... (Q-1541), 1712 წ.

575. უბრძანა წადით დაკარგეთ, შენ სადა ზღვისა ჭიპია჻ რომ წმინდა წყალი თვარ ნახოს, მყინვარე ვერცა ლიპია჻ მათ გაეხარნეს ხმამაღლად, იყოვლეს ლიპი ლიპია჻ ესე ვნახე და არ მოვკდი, არა მძავს არცა სიპია ჻

576. ზღვითაკე გაარნეს სარკმელნი, მაშინვე გაუჩინარდა჻ დავარ თქვა მქმნელი ამისი, ვინ არ დამქოლოს ვინ არ და჻ ვირე მომკლევდეს მოვკვდები, სიცოცხლე გასაწყინარდა჻ დანა დაიცა მოცაკვდა, დაეცა გასისხლმდინარდა჻

577. რად არ მიკვირვებ ცოცხალსა, მე ლახვარდაუსობელსა჻ აწ იგი მიყავ რა მმართებს, ამისსა მახარობელსა჻ ზენაარ დამხსენ სიცოცხლე, სულთადგმადაუთმობელსა»჻ საბრალოდ ცრემლსა ადენდა, უკლებსა დაუშობელსა჻

578. მე ვუთხარ დაო რად მოგკლა, ანუ რა შენი ბრალია჻ რამცა ვქმენ ნაცვლად თვით, რომე მისი ჩემზედა ვალია჻ აწ თავსა მისად საძებრად, მივსცემ სად კლდე და წყალია» ჻ სრულად გავქვავდი შემექმნა, გული მართ ვითა სალია჻

579. მეტმან ზარმან გამაშმაგა, მომიკიდა ცხრო და თრთოლა჻ გულსა ვუთხარ ნუ მოჰკვდები, არას გარგებს ცუდი წოლა჻ გიჯობს გაჭრა ძებნად მისად, გავარდნა და ველთა რბოლა»჻ აჰა ჟამი ვისცა გინდა, ჩემი თანა წამოყოლა჻

580. შევე ფიცხლად შევეკაზმე, ცხენსა შევჯე შეკაზმული჻ ას სამოცი კარგი მოყმე, ჩემსა თანა ხანდაზმული჻ წამომყვა და წამოვედით, კართა გარე დარაზმული჻ ზღვის პირს მივე ნავი დამხვდა, მენავემან მნახა ზმული჻

581. ნავსა შევჯე ზღვასა შევე, ზღვასა შიგან გავალაგდი჻ არსით ნავი მომავალი, უნახავად არ დავაგდი჻ მოველოდი არა მესმა, შმაგი უფრო გავეშმაგდი჻ რომე სრულად მომიძულვა, ღმერთსა თურე ასრე ვსძაგდი჻

582. რომე დავყავ წელიწადი, თვე თორმეტი გამეოცა჻ მაგრა მისი მნახავიცა, სიზმრივ კაცი არ მეოცა჻ თანამყოლი ყველაკაი, ამომიწყდა დამეხოცა჻ ვთქვი თუ ღმერთსა ვერას ვჰკადრებ, რაცა სწადდეს აგრე ვყოცა»჻

583. ზღვაზღვა ცურვა მომეწყინა, მით გამოვე ზღვისა პირსა჻ გული სრულად გამიმხეცდა, არ ვუსმენდი არც ვაზირსა჻ ყველაკაი დამეფანტა, დარჩომოდა რაცა ჭირსა჻ კაცსა ღმერთი არ გასწირავს, ასრე მისგან განაწირსა჻

584. ერთაი ესე ასმათი, და დამრჩეს ორნი მონანი჻ ჩემნი გულისა მდებელნი, და ჩემნი შემამგონანი჻ მისნი ვერა ვცნენ ამბავნი, ვერცა დრამისა წონანი჻ ტირილი მიჩნდის ლხინად და, მდინდიან ცრემლთა ფონანი჻

ამბავი ნურადინ ფრიდონისა ოდეს ტარიელ შეეყარა჻

585. ღამით მევლო მოვიდოდი, ზღვისა პირსა აჩნდეს ბაღნი჻ ჰგვანდეს ქალაქს ვეახლენით, ცალკერძ იყვნეს კლდეთა ნაღნი჻ არ მეამის კაცთა ნახვა, მიდაღვიდეს გულსა დაღნი჻ მუნ გარდავხე მოსვენებად, დამხვდეს რამე ხენი ლაღნი჻

586. ხეთა ძირსა მივიძინე, მათ მონათა ჭამეს პური჻ მერმე ავდეგ სევდიანი, მიღამებდა გულსა მური჻ ვერა მეცნა ეგზომ გრძელად, ვერ ჭორი და ვერ დასტური჻ ველთა ცრემლი ასოვლებდა, თვალთა ჩემთა მონაწური჻

587. ზახილი მესმა შევხედენ, მოყმე ამაყად ყიოდა჻ შემოირბევდა ზღვის პირპირ, მას თურე წყლული სტკიოდა჻ ხრმლისა ნატეხი დასვრილი, აქვს სისხლი ჩამოსდიოდა჻ მტერთა ექადდა წყრებოდა, იგინებოდა ჩიოდა჻

588. ზედა ჯდა შავსა ტაიჭსა, აწ ესე მე მითქს რომელი჻ მართ ვითა ქარი მოქროდა, გაფიცხებული მწყრომელი჻ მონა მივსწივე მისისა, შეყრისა ვიყავ მნდომელი჻ შევსთვალე დადეგ მიჩვენე, ლომსა ვინ გაწყენს რომელი჻

589. მას მონასა არა უთხრა, არცა სიტყვა მოუსმინა჻ ფიცხლად შევჯე ჩავეგებე, მე ჩავუსწარ ჩავე წინა჻ ვუთხარ დადეგ გამაგონე, შენი საქმე მეცა მინა჻ შემომხედნა მოვეწონე, სიარული დაითმინა჻

590. გამიცადა ღმერთსა ჰკადრა, შენ ასეთნი ხენი ვით ხენ჻ მერმე მითხრა მოგახსენებ, აწ სიტყვანი რომე მკითხენ჻ იგი მტერნი გამილომდეს, აქამდისცა რომე ვითხენ჻ უკაზმავსა მიღალატეს, საჭურველნი ასრე ვითხენ჻

591. მე ვუთხარ დადეგ დაწყნარდი, გარდავხდეთ ძირსა ხეთასა჻ არ შეუდრკების ჭაბუკი, კარგი მახვილთა კვეთასა჻ თანა წამომყვა წავედით, უტკბოსნი მამაძეთასა჻ მე გავეკვირვე ჭვრეტასა, მის ყმისა სინაზეთასა჻

592. ერთი მონა დასტაქარი, მყვა და წყლულნი შეუხვივნა჻ ისრის პირნი ამოუხვნა, დაკოდილნი არ ატკივნა჻ მერე ვჰკითხე ვინ ხარ ანუ, მკლავმან შენმან ვისგან ივნა჻ საამბობლად დამირიგდა, თავი მისი გაამჩივნა჻

593. პირველ მითხრა არა ვიცი, რა ხარ ანუ რას გამსგავსო჻ ანუ ეგრე რამ დაგლია, ანუ პირველ რამ გაგავსო჻ რამან შექმნა მოყვითანოდ, ვარდგიშერი რომე რგავსო჻ ღმერთმან მისგან ანთებული, სანთელიმცა რად დაგავსო჻