ვეფხისტყაოსანი, 1920 წ.

1573. დავითის ქნანი, ვითა ვთქვნე სიჩალხე, სიხაფეთანი. ესე ამბავნი უცხონი უცხოთა ხელმწიფეთანი, პირველ-ზნენი და საქმენი, ქებანი მათ მეფეთანი, ვპოვენ და ლექსად გარდავთქვენ, ამითა ვილაყფეთანი.

1574. ესე ასეთი სოფელი არვისგან მისანდობელი, წამია კაცთა თვალისა და წამწამისა მსწრობელი რასა ვინ ეძებთ, რას აქნევთ, ბედია მაყივნებელი, ვის არ შეუცვლის, კარგია, ორისავ იყოს მხლებელი.

1575. ამირან დარეჯანის ძე მოსეს უქია ხონელსა, აბდულ-მესია შავთელსა, ლექსი მას უქეს რომელსა, დილარგეთ სარგის თმოგველსა, მას ენა-დაუშრომელსა, ტარიელ მისა რუსთველსა, მისთვის ცრემლ-შეუშრომელსