ვეფხისტყაოსანი, 1920 წ.

856. “ბრძენი ხარ და გამორჩევა არა იცი ბრძენთა თქმულებ, მინდორს სტირ და მხეცთა ახლავ, რას წადილსა აისრულებ, ვისთვის ჰკვდები, ვერ მიჰხვდები, თუ სოფელსა მოიძულებ, თავსა მრთელსა რად შეიკრავ, წყლულსა ახლად რად იწყლულებ,

857. “ვინ არ ყოფილა მიჯნური, ვის არ სახმილნი სდებიან, ვის არ უნახვან პატიჟნი, ვისთვის ვინ არა ბნდებიან. მითხარ, უსახო რა ჰქმნილა, სულნი რად ამოგხდებიან, არ იცი. ვარდნი უეკლოდ არავის მოუკრებიან.

858. “ვარდსა კითხეს: “ეგზომ ტურფა რამა შეგქმნა ტანად პირად, მიკვირს, რად ხარ ეკლიანი, პოვნა შენი რად არს ჭირად”. მან სთქვა: “ტკბილსა მწარე ჰპოვებს, ჯობს, იქმნების რაცაძვირად; ოდეს ტურფა გაიეფდეს, არღარა ღირს არცა ჩირად”.

859. “რადგან ვარდი ამას იტყვის უსულო და უასაკო. მაშა ლხინსა ვინ მოიმკის, პირველ ჭირთა უმუშაკო, უბოროტო ვის ასმია, რაც ა საქმე საეშმაკო, რად ემდურვი საწუთროსა, რა უქმნია უარაკო.

860. “ისმინე ჩემი თხრობილი, შეჯე, წავიდეთ ნებასა, ნუ მიჰყოლიხარ თავისა თათბირსა, გაგონებასა, რაცა არ გწადდეს, იგი ქმენ, ნუ სდევ წადილთა ნებასა, ასრე არ სჯობდეს, არ გეტყვი, ნუ მეჭვ რასაცა თნებასა”.

861. მან უთხრა: “ძმაო, რა გითხრა, ძვრაცა არ ძალ-მიძს ენისა, ძალი არა მაქვს ხელ-ქმნილსა შენთა სიტყვათა სმენისა, რა ადვილად გიჩნს მოთმენა ჩემთა სასჯელთა თმენისა, აწ მივწურვილვარ სიკვდილსა, დრო მომეახლა ლხენისა.

862. “ამას მოკვდავი ვილოცავ, არ ოდეს ვითხოვ არ ენით: აქა გაყრილნი მიჯნურნი მუნამცა შევიყარენით, მუნ ერთმანერთი კვლავ ვნახნეთ, კვლავ რამე გავიხარენით; მო, მოყვარეთა დამმარხეთ, მიწანი მომაყარენით.

863. “საყვარელმან საყვარელი ვით არ ნახოს, ვით გაწიროს, მისკენ მივალ მხიარული, მერმე მანცა ჩემ-კერძ იროს, მივეგები, მომეგებოს, ატირდეს და ამატიროს. კითხე ასთა, ჰქმენ გულისა, რა გინდ რა ვინ გივეზიროს.

864. “მართ გარდაწყვეტით იცოდი, გეტყვი მართალსა პირასა: სიკვდილი მახლავს, დამესხენ, ხანსაღა დავჰყოფ მცირასა: არ ცოცხალ-ვიყო, რას მაქნევ, რა დავრჩე, ხელსა მხდი რასა, დამშლიან ჩემნი კავშირნი, შევრთვივარ სულთა სირასა.

865. “რა სთქვი, რას იტყვი, არ მესმის, არცა მცალს სმენად მაგისად, სიკვდილი მახლავს ხელ-ქმნილსა, სიცოცხლე არის წამისად; აწ გამიარმდა სიცოცხლე მეტად ყოვლისა ჟამისად, მუნ მეცა მივალ, ცრემლისა მიწად სად გამდის ლამი სად.

866. “ბრძენი, ვინ ბრძენი, რა ბრძენი, ხელი ვითა იქმს ბრძნობასა, ეგ საუბარი მაშინ ჰხამს, თუცაღა ვიყო ცნობასა; ვარდი ვერ არის უმზეოდ; იყოს, დაიწყებს ჭნობასა; მაწყენ, არა მცალს, დამესხენ, არცაღა ვახლავ თმობასა”.

867. კვლავ ეუბნების ავთანდილ სიტყვითა მრავალ-ფერითა, ეტყვის: “თუ მოჰკვდე, რას არგებ ქცევითა მაგ ოხერითა, ნუ იქმ, არა ჯობს საქმითა, ნუ ხარ თავისა მტერითა”. ვერ წაიყვანა, ვერა ქმნა სიტყვითა ვერა ვერითა.

868. მერე უთხრა: “აჰა, რადგან არ მომისმენ არას არა, არას გაწყენ, ენა ჩემი, აქამდისცა ცუდად მცთარა; თუ სიკვდილი გიჯობს, მოჰკვე, ვარდი დაჭნეს, დაცამჭნარა. ერთსა რასმე გიაჯები, მიყავ ცრემლი ამად ღვარა.

869. “სადა ინდონი ბროლ-ვარდსა ჰსარვენ გიშრისა სარითა, მას მოვეშორვე, წამოველ სიჩქარით, არ სიწყნარითა; ვერ დამიჭირა მეფემან მშობლურად საუბარითა, შენ არ შემიყრი, გამიყრი, აწ ჩემი ლხინი ვთქვა რითა.

870. “ნუ გამგზავნი გულ-მოკლულსა, ერთი მიყავ საწადელი, ერთ-ხელ შეჯე, ცხენოსანი გნახო ჩემი სულთა მხდელი, ნუ-თუ მაშინ მოვიქარვო სევდა ესე აწინდელი; მე წავალ და შენ დაგაგდებ, იქმნას შენი საქადელი”.

871. ეხვეწებოდა, შეჰსჯეო, აჯას ხვეწნითა არ ვებდა, იცოდა, რომე შეჯდომა კაეშანს მოაქარვებდა, ლერწმისა სარსა დასდრეკდა, გიშერსა დააკარვებდა; დაიმორჩილა, ეამა, არ ივაგლახა, არ ვებდა.

872. ცხადად უთხრა: “შევჯდებიო, მომიყვანე ცხენი წინა”. მან მოჰგვარა, წყნარად შესვა, არ სიჩქარით ააქშინა; მინდორთაკე წაიყვანა, ტანი მჭევრი აძრვევინა, ხანი წარვლეს, სიარულმან მოჯობება დააჩინა.

873. შეაქცევს და ეუბნების საუბართა შვენიერთა, მისთვის სძვრიდა სასაუბროდ მათ ბაგეთა ძოწის-ფერთა; მისი სმენა გაახმობდა მსმენელისა ყურთა ბერთა. მოიშორვა კაეშანი, დათმობავე შეაერთა.

874. რა შეატყო მოჯობება მან, სევდისა მუფარახმან, განანათლა პირი ვარდი სიყვარულმან დაუსახმან, ცნობიერთა დასტაქარმან, უცნობოთა ოხრვა ახმან; ცნობიერი სიტყვა უთხრა უცნობოსა რასმე მძრახმან.

875. შერასმეჰყვეს საუბარსა, სიტყვა ჰკადრა არ მალული: “ერთსა რასმე მოგახსენებ, გამიცხადე დაფარული; ეგე სამხრე მისეული, შენ გაჩნია ვისგან წყლული, რაგვარ გიყვარს, რაგვარ გიღირს, თქვი, დავიღო მერმე სული”.