ანბავნი ტარიელისა და ნესტან დარეჯანისა ვეფხისტყაოსნობით წოდებული (Q-1075), XVIII ს.
1323. ილხენდა და თამაშობდა, წამწამთაგან უქრის ქარი მას ნადიმსა მჯდომსა თურე, ახ დაესვა გულსა ნარი ჯალაბები გაიყარეს, და დააჴრჩუეს მაგრა კარი მანდატურნი გარს უვლიდეს, ჩააყენეს მჭურეტთა ჯარი
1324. გრძლად ავად გახდა ტარიელ, სენთაგან მორჭმით მპყრობელი დიდი ინდოთა ჴელმწიფე, მეფეთა ზედა მფლობელი ოთხ წელ წვა ზედან ლოგინსა, მრავალთა სენთა მშობელი ვეღარა ვნახე მჴეცთა სრვით, და ვერცა რაზმთა მწობელი
1325. ესმა ხვარაზშას ამბავი, ესე ინდოთა სენისა ვით გაეხარნეს რა გკადრო, სიამე მონახსენისა ვაზირთა იჴმო რჩევად ზის, უბნობს არ ავ ენისა ბრძანებს ვადინოთ ინდოეთს, სისხლი რუდ მონადენისა
1326. მე მასმია ჰინდოთ მეფე, ტარიელ წევს ხანთა დიდთა აწ ჩვენ გუმართებს სისხლთა ძებნა, ნუ ვამყოფებთ დანამშვიდთა ამოვსწყუიტნეთ დავარბივნეთ, ვჰჴოცდეთ ვსცემდეთ ვითა ჴიდთა ათასთა და ბევრ ათასთა, შევიქმოდეთ მათთა შვიდთა
1327. უტარიელოდ ინდოთა, ლაშქარნი ნურა გგონია იცით თუ რამაზს რა უყო, არად არ სავარგონია პირველ ბრძენთაგან მრავალი, სიჯაბნე გამიგონია აწ გუმართებს მათი მტერობა, ესე მით გაგიგონია
1328. ჰკადრეს ვაზირთა მეფეო, ვართ დედის მუცლით მონანი მაგა საქმესა ვერქმნელნი, ვართ აქამდისცა მონანი ჩ~ნ მოგუეწონნეს თათბირნი, ეგ შენნი შენაგონანი ღ~თნ ქნას ასრე სუბუქ ვქნათ, ვითა დრამისა წონანი
1329. თუ ბრძანოთ აწვე გავგზავნოთ, ყოველგნით ლაშქრისა ჴმობელი უხმოთ ხვარაზმთა ლაშქარნი, მებრძოლთა დამამხობელი ომისა მოწადინენი, ერთმანერთისა მსწრობელი ჩუენნი აბჯარნი ზნე სრულნი, უაზრო დაუშრობელი
1330. აწ მეფე ბრძანებს გავგზავნოთ, ყოვლგნით წასულა ჴამს კაცისა ნურვინ დადგების მოვიდნენ, რაზმი ვჰკრათ მართ მამაცისა [.....]ლად გავსწყიტოთ რაცა ვჰპოვოთ, ნაშობი მუნ დიაცისა ომგარდახდილნი გავბრწყინდეთ, ვითამცა გუნდია ცისა
1331. აწ უბრძანოთ სპათა ჩუენთა, შევყაროთ და გავემართნეთ მივიდეთ და ამოვსწყვიტნეთ, თავნი გმირთა დავადარნეთ ნუ გაუშვებთ ქალაქებსა, და ციხენი დავარღვივნეთ აწ მცნობნი გავგზავნენით, დავწერეთ და გავაჩინეთ
1332. წავიდა ყუელგან ბრძანება, ლაშქართა ხვარაზმულისა ლაშქრად ჰინდოეთს აწუევენ, გრძლად ხანსა დასაზმელისა გულმესისხლურად მებრძოლთა, ყოლ არ მესისხლე მზმელისა გულ მართლად მტერად აუჩნდეს, ინდოთა ამამწყვეტლისა
1333. აღლუმი ნახა მეფემან, ლაშქარისა მუნ მოსრულისა ანგარიშ მიუხდომელი, ინდოეთს გამართულისა დროშისა ანგარიში ქნეს, ზრო გრძლად ამართულისა ოცი ათასი დაწერეს, ალმისა წარმართულისა
1334. ცხენ კაცისა ანგარიში, ვეღარავის მიგვიგია შუბი ოთხასი ათასი, ბასრის პირი დაუგია გაემართნენ ინდოეთით, სისხლითა ძებნა გაუგია საქმე ყოვლი ზაბულ ქმნილი, ვაიმე დიდი აუგია
1335. ხვარაზმშით გამოემართა, რევაზონ მეფის შვილიო მთუარე კირჩხიბსა ზედან ზის, აწ არის ეტლი ცვლილიო მენავეთაცა უბრძანა, დაჰკაზმეთ ნავი მსხვილიო წავიდეთ მტერი დავადნო, მე ვითა ცეცხლმან ცვილიო
1336. მინდორს გადგეს ბარგი მძიმე, ოთაღნი და სხვა კარავნი ამაზედა აიყვანეს, იგ ლაშქარნი უთუალავნი რაზმი დადგეს გაემართნეს იყუნეს, ტევრნი უამრავნი ასრე ფიცხლად წამოვიდნეს, არ დადგების ჴრმალ უკრავნი
1337. წავიდეს მზღუარი დააგდეს, ხვარაზმთა საჴელმწიფოსა ინდოეთს მზღუართა შეუჴდეს, არბევენ ვით სასწრაფოსა ჰჴოცენ კაცსა და დიაცსა, ტურფასა საალაფოსა ოჴრად გაჰხდიან ქალაქსა, სამოთხეს დასამყოფოსა
ესმა ინდოთა მეფესა მოსვლა ხვარაზმელთა ინდოეთსა შიგან
1338. აჰა სოფელი რათა ჰგავს, სიტკბო სოფლისა წესია ზოგთა ტახტი აქუს წესისა, და მერმე სამარესია ჭკნების ყვავილნი ჴორცთანი, მბრუნავი ეტლი ესია ანაზდად შეუყვარდების, მიინდობს ზესთა ზესია
1339. ესმა ინდოთა მეფესა, სენთაგან დამძიმებულსა ემატა სევდა სევდასა, აღარ ნეტარძი ებულსა ბრძანეს მიყო სოფელმან, მისგან არ გახარებულსა დამწარდა სიტკბო სოფლისა, მე ასრე გაგონებულსა
1340. მამკლა ვინცა ვინ ჩემს უფრო, ამ სოფლისაგან ჩიოდეს დამერთო სევდა სევდასა, გარდმიწყდეს ნეტარძი ოდეს [...... ]რად არა შემკადრეს, ღაწუნი როს გაილალოდეს [....]გავს ყუავილნი დაჭკნეს, ფურცელნი ჩამოსცვიოდეს
1341. მსგავსად იზრახნა ტარიელ, არ გვანდა გახარებულსა [....] გაგზავნა ყოველგნით ბრძანება, მისცა რებულსა ფიცხლა უბრძანა ინდოთა, ჟამს მოდი მოსწრაფებულსა აწ გნუკევ ომსა ფიცხელსა, მათთვის არ დაზარებულსა
