვი სადა არა მყავს შემცნენი ანუ მწე გზაზე სლვისათვი
342. შერმადინ ჩემო თან ზრდილო გახსოვნს სად ვსძებნე ხელია მაშინ შეგვედრე ქვეყანა თავადად სენ გქმენ ცველია აწ ჩემი წვრილთ ძეთა ეთვისე იყავ მწვრთელ მზრდელია მამიგონებდე მტიროდე ადინე ცრემლი ცხელია
343. გახსონს როსტევან მიბრძანა ველთ სრვა ნადირთა ხოცოსა რაც მხეცთა სისხლი მინდორთა ვასხვით რისხვა ვსცით ოცისა თორმეტნი ისრის მიმრთმევლად მე შენ მყვი მარტომ ოცისა მით არ მიშვილა მეფე მყო გულს სევდა ამამხოცისა
344. შენცა მსწრებიხარ თან ხლებით როს ორნივ ვიყვნით ცნობასა ვით ვეკრძალოდი როსტევანს ან ვით ვისმენდი თქმობასა შენ ჩემგან ზრდილო ყმად თქმულო მე შენ გეტყოდი ძმობასა აწ გაგიჩნდების ნამუსი ვით ფერობს პატრონ ყმობასა
345. ტარიას ძებნად მოვლახე ქვეყნისა სიგრძე განეია ქვაბს ვპოვე ასმათ მიმოწმე სოფლის მახესა განება ცრემლი დავსწყვიტე მეგონა სოფელმან თავი განება აწ მივყევ ძალად უნებლივ მათ აღარ მიყვეს განება
346. მოდით მოყვასნო მტიროდით ცრემლ დენით მოთქმა ზარებით პირ ხოჭით თმაწვერ დაგლეჯით სიტყვა თქმა შესაზარებით უკუღმა ბრუნავს სოფელი მე მექმნა აბეზარებით ვერა მარგეს რა მოყვასთა ვერ ჯადვარ ვერ ფაზარებით
