... (ვახტანგ VI-ის ხელნაწერი), 1712 წ.
1112. დღე მოვიდა ნავროზობა: დედოფალსა ძღვენი ვსძღვენით჻ ჩვენ მივართვით მათ გვიბოძეს: ავავსეთ ავივსენით჻ ჟამიერად მხიარულნი: წამოვედით ნებით ჩვენით჻ კვლავ დავსხედით გახარებად: მუნებურნი არ ვიყვენით჻
1113. ბაღსა შიგან თამაშობად: საღამოსა გაველ ჟამსა჻ გავიტანე ხათუნები: მათი ჭმევა ჩემგან ჴამსა჻ მამყუებოდეს მომღერალნი: იტყოდიან ტკბილსა ჴმასა჻ ვიმღერდი და ვყმაწვილობდი: ვიცვალებდი რიდე თმასა჻
1114. იქ ბაღსა შიგან ტურფანი: სახლნი ნატიფად გებულნი჻ მაღალნი ყოვლგნით მხედველნი: ზღვა ზედან წაკიდებულნი჻ მუნ შევიტანენ ხათუნნი: იგი ჩემთანა ხლებულნი჻ კვლავ დავიდევით ნადიმი: დავსხედით ამოდ შვებულნი჻
1115. ვაჭრის ცოლთა მხიარულმან: უმასპინძლე ამოდ დურად჻ სმასა ზედა უმიზეზოდ: გავჴე რამე უგემურად჻ რა შემატყვეს გაიყარა: სხდომილ იყო რაცა პურად჻ მარტო დავრჩი სევდა რამე: შემომექცა გულსა მურად჻
1116. უკმოვახვენ სარკმელნი და: შევაქცივე პირი ზღვასა჻ ვიხედვიდი ვიქარვებდი: კაეშნისა ჩემგან ზრდასა჻ შორს ამიჩნდა ცოტა რამე: მოცურვედა შიგან ზღვასა჻ ფრინველად ვჰთქჳ ანუ მჴეცად: სხვას ვამზგავსე მემცა რასა჻
1117. მე შორიდამ ვერად ვიცან: მამეახლა იყო ნავი჻ ორთა კაცთა ტანად შავთა: თვით პირიცა ედგა შავი჻ იქით აქეთ მოსდგომოდეს: ახლოს უჩნდა ოდენ თავი჻ გამოიღეს გამიკვირდეს: იგი უცხო სანახავი჻
1118. გამოზიდნეს იგი ნავი: გამოიღეს ბაღსა წინა჻ მიიხედნეს მოიხედნეს: ვინ გვიჭურეტსო სადა ვინა჻ ვერა ნახეს სულიერი: ვერცა რამან შეაშინა჻ მე იდუმალ ვიხედვიდი: სულ ღებული ვიყავ შინა჻
1119. მით ნავიდაღმან მათ რომე: გარდმოსვეს კიდობანითა჻ აჰჴადეს ქალი გარდმოჴდა: უცხოთა რათმე ტანითა჻ თავსა რიდითა შავითა: ქვეშეთ მოსილი მწვანითა჻ მზესა სიტურფით ეყოფის: იყოს მისითა გვანითა჻
1120. რა მობრუნდა ქალი ჩემკენ: შემოადგეს სხივნი კლდესა჻ ღაწვთა მისთა ელვარება: ელვარებდა ჴმელთა ზესა჻ დავიწუხენ თვალნი ყოლა: ვერ შევადგენ ვითა მზესა჻ უკმოვიხარჩ კარი ჩემკენ: მათი ჭვრეტა ვერა ცნესა჻
1121. მოვიჴმენ ოთხნი მონანი: ჩემსა წინაშე მდგომელნი჻ უჩვენე ხედავთ ინდოთა: ტყვედ ჰყვანან შუქნი რომელნი჻ ჩაეპარენით ჩადითო: წყნარად ნუ ჩქარად მხლტომელნი჻ მოგყიდონ ფასი მიეცით: რისაცა იყვნენ მდომელნი჻
