ვეფხისტყაოსანი (ჩანართი და დანართი ტექსტებით), 1956 წ.
2221. მტირალთა პირ- დახოკილთა მხართა იტვირთეს, აიღეს, იგ უსახონი მიჯნურნი თაბუთისაკენ წაიღეს, იარაღიცა ტურფანი მათნი მათთანა გაირეს, ცისა მნატობნი ტიროდეს, სული აროდეს დაიღეს.
2222. მდუღარად ტიროდეს შვილნიცა, მათნი ძენი და ქალნია, მოსთქმიდეს:,, მზენო, სოფელმან ვითარ მოგხადნა ყალანი? ოხრად უთქვენოდ ყოველნი ცეხე- ქალაქი, ყალანი! დაგვწვენ, ცეცხლისა გვერდების უწყალოდ ჩვენ აქ ალანი.”
2223. ძე მამას მწარედ მოსთქმიდა, ცრემლი სდიოდა სალამე: ,, ვა, გაგეყარე, გმირო და დათხოვით მოგესალამე! თავს დაილეწა კაპარჭი, გული კლდე მაქვსო, სალა, მე ვა ჯავრნი შენნი, სოფელნო, მაჭამე კვლავ სამსალა მე.”
2224. მაღორებლისა მუხთლისა სოფლისა წესი ბარ ესა; ყოვლთა მოაწევს ბოლოდ ჟამ ტკივილსა სალმობარესა; იგი სოფლისა ჯავარნი საფლავთა მიაბარესა, ზედა მიწანი მიყარეს, მინიჩბეს, მიაბარესა. ნესტან-დარეჯანისა, ტფილელის იოსების ნათქვამი
აქა კიდევ სხვა ანდერძი და სოფლის გმობა ტარიელისა და
2225. აწ მამისმინეთ ყოველთა სიტყვანი ანდერძისანი! ,, თუ ვიყავ მეფე ვითარი, ენას არ ძალ- აქვს თქმისანი; მაშინ მოგგონდე მოკვდავი, სულთ ბრძოლა ნახოთ სხვისანი. დაიხსნეს ხორცთა კავშირნი, ღონე არა აქვს ძვრისანი.
2226. ,, სიყმის დროს ველთა, მინდორად მხეცთ ჩემგან ჰქონდა სვრანია; ხვარაზმთ მეფის ძე დავჰთრგუნე, აღარ აქვს ხელთა ძვრანია; როსტევანს უნდა შეპყრობა, ყმა მწივა, ოცდა- რვანია ხატაველთ როგორ დააჩნდა ჩემგან მათრახის კვრანია.
2227. რა უყავ რამაზ მეფესა, ან ფრიდონის მტერს ვნებათა, ქვაბს დევნი როგორ გავსწყვიტე, ლომ- ვეფხვთ ვეგონე სნებითა, ქაჯთ ციხე ძალად წაუხვენ, რამაზ გაუშვი ნებითა, ხვარაზმშა ხმალ - შეხვეწილი გავბეგრე ჭკუა - მცნებითა.
2228. ლხინი შევჰქნი და ვიშვებდი, მტერთ არა მქონდა რიდება; გამარჯვებულსა მშვენოდეს, რა თავს მეხვევის რიდები; აწ წავალ, გავჰხე სოფლისგან, თქვენც გასავლად გიც ხიდები, ხორცნო, მიწამან გიტვირთოს, ძვალნო, სადამდის იდები?
2229. თვალნი დაბნელდეს, რომელსა მელნის ტბა გარე უარდა; ღაწვნი ზაფრანად გარდახდა, რომელი პირველ უარად; მკლავნი, ქვაბს დევთა მახოცნი., აწ შუბიდაღმან უარდა; სენთაგან დადნა, საკრავად შეიქნა, უარ - უარ და.
2230. თქვა, თუ ;,, გამწირა სოფელმან, ხორცნო წადი და სულ ები პირველ მინდორად გაგაჭრო, აწ ყელს მოგჯარა სულები; მჭვრეტნო, არ დაშლი ტირილსა, რომ ბევრჯელ გითხრა სულები; პირი მილურჯობს და გული ცემით შემქმნია სუ ლები.
2231. ,, რაცა მემართა, მიიწყო სოფელმან ჩემი ბეგარა; რაც შვება მამხვდა, საჩემოდ არ იქნა, გამოდეგ არა; რაცა ვინები, მიუხვის, ესე გთნავს, ანუ ეგ არა. აწ უნდა მშალოს ნივთთაგან, მიწასა მიმცეს მე გარა.
2232. ,, სახლნო დაგაგდე უმკვიდროდ, სარკმელნო, ერდოვ რა ბანო! მომთქმელნო, ჩემნო მტიირალნო, ზარნო, ზახილნო, რა ბანო; ღაწვნი ყაყაჩოს მფერავნი, ცრემლნო, აყვითლეთ რა ბანო, მოსემ ვით გამცნო, მგოდებდით, კარავნო, ჩემთვის რაბანო.
2233. ,, რაცა მე მიყო მუხთალმან, თქვენც რამე გავნოს ეგება; ვინცა მიჰყვება ჩემებრივ, გულსა ლახვარი ეგება; ფიცხელი ვერსით გარდუხლტეს, გაქცევსა წინა ეგება; ნუ მიენდობით, გასინჯეტ, ვის მართლ მჭვრეტლად გაქვს ეგება.
2234. აღარ დამონდო სოფელმან, შეიქნა ჩემთვის უხანო, ნუ მიჰყოლიხარ, უფალნო, პატრონო, ბეგნო, ნუ ხანო! გულს შუა საკრავად ისარი მკრა, არა გამახუხანო. ჩემისა სიკვდილისათვის ამხანაგებიც წუხანო.”
2235. ფრიდონ მტიროდი პირველ მე, მერმე ავთანდილ ხლმიანი, რემა წაგიხდეს, ვლაღობდით, აწ აღარ ვართ ხმიანი; წავიდეთ, ჩვენთვის დაბნელდა მზე კამკამ- სინათლიანი; ჩვენი მიფარვა, წახდომა არის შენთვისცა ზიანი.
2236. ,, ძეთა შეგვედრებ, რომელთა ჯერ არ იციან ბრძოლანი მაგრა მიქნია ამათთვის ნაწვართთა ყმათა ყოლანი; ამათ ასწავლე ჩემებრივ ისპად ისრისა სროლანი, ვა მიგჭირდების წასრულთა მუდამად მიწაზედ წოლანი.
2237. ამ სოფგლისგან წასვლისათვის მტერთა იგეს ჩემზე იში, აღარ ვეჭვობ, რამაზ რომე ჩემს შვილს დასდვას რამე შიში; ვერც ხვარაზმშამ ძეთ ჩემთ რამე გამოჰპიროს შამათ - ქიში; მოდით, ჩემნო დამმარხელნო, მამაყარეთ მიწა, ქვიში!
2238. სულთ ამოსვლის დროს შემოგტირ, მიწად გარდმექცა კაცება; ჩემნო დაზრილნო მონანო, შექენით თავის ტკაცება. თმანი დაფხვრენით, ულვაშსა, წვერს უქმნეთ ხელის ტაცება! სრულ დაიგლიჯეთ მონათა თავს თმანი, ან პირს რაც ება.
2239. რაცა სოფელმან წყლულები დამდვა, ვერ მკურნა მალამა; ცრემლის ღვარისა მორევსა მიმცა სარჩობლად, მალამა; სიყმის დროს რჯანი მიმრავლა, ბოლოს სიკვდილი მალამა. წავალ და ხორცმან მიწასა საჭმლად და სანდოდ მალ ამა.
