935. გასრულდა჻ ჩემი჻ ანდერძი჻ ჩემგან჻ ნაწერი჻ ჴელითა჻ აჰა჻ გამზრდელო჻ მოგშორდი჻ წაველ჻ გულითა჻ ჴელითა჻ ნუ჻ სჭმუნავთ჻ ჩემთუის჻ მეფენი჻ ნუ჻ ხართ჻ მოსილნი჻ ბნელითა჻ სუფევით჻ ხარმცა჻ თავითა჻ მტერთაგან჻ საკრძალველითა჻
936. მისცა჻ ანდერძი჻ შერმადინს჻ რა჻ გაათავა჻ წერითა჻ უთხრა჻ ჰკადრეო჻ მეფესა჻ საქმითა჻ მეცნიერითა჻ შენ჻ დაგამეტებს჻ ვერავინ჻ მსახურებითა჻ ვერითა჻ მოეხუია჻ და჻ ატირდა჻ ცრემლითა჻ სისხლთა჻ ფერითა჻
937. ყმა჻ შეეკაზმა჻ წასავლად჻ ცრემლითა჻ მოერწყო჻ ველი჻ მზე჻ წავიდოდა჻ დაეცა჻ არაბეთს჻ ბინდი჻ ყოველი჻ ჴამს჻ შეპოვნება჻ მაღლისა჻ ვინცა჻ არს჻ ჭირსა჻ მოველი჻ მიზგითას჻ მივა჻ ღ~თისაგან჻ გამარჯუებისა჻ მთხოველი჻
938. ილოცავს჻ იტყუის჻ მაღალო჻ ღ~თო჻ ჴელთა჻ და჻ ცათაო჻ ზოგჯერ჻ მომცემო჻ პატიჟთა჻ ზოგჯერ჻ კეთილთა჻ მზათაო჻ უცნაურო჻ და჻ უთქმელო჻ უფალო჻ უფლებათაო჻ მომეც჻ დათმობა჻ სურვილთა჻ მფლობელო჻ გულისთქმათაო჻
939. ღ~თო჻ ღ~თო჻ გეაჯები჻ რომელი჻ ჰფლობ჻ ქვენათ჻ ზესა჻ შენ჻ დაჰბადე჻ მიჯნურობა჻ შენ჻ აწესებ჻ მისსა჻ წესსა჻ მე჻ სოფელმან჻ მომაშორვა჻ უკეთესსა჻ ჩემსსა჻ მზესა჻ ნუ჻ ამოჰფხური჻ სიყუარულსა჻ მისგან჻ ჩემთუის჻ დანათესსა჻
940. ღ~თო჻ ღ~თო჻ მოწყალეო჻ არვინ჻ მივის჻ შენგან჻ კიდე჻ შენგან჻ ვითხოვ჻ შეწევნასა჻ რაზომსაცა჻ გზასა჻ ვლიდე჻ მტერთა჻ ძლევა჻ ზღუათა჻ ღელვა჻ ღამით჻ მავნე჻ გამარიდე჻ თუღა჻ დავრჩე჻ გმსახურებდე჻ შენდა჻ მსხვერპლსა჻ შევსწირდე჻
941. რა჻ ილოცა჻ ცხენსა჻ შეჯდა჻ მალვით჻ კარნი჻ გაიარნა჻ შერმადინცა჻ დააბრუნა჻ თუმცა჻ ვამნი჻ ადიადნა჻ მონა჻ ტირს჻ და჻ მკერდსა჻ იცემს჻ საბრალომან჻ ცრემლი჻ ღუარნა჻ პატრონისა჻ ვერა჻ მჭურეტმან჻ ყმამან჻ რამცა჻ გაიხარნა჻
942. მოსთქუამს჻ და჻ იტყუის჻ ვაი჻ მზეო჻ შენი჻ ადგილი჻ ჩრდილდები჻ შენ჻ მოგეშორე჻ დაღამდა჻ ჩემთუის჻ აღარა჻ დილდების჻ მე჻ მანდით჻ მესურის჻ ისარი჻ ერთიცა჻ არ჻ ამცილდების჻ ჻ გამყარა჻ ლხინა჻ სოფელმან჻ აწ჻ თუალთა჻ ცრემლი჻ მილდების჻
943. აწ჻ ამბავი჻ სხუა჻ დავიწყო჻ ყმასა჻ წავჰყუე჻ წამავალსა჻ არ჻ შეექნა჻ დარბაზობა჻ მას჻ დღეს჻ როსტანს჻ გულგამწყრალსა჻ რა჻ გათენდა჻ ქუში჻ ადგა჻ ჰგავს჻ თუ჻ ადენს჻ პირით჻ ალსა჻ ჴმობა჻ ბრძანა჻ ვაზირისა჻ მიიყუანდეს჻ შიშით჻ მკრძალსა჻