1122. თუ არ მოგცენ ნუღა მისცემთ: წაგვარეთ და დაჰჴოცენით჻ მოიყვანეთ ისი მთვარე: ჰქმენით კარგად ეცადენით჻ ჩემნი ყმანი ზედა დაღმან: ჩაეპარნეს ვითა ფრენით჻ დაევაჭრეს არ მოჰყიდეს: შავნი ვნახენ მეტად წყენით჻
1123. მე სარკმელთა გარდავადეგ: რა შევიგენ არ მოჰყიდეს჻ შეუზახენ დაჰჴოცენით: დაიპყრეს და თავსა სჭრიდეს჻ იგი ზღვასა შეასრივნეს: შემოადგეს ქალსა სცვიდეს჻ ჩავეგებე გამოვგვარე: ზღვის პირს ხანსა არ დაზმიდეს჻
1124. რა გიამბო ქება მისი: რა სიტურფე რა ნაზობა჻ ვფიცავ რომე იგი მზეა: არა მართებს მზესა მზობა჻ ვინ გაიცდის შუქთა მისთა: ვინმცა ვით ქნას ნახაზობა჻ მე თუ დამწვავს აჰა მზა ვარ: არღა უნდა ამას მზობა჻
1125. ესე სიტყვა დაასრულა: ფატმან იკრნა პირსა ჴელნი჻ ავთანდილსცა აეტირნეს: გარდმოყარნა ცრემლნი ცხელნი჻ ერთმანერთი დაავიწყდეს: მისთვის გაჴდეს ვითა ხელნი჻ ღვარმან ზედათ მონადენმან: გააწყალნა ფიფქნი თხელნი჻
1126. მოიტირეს ყმამან უთხრა: ნუღარ გასწყვედ გაასრულე჻ ფატმან იტყვის მივეგებე: გული მისთვის ვაერდგულე჻ გარდუკოცნე ყოვლი ასო: თავი ამად მოვაძულე჻ ზედა დავსვი ტახტსა ჩემსა: შევეკვეთე გავესულე჻
1127. ვჰკადრე ვინ ხარ მითხარ მზეო: ანუ შვილი ვისთა ტომთა჻ ამა ზანგთა სით მოჰყვანდი: შენ პატრონი ცისა ჴომთა჻ მან პასუხი არა მითხრა: მე სიტყვათა ესე ზომთა჻ ას ნაკეცი წყარო ვნახე: ცრემლთა მისთა მონაწთომთა჻
ფატმანისაგან ნესტან დარეჯანის კითხვა და მეცნიერების შეტყობის ნდობა჻
1128. რა მივაჭირვე კითხვითა: მეტითა საუბარითა჻ გულ ამოჴჩვინვიით ატირდა: მით რამე ჴმითა წყნარითა჻ ბროლ ლალსა ღვარი ნარგისთა: მოსდის გიშრისა ღარითა჻ მისი მჭვრეტელი დავიწვი: გავჴე გულითა მკვდარითა჻
1129. მითხრა შენ ჩემთვის დედაო: ხარ უმჯობესი დედისა჻ რას აქნევ ჩემსა ამბავსა: ზღაპარი არის ყბედისა჻ ღარიბი ვინმე შემსწრობი: ვარ უბედოსა ბედისა჻ თუ რაცა მკითხო ძალიმცა: გიგმია არსთა მხედისა჻
1130. ვთქჳ უჟამოდ არ წესია: მოყვანა და მზისა ჴმობა჻ მომყვანელი გაშმაგდების: და წაუვა ერთობ ცნობა჻ ჴმობა უნდა ჟამიერად: სააჯოსა ყოვლსა თხრობა჻ რად არ ვიცი ამა მზისა: საუბრისა უჟამობა჻
