ვეფხისტყაოსანი (ჩანართი და დანართი ტექსტებით), 1956 წ.
2259. რადგან სწორად გარდახდების ავი ანუ კჯარგი ვინ ა, მაშ, წამი -ერთ რა ვის გავა, გარეთ იყოს თუნდა შინა; აქათ ბარგსა რასა ვზიდავთ, აწვე წასვლა სხვაგან გვინა, საკაცე და თუნდა ტახტი სწორიაო ბრძენთა წინა.
2260. ამა ჩემსა გაზრახულსა იკითხიდეს ანუ წერდეს, ფუ მას კაცსა, რომელიცა სოფლისაგან არ შესჯერდეს; ტარიელ და ცოლი მისი სიბერითა გაუშვებდეს, დაყვნეს წელნი ოთხმეოცნი, დაბრმეს, დაღრკეს, დაცაბერდეს.
2261. ერთი ყმა და ერთი ქალი მართ მათნივე შესაფერნი, ღმერთმან მისცნა ესე შვილად, საჭვრეტელად შვენიერნი; ელვანი და შვენებანი მათგან ჰქონდეს მათ მიერნი, მსგავსნი მსგავსსა წარმოშობენ ციერნი და მიწიერნი.
2262. დღენი მათნი წაიარეს, დაბერდეს და დაუძლურდეს; ტარიელის ლომნი მკლავნი მეტად გაუუსუსურდეს; ბედისაგან მადრიელნი სოფელსავე მოემდურეს; სოფლისაგან გაბჭობათა ბრძენთა წიგნი დადასტურეს.
2263. სოფელს მყოფსა ყველაკასა ესე არვის არ ასცილ დეს. მათ სოფლისა შვენებათა წყალ- ჯავარი გაუწბილდეს, მიჯნურობა გაუსუსტდა, გონებანი გაულბილდეს. სიყვარული გააცივეს, ერთმანერთსა უკუგრილდეს.
2264. ტარიელ და ცოლმან მისმან ტახტოსნობა მოიწყინეს; მეფედ დასხნეს შვილნი მათნი, ნაცვლად მათად დაადგინეს; ერთსა წელსა დაიხოცნეს, მიწვეს მიწად, მიიძინეს, მზესა ლომი არ გაჰყარეს, მასვე თანა დააწვინეს.
2265. კაცი მოჰკაზმეს, გაგზავნეს ფრიდონთან წიგნი შავია; ღმერთი გამიწყრა, მოვშორდი, დავრჩი ვაგლახი ავია, ანდერძს გვედრებდა, ტიროდა, ფრიდონ არს ინდოთ თავია; ახლა თქვენ იცით, თუ მოხვალთ, გეყოფის ერთი ნავია.”
2266. კაცი მივიდა ფრიდონსა წიგნი მიართვა ქებულსა, რა წაიკითხა ათრთოლდა, დაეცა მათთვის ვებულსა; ტირის, იძახის;,, ვა, ძმაო, და დაო, მოშორვებულსა, რასთვის დამაგდეთ ღარიბი აქ მარტო მიწას შვებულსა?”
ანდერძი ავთანდილისა, რომელი თქვა ჟამსა სიკვდილისა მისისა
2267. ისმინეთ, ძენო, კაცთანო, ანდერძი ავთანდილისა! ვიტყვი, მსგავსია სოფელი, ეს მუხანათი, ჩრდილიდა; სწორია ჟამი მწუხრისა კრულთანა, ავთან დილისა, ადრე დალპების, გაცვდების ვით ქსელი ნაქვს- მანდილისა.
2268. რა მიიახლა სიკვდილად, დაუწყო ხდამა სულითა, ხელთა იხრიდა, კრთებოსა სიტყვითა დამასულითა, თქვა :,, ვეღარ მიხსნა ძმამან და ვერცაღა დამა სულითა, მუნ შემიწყნაროს, რომელმან მიწა ადამა სულითა.
2269. რაზომც გამეფდა, ცად ვინ თქვა კაცი შთამოსრულ ან ასულ, ცუდია აქა დიდობა, ვარდი აწ მეც ვჩან დანასულ, უხვაიშნოა ესე დღე., ძე რაღას მარგებს ან ასულ, მიწა მიიქცეს მიწადვე, ხორცი მოკვდების, განა სულ!
2270. სიჭაბუკისა ყვავილი დაჭნა, ჩანს ავად ვარდია; პირველ მტერთ ზედა საიმაღლით ვსჩნდი ორბებრ მონა ვარდია; აწ წაველ მგზავსი გმირსა და ფერად მინა- ვარდია, თანა წამამყევ, თინათინ, ცემს უკან ნუ დავარდია!
2271. იგიმცა კაცი კრულია, ვინცა მიენდოს სოფელსა, მოლიზღარსა და მუხთალსა, სიცილით ჰკოცნით სოფელსა, პირველ სიცოცხლის მქადესა, ბოლოდ უარის მყოფელსა, მუნ დამკარგავსა კაცთასა, აქაც ხან-დაუყოფელსა.
2272. შეიწყნარენით, ნაარსნო, მცნებას გასწავებ არ ავსა; ნუ მოჰყოლიხართ სოფელსა, ნიავსა ქარსა არავსა; მუნ იუნჯებით, სად ღმერთი დასდგამს სიმართლის კარავსა, სადა ვერ უკბენს მღილი და ძალ- უც პარვა მპარავსა.
2273. მიჯნურობისა სახმილმან დამწვა მძლავრ ანაგზემან და; მზე მოვჰკვდე, თავის გამოღმა შენ დამიტირე მზემან და; სხვამ ჩემოდნიბა ვერა ქნას ყოველმან მონაზემან და, ცავ, შთამოიქეც მნათითურთ, აწ რადღა ჰყოვნი ზე მანდა?
2274. მტიროდით თქვენთვის დამწვარსა, მიჯნურნო, ჩემთვის ურვილნო. გამზრდელნო, თქვენცა გაზრდილნო, ტურფად ისპანო, ჭურვილნო, ხასნო აზიზად ნანახნო, თავნო ნაზობით ბურვილნო, სულთქმით მამთქვემდოთ, ბაგენო და უბანებით, სურვილნო!
2275. თინათინ, პირველ სურვილი პირის შენისა ამარე. აწ ლომმან თავი გამარა და მზეო შენ მასამარე, აქა ნარბენთა სწორად ვლოთ, უიცი იგიც სამ არე, ერთად წავიდეთ, აჰა მზა ჩვენთვის თაბუთი, სამარე.“
აქა კიდევ ანდერძი ავთანდილისა ჟამსა სიკვდილისასა
2276. ავთანდილ გკადრო, მისმინეთ სიტყვანი შესაწუხანი: ვინ შავარდნისებრ ვფრთოსნობდი, აწ მამხვდა თვალთა ჭუხანი დაჭნა შვენების ყვავილნი, აღარ მაქვს ფახი - ფუხანი, წახდა სიყმისა აერი, გაცუდდეს ეკალ- მუხანი.
