... (H-757), 1671 წ.
2066. მაღორებლისა჻ მუხთლისა჻ სოფლისა჻ წესი჻ ბარ჻ ესა ყოვლთა჻ მოაწევს჻ ბოლოდ჻ ჟამ჻ ტკივილსა჻ სალმობარესა იგი჻ სოფლისა჻ ჯავარნი჻ საფლავთა჻ მიაბარესა ზედა჻ მიწანი჻ მიყარეს჻ მინიჩბეს჻ მიაბარესა
სიკვდილი ტარიელისა და ცოლისა მისისა჻
2067. რადგან჻ სწორად჻ გარდაჴდების჻ ავი჻ ანუ჻ კარგი჻ ვინა მაშ჻ წამი჻ ერთ჻ რა჻ ვის჻ გავა჻ გარეთ჻ იყოს჻ თუნდა჻ შინა აქათ჻ ბარგსა჻ რასა჻ ვზიდავთ჻ აწვე჻ წასულა჻ სხუაგან჻ გვინა საკაცე჻ და჻ თუნდა჻ ტახტი჻ სწორიაო჻ ბრძენთა჻ წინა
2068. ამა჻ ჩემსა჻ გაზრახულსა჻ იკითხიდეს჻ ანუ჻ წერდეს ფუ჻ მას჻ კაცსა჻ რომელიცა჻ სოფლისაგან჻ არ჻ შესჯერდეს ტარიელ჻ და჻ ცოლი჻ მისი჻ სიბერითა჻ გაუშვებდეს დაყვნეს჻ წელნი჻ ოთხმეოცნი჻ დაბრმეს჻ დაღრკეს჻ დაცაბერდეს
2069. ერთი჻ ყმა჻ და჻ ერთი჻ ქალი჻ მართ჻ მათნივე჻ შესაფერნი ღმერთმან჻ მისცნა჻ ესე჻ შვილად჻ საჭურეტელად჻ შვენიერნი ელვანი჻ და჻ შვენებანი჻ მათგან჻ ჰქონდეს჻ მათ჻ მიერნი მსგავსნი჻ მსგავსსა჻ წარმოშობენ჻ ციერნი჻ და჻ მიწიერნი
2070. დღენი჻ მათნი჻ წაიარეს჻ დაბერდეს჻ და჻ დაუძლურდეს ტარიელის჻ ლომნი჻ მკლავნი჻ მეტად჻ გაუუსუსურდეს ბედისაგან჻ მადრიელნი჻ სოფელსავე჻ მოემდურეს სოფლისაგან჻ გაბჭობათა჻ ბრძენთა჻ წიგნი჻ დადასტურეს
2071. სოფელს჻ მყოფსა჻ ყუელაკასა჻ ესე჻ არვის჻ არ჻ ასცილ჻ დეს მათ჻ სოფლისა჻ შუენებათა჻ წყალჯავარი჻ გაუწბილდეს მიჯნურობა჻ გაუსუსტდა჻ გონებანი჻ გაულბილდეს სიყუარული჻ გააცივეს჻ ერთმანერთსა჻ უკუგრილდეს
2072. ტარიელ჻ და჻ ცოლმან჻ მისმან჻ ტახტოსნობა჻ მოიწყინეს მეფედ჻ დასხნეს჻ შვილნი჻ მათნი჻ ნაცვლად჻ მათად჻ დაადგინეს ერთსა჻ წელსა჻ დაიჴოცნეს჻ მიწვეს჻ მიწად჻ მიიძინეს მზესა჻ ლომი჻ არ჻ გაჰყარეს჻ მასვე჻ თანა჻ დააწვინეს
ანდერძი ავთანდილისა რომელი თქვა ჟამსა სიკვდილისა მისისა
2073. ისმინეთ჻ ძენო჻ კაცთანო჻ ანდერძი჻ ავთანდილისა ვიტყუი჻ მსგავსია჻ სოფელი჻ ეს჻ მუხანათი჻ ჩრდილიდა სწორია჻ ჟამი჻ მწუხრისა჻ კრულთანა჻ ავთან჻ დილისა ადრე჻ დალპების჻ გაცვდების჻ ვით჻ ქსელი჻ ნაქუსმანდილისა
2074. რა჻ მიიახლა჻ სიკვდილად჻ დაუწყო჻ ჴდამა჻ სულითა ჴელთა჻ იხრიდა჻ კრთებოსა჻ სიტყუითა჻ დამასულითა თქუა჻ ვეღარ჻ მიხსნა჻ ძმამან჻ და჻ ვერცაღა჻ დამა჻ სულითა მუნ჻ შემიწყნაროს჻ რომელმან჻ მიწა჻ ადამა჻ სულითა
