... (ვახტანგ VI-ის ხელნაწერი), 1712 წ.
679. რა დაასრულა ამბავი: საქმე მისისა ჭირისა჻ ნახვა მის მზისა ნათლისა: მის თვალად არ დუხჭირისა჻ უამა ქება ვარდისა: ჴელი მძლედ დანაჭირისა჻ ეგე კმა სიმჴნე სიმხნისა: რადგან ხარ მამხვე ჭირისა჻
680. გამხიარულდა თინათინ: ამა ამბისა სმენითა჻ მას დღე იხარებს სმითა და: ჭამისა არ მოწყენითა჻ კულავ საწოლს დახვდა მას მზესა: მუნცა სიტყვისა ბრძენითა჻ მისვლა ებრძანა იამა: თქმა არ ეგების ენითა჻
681. ყმა წავიდა მხიარული: ლმობიერი არ გამწყრალი჻ ლომი მინდორს ლომთა თანა: მინდორს რული ფერ ნამკრთალი჻ ყმა სოფლისა ხასიათი: ჯავარი და სრული წყალი჻ მაგრამ ჰქონდა გულისათვის: გული გულსა განაცვალი჻
682. მზე უკადრი ტახტსა ზედა: ზის მორჭმული არ ნადევრი჻ წყლად ეფრატსა უხვად ერწყო: ედემს რგული ალვა მჭევრი჻ ბროლ ბალახშსა აშვენებდა: თმა გიშერი წარბი ტევრი჻ მე ვინ ვაქებ ათინს ბრძენსა: ჴამს აქებდეს ენა ბევრი჻
683. ყმა მხიარული წინაშე: დასვა სკამითა მისითა჻ სხენან სავსენი ლხინითა: ორთავე შესატყვისითა჻ უბნობდენ ლაღნი წყლიანნი: არა სიტყვითა მქისითა჻ უთხრა ჰპოეა პატიჟნი: მაგრა ძებნითა ვისითა჻
684. ჰკადრა რა კაცსა სოფელმან: მისცეს წადილი გულისა჻ ჴსოვნა არა ჴამს ჭირისა: ვით დღისა გარდასრულისა჻ ვჰპოვე ხე ტანი ალვისა: სოფლისა წყალთა რწყულისა჻ მუნ პირი მზგავსი ვარდისა: მაგრა აწ ფერ ნაკრულისა჻
685. მუნ სარო მგზავსი ვარდისა: ვნახე მისჭირდა მინები჻ იტყჳს დავჰკარგე ბროლი და: სადა რთავს ბროლსა მინები჻ მით ვიწვი რათგან ჩემებრვე: ცეცხლი სწვავს მოუთმინები჻ მერმე კულავ ჰკადრა ამბავი: მან მისგან მონასმინები჻
686. სიარულსა მისგან ძებნად: სრულ პატიჟთა მოსთვლის ჭირსა჻ მერმე ჰკადრა საწადლისა: ღ~თმან პოვნა ვით აღირსა჻ საწუთრო და სოფელს ყოფა: კაცი უჩნსო ვით ნადირსა჻ ოდენ ხელი მჴეცთა თანა: იარების მინდორს ტირსა჻
687. ნუ მკითხავ ქება რა გკადრო: ჩემგან ვით გაგეგონების჻ მისსა მნახავსა ნახული: აღარა მოეწონების჻ თვალნი მჭვრეტელი ვით მზისა: ციაგსა დაეღონების჻ ვარდი და ქნილა ზაფრანად: აწ ია შეიკონების჻
688. წვრილად ჰკადრა რა იცოდა: რა ნახული რა ნასმენად჻ ვითა ვეფხსა წავარნა და: ქვაბი აქუსო სახლად მენად჻ ქალი ახლავს სასურველად: სულთა დგმად და ჭირთა თმენად჻ ვაი სოფელმან სოფელს მყოფი: ყოვლი დასვა ცრემლთა დენად჻
689. ქალსა რა ესმა ამბავი: მიხვდა წადილი ნებისა჻ განათლდა პირი მთვარისა: ვით ნათლად ნავანებისა჻ იტყჳს რა უთხრა პასუხი: მას სათნებლისა თნებისა჻ რაა წამალი მისისა: წყლულისა განკურნებისა჻
690. ყმა ეტყჳს ვის აქუს მინდობა: კაცისა მამცქაფავისა჻ მან ჩემთვის დაწვა თავისი: დადვა არ დასაწვავისა჻ დრო დამიც ჩემგან მისულისა: მითქუამს დადება თავისა჻ მზე შემიფიცავს თავისა: ჩემგან მზედ სახედავისა჻
691. ჴამს მოყვარე მოყვრისათვის: თავი ჭირსა არ დამრიდად჻ გული მისცეს გულისათვის: სიყვარული გზად და ხიდად჻ კვლავ მიჯნურსა მიჯნურისა: ჭირი უჩნდეს ჭირად დიდად჻ აჰა მაქუსმცა უმისოსა: ლხინი არმად თავი ფლიდად჻
692. მზე ეტყვის მამხვდა ყოველი: ჩემი წადილი გულისა჻ პირველ შენ მოხველ მშვიდობით: მპოვნელი დაკარგულისა჻ მერმე ზრდა სიყვარულისა: გაქვს ჩემგან დანერგულისა჻ ვპჰოვე წამალი გულისა: აქამდის დადაგულისა჻
693. საწუთრო კაცსა ყოველსა: ვითა ტაროსი უხუდების჻ ზოგჯერ მზეა და ოდესმე: ცა რისხვით მოუქუხდების჻ აქამდის ჭირი ჩემზედა: აწ ესე ლხინად უხვდების჻ რადგან შვება აქვს სოფელსა: თვით რად ვინ შეუწუხდების჻
694. შენ არ გატეხა კარგი გჭირს: ზენაარისა ფიცისა჻ ჴამს გასრულება მოყურისა: სიყვარულისა მტკიცისა჻ ძებნა წამლისა მისისა: ცოდნა ჴამს უიიცისა჻ ჩემი თქვი რა ვქმნა ბნელ ქმნილმან: მზე მამეფაროს მე ცისა჻
695. ყმამან ჰკადრა სიახლითა: შევრთე ჭირი შვიდსა მე რვა჻ ცუდი არის დამზრალისა: გასათბობლად წყლისა ბერვა჻ ცუდი არის სიყვარული: ქუეით კოცნა მზისა წვერვა჻ თუ გიახლო ერთხელ ვა და: რა მოგშორდე ათასჯერ ვა჻
696. ვაი თუ გავიჭრა გაჭრილსა: სადა გლახ დამწვავს სამალი჻ გული ძეს საგნად ისრისა: მესურის საკრავად სამალი჻ დრო სიცოცხლისა ჩემისა: დღისითღა ჩანს ნაასამალი჻ ფარვა მწადს მაგრა გარდახდა: ჟამი პატიჟთა სამალი჻
697. მესმა თქვენი ნაუბარი: გავიგონე რაცა ბრძანე ვარდსა ქაცვი მოაპოვებს: ეკალთამცა რად ვეფხანე მაგრა მზეო თავი მზესა: ჩემთვის სრულად დააგვანე სიცოცხლისა საიმედო: ნიშანი რა წამატანე
698. ყმა ტკბილი და ტკბილ ქართული: სიკეთისა ჴელის მჴდელი჻ მზესა ასრე ეუბნების: ვით გაზრდილსა ამო მზრდელი჻ ქალმან მისცა მარგალიტი: სრულ ქმნა მისი საწადელი჻ ღ~თნ ქნა და გაუსრულდეს: ლხინი ესე აწინდელი჻