944. რა჻ ვაზირი჻ მოწიწებით჻ დარბაზს჻ ნახა჻ შემოსრული჻ როსტან჻ უთხრა჻ არა჻ მაჴსოვს჻ გუშინდელი჻ შენგან჻ თქმული჻ მაწყინე჻ და჻ გამარისხე჻ ვერ჻ დავიღე჻ დიდხანს჻ სული჻ აზომ჻ რომე჻ გაგათრივე჻ შენ჻ ვეზირი჻ გულისგული჻
945. თუ჻ რად჻ მაჴსოვს჻ რად჻ უნდოდა჻ ისრე჻ ავად჻ რად჻ გაგხადე჻ მართლად჻ უთქუამს჻ მეცნიერთა჻ წყენააო჻ ჭირთა჻ ბადე჻ ესე჻ გუარსა჻ ნუოდის჻ იქ჻ საქმე჻ ხოლე჻ გაიცადე჻ აწ჻ მითხარ჻ თუ჻ რას჻ იტყოდი჻ თქუი჻ და჻ სიტყუა჻ გააკვლადე჻
946. კულა჻ მოაჴსენა჻ ვაზირმან჻ სიტყუა჻ ნაგუშინდელევი჻ რა჻ გაიგონა჻ შესთუალა჻ პასუხი჻ არ჻ ნაგრძელევი჻ შენ჻ თუ჻ უშმაგო჻ მგონიხარ჻ ვარმცა჻ ურია჻ მე჻ ლევი჻ კულავ჻ მაგისმეტად჻ ნუ჻ მასმენ჻ თუარა჻ მე჻ სრულად჻ გელევი჻
947. რა჻ გამოვიდა჻ ვეზირმან჻ ძებნა჻ ვერ჻ პოვა჻ მინანი჻ მართ჻ გაპარვასა჻ უთხრობდეს჻ მონანი჻ ცრემლთა჻ მდინანი჻ მან჻ თქუა჻ მე჻ დარბაზს჻ ვერ჻ შევალ჻ მახსოვან჻ დღენი჻ წინანი჻ ვინცაღა჻ ჰკადრებს჻ მან჻ ჰკადროს჻ რაცა჻ ვთქუი჻ მასცა჻ ვინანი჻
948. რა჻ ვაზირი჻ არ჻ შეუიდა჻ კულა჻ მეფემან჻ კაცი჻ გზავნის჻ კაცმან჻ ცნის჻ და჻ გარეთ჻ დადგის჻ წასულა჻ ვერვინ჻ გაამჟღავნის჻ როსტანს჻ ეჭუა჻ შეუვიდა჻ ჭმუნვა჻ ამით჻ გაათავნის჻ თქუა჻ უცილოდ჻ გაიპარა჻ ვინ჻ მარტომან჻ ასთა჻ ავნის჻
949. თავდადრეკით჻ იგონებდა჻ გულსა჻ ჰქონდა჻ ჭმუნვა჻ დიდი჻ უში჻ ქნა჻ და჻ აიხედნა჻ უბრძანებდა჻ მონას჻ მიდი჻ მოვიდეს჻ და჻ აწ჻ მიამბოს჻ შემოვიდეს჻ იგი჻ ფლიდი჻ რა჻ ვაზირი჻ შემობრუნდა჻ ფერი჻ ჰკრთა჻ და჻ ჰქონდა჻ რიდი჻
950. კულა჻ შევა჻ დარბაზს჻ ვაზირი჻ დაღრეჯით჻ არ჻ მხიარულად჻ მეფემან჻ ჰკითხა჻ წასრულა჻ მზე჻ დაუდგრომლად჻ მთვარულად჻ მან჻ მოაჴსენა჻ ყოველი჻ ვით჻ წასრულიყო჻ ფარულად჻ მზე჻ აღარ჻ მზეობს჻ ჩუეთანა჻ დარი჻ არ჻ დარობს჻ დარულად჻
951. რა჻ მეფემან჻ მოისმინა჻ დაიზახნა჻ მეტისმეტნი჻ მოსთქუამს჻ იტყუის჻ ვაი჻ გაზრდილო჻ ვეღარ჻ გნახვენ჻ თუალნი჻ რეტნი჻ პირსა჻ მხოკით჻ წუერსა჻ გლეჯით჻ გააკუირნა჻ მისნი჻ მჭურეტნი჻ ჻ სად჻ წაჰჴე჻ და჻ სად჻ დაჰკარგენ჻ სინათლისა჻ ეგე჻ სვეტნი჻
952. თუ჻ თავი჻ შენი჻ შენ჻ გახლავს჻ ღარიბად჻ არ჻ იჴსენები჻ მაგრა჻ მე჻ რა჻ ვქნა჻ გაზრდილო჻ აწ჻ სახლად჻ მმართებს჻ სენები჻ გამაღარიბე჻ დამაგდე჻ გულსა჻ გლახ჻ ვისთუის჻ ენები჻ შენად჻ შეყრამდის჻ პატიჟთა჻ ჩემთა჻ ვერ჻ იტყუის჻ ენები჻