2075. რაზომც჻ გამეფდა჻ ცად჻ ვინ჻ თქუა჻ კაცი჻ შთამოსრულ჻ ან჻ ასულ ცუდია჻ აქა჻ დიდობა჻ ვარდი჻ აწ჻ მეც჻ ვჩან჻ დანასულ უხვაიშნოა჻ ესე჻ დღე჻ ძე჻ რაღას჻ მარგებს჻ ან჻ ასულ მიწა჻ მიიქცეს჻ მიწადვე჻ ჴორცი჻ მოკუდების჻ განა჻ სულ
2076. სიჭაბუკისა჻ ყუავილი჻ დაჭნა჻ ჩანს჻ ავად჻ ვარდია პირველ჻ მტერთ჻ ზედა჻ საიმაღლით჻ ვსჩნდი჻ ორბებრ჻ მონა჻ ვარდია აწ჻ წაველ჻ მგზავსი჻ გმირსა჻ და჻ ფერად჻ მინავარდია თანა჻ წამამყევ჻ თინათინ჻ ცემს჻ უკან჻ ნუ჻ დავარდია
2077. იგიმცა჻ კაცი჻ კრულია჻ ვინცა჻ მიენდოს჻ სოფელსა მოლიზღარსა჻ და჻ მუხთალსა჻ სიცილით჻ ჰკოცნით჻ სოფელსა პირველ჻ სიცოცხლის჻ მქადესა჻ ბოლოდ჻ უარის჻ მყოფელსა მუნ჻ დამკარგავსა჻ კაცთასა჻ აქაც჻ ხანდაუყოფელსა
2078. შეიწყნარენით჻ ნაარსნო჻ მცნებას჻ გასწავებ჻ არ჻ ავსა ნუ჻ მოჰყოლიხართ჻ სოფელსა჻ ნიავსა჻ ქარსა჻ არავსა მუნ჻ იუნჯებით჻ სად჻ ღმერთი჻ დასდგამს჻ სიმართლის჻ კარავსა სადა჻ ვერ჻ უკბენს჻ მღილი჻ და჻ ძალუც჻ პარვა჻ მპარავსა
2079. მიჯნურობისა჻ საომილმან჻ დამწვა჻ მძლავრ჻ ანაგზემან჻ და მზე჻ მოვჰკუდე჻ თავის჻ გამოღმა჻ შენ჻ დამიტირე჻ მზემან჻ და სხუამ჻ ჩემოდნიბა჻ ვერა჻ ქნას჻ ყოველმან჻ მონაზემან჻ და ცავ჻ შთამოიქეც჻ მნათითურთ჻ აწ჻ რადღა჻ ჰყოვნი჻ ზე჻ მანდა
2080. მტიროდით჻ თქუენთვის჻ დამწუარსა჻ მიჯნურნო჻ ჩემთუის჻ ურვილნო გამზრდელნო჻ თქვენცა჻ გაზრდილნო჻ ტურფად჻ ისპანო჻ ჭურვილნო ხასნო჻ აზიზად჻ ნანახნო჻ თავნო჻ ნაზობით჻ ბურვილნო სულთქმით჻ მამთქუემდით჻ ბაგენო჻ და჻ უბანებით჻ სურვილნო
2081. თინათინ჻ პირველ჻ სურვილი჻ პირის჻ შენისა჻ ამარე აწ჻ ლომმან჻ თავი჻ გამარა჻ და჻ მზეო჻ შენ჻ მასამარე აქა჻ ნარბენთა჻ სწორად჻ ვლოთ჻ უიცი჻ იგიც჻ სამ჻ არე ერთად჻ წავიდეთ჻ აჰა჻ მზა჻ ჩვენთუის჻ თაბუთი჻ სამარე
აქა კიდევ ანდერძი ავთანდილისა ჟამსა სიკვდილისასა჻
2082. ავთანდილ჻ გკადრო჻ მისმინეთ჻ სიტყვანი჻ შესაწუხანი ვინ჻ შავარდნისებრ჻ ვფრთოსნობდი჻ აწ჻ მამხუდა჻ თუალთა჻ ჭუხანი დაჭნა჻ შუენების჻ ყუავილნი჻ აღარ჻ მაქუს჻ ფახი჻ ფუხანი წახდა჻ სიყმისა჻ აერი჻ გაცუდდეს჻ ეკალმუხანი
