ვეფხისტყაოსანი, 1988 წ.
1606. ცოტაი წავლეს, გამოჩნდა ხუთასი ცხენოსანანი; შეტევებასა ლამობდეს ყმანი არაბთა თანანი: ტარიელ გაწყრა: “ნუ იქთო”, მისცა სიტყვისა ნანანი, მოვიდეს, აჩნდეს უაბჯროდ, ჰქონდა არცა თუ დანანი.
1607. ცხენის ფერხთა მოეხვია, მუხლმოყრილი შეეხვეწა; მოახსენა: “შემიბრალე, მისსა ძალსა ვინცა გხვეწა! უმართლე ხარ, ნუ მაცოცხლებ და წამიღონ მკვდარი მე, წა-! გული თქვენი სასაკუთრო ბედმან ასრე დამილეწა.
1608. დაიკარგენით, წაჰხვედით თქვენ, წელნი მეათენია, გახდეს ფრინველნი უმეფოდ, არწივსა მოსტყდეს ფრთენია; ამად შევმართენ საქმენი ჩემნი საკამათენია, და ადრე გამიტყდა სოფელი, მართ ვითა კაბათენია.
1609. შინა წავიდეს, გარდახდეს, ეს თურე არ ლაყაბია; რამაზ ჰყავს ორთა დედათა, ყელსა მანდილი აბია; შეშინებული საბრალოდ დუღდა, მართ ვითა ქვაბია; ,,შეგცოდე, მომკალ მე ხოლე, რამცა ვინ მიასაბია.
1610. ვიაჯი, მომკალ მე ხოლმე, ყველაი ჩემი ბრალია; მერმე ვაზირი ხუთასი მყავს აქათ წაუვალია; თავები დასჭერ, ადინე, სისხლი მართ ვითა წყალია, სპა უბრალოა, ნუ დაჰხოც, ამად ვტირ გულმხურვალია”.
1611. ყოვლთა მისცეს ზენაარი, მიუყარნეს მუხლნი წინა; ნუ დაგვხოცო მისსა ძალსა, ვინცა აგრე დაგარჩინა! ტარიელ დგას დაყმუნვებით, რამაზ წინა მოეფინა. ღმერთი ალხენს მონანულთა, არ შეუნდობს კაცი ვინა.
1612. კაცი ცრემლითა შეინდობს, თუ ცოდვა მას თანაც არსა. ვით ნინეველი ისხემიდეს თავსა მტვერსა და ნაცარსა, ამით დაესხნნეს რისხვასა, ზეცით მოსრულსა ნაცარსა, წაღმავე წაგრეხს სოფელი კვლა მისგან უკუნაცარსა.
1613. ბრძენთა ვინმე მოსწავლემან საკითხავი ესე ჰპოვნე: ესეაო მამაცისა მეტის მეტი სიგულოვნე: “ოდეს მტერსა მოერიო, ნუღარ მოჰკლავ, დაიყოვნე; გინდეს სრული მამაცობა, ესე სიტყვა დაიხსოვნე”.
1614. ტარიელ მოტკბა, ღმრთისავე მსგავსად იგ წაღმართულია; “აღარ დაგხოცო”, უბრძანა, — ძლეული შიშმან თუ ლია, — “წაღმავე წაგრეხს საქმესა რაცა უკუღმა სთულია, ნაქმარი მრუდი ყველაი აწ ჩემგან გამართულია”.
1615. თაყვანისსცეს და დალოცეს, ყოველთა ხმა ერთად იერეს, ღმერთსა შევედრეს ზახილით, სვე მათი გააძლიერეს, თავები დახსნეს სიკვდილსა, სიცოცხლე ამისმიერეს; ტარიას ხრმალნი ვერ გაძღეს, ჯერთ ხორცი მოიმშიერეს.
1616. ტარიას ჭვრეტად მოსრული მუშთარი ახლოს მჭვრეტია; რისხვისა ცეცხლი ტარიელს სიტკბოთა დაუშრეტია; მოვიდეს, ნახეს; რამაზის ლაშქარი ძლივღა ეტია, და ინდოეთს ზეცით სინათლე ჩადგა, მართ ვითა სვეტია.
1617. ერთი კაცი მახარობლად მათ ლაშქართა მიუვიდა: “არ დაგხოცსო, შეგიწყალნა”, — ყველაკაი დალოცვიდა; ბუკსა ჰკრეს და იხარებდეს, ყველა ამას მოზრახვიდა: “მოვიდაო იგი მოყმე, რომე ერთი ბევრსა სრვიდა”.
1618. მოეგებნიან ტარიელს, შორიშორ უსალამიან; შიგანთა დროშა ინდოთა მათად ცნეს, აალამიან. ვერ გამოენდვნეს ინდონი; თქვეს, თუ “ღალატსა ლამიან”, არ მოელოდეს ტარიელს, მით ცრემლი დაილამიან.
1619. ტარიელ მიდგა, უყივლა: “მე მოველ მეფე თქვენიო, თანა მყავს ჩემი მნათობი, პირი ელვათა მფენიო, ჩვენ მოგვცა მაღლით მაღალმან წყალობა მისი ზენიო, გამოდით, თქვენი სიშორე არს ჩემგან მოუთმენიო”.
1620. მაშინღა იცნეს ტარიელ, მათგან მიდამო სრბანია, სრულად მჭვრეტლითა აივსო ზღუდე და ბანისბანია; ხმამაღლად ხმობდეს, იზახდეს: “მოგვშორდეს სალმობანია, აქამდის რისხვა მაღალმან აწ მოგვცნა წყალობანია”.
1621. კარნი გაახვნეს, გამოჩნდეს, მოიხვნეს მათ კლიტენია; ერთობ ფლასითა მოსილნი მათ მზეთა მზეთ მჭვრეტენია; ტირან ორნივე ქალ-ყმანი, ვარდისა ბაღსა ტენია, ზახილით თავსა იგლეჯენ, ყორნის ფრთა ბროლსა სტენია.
1622. ვითა გამზრდელსა მართებდა, გაზრდილი ეგრეც ხელია; რომე სდის ცრემლი თვალთაგან კვლა ცეცხლთა უფრო ცხელია; თავსა იგლეჯს და იზახის, ტირს მეტად გულფიცხელია, გიშრისა ტევრსა მოჰფოცხდა ბროლისა საფოცხელია.
1623. რა ნახნა ხასნი, ვაზირნი ფლასითა დამოსილნია, კვლა დაიზახნა ტარიელ, უფროსნი დანაკივლნია; სისხლი და ცრემლი თალთაგან სდის და მიწყობით მილნია. მოვიდეს, ყელსა მოეჭდვნეს, ვითა ძმანი და შვილნია.
1624. დიდებულნი მოეხვივნეს, მოუზრუნვეს მათ ცოლ-ქმართა; ქალი დაბნდა, მამისათვის ტირილიცა ვერ შემართა, ვარდსა შტონი ჩამოსცვივდეს, ზე ვერავინ წამომართა, მუნა კაცთა ვერ ნახვიდი გაცინებით მოღიმართა.
1625. დედოფალი გამოჭრილი მოვიდოდა მათად ნახვად, უბრძანებდა: “რად ვინ სტირთო? — ესე ჰქონდა წყრომა-ზრახვად, — “ღმერთმან რისხვა მოაქცია წყალობისა გამოსახვად, გვმართებს, რომე მადლი მივსცეთ, აღარა გვცალს გლოვა-ახვად”.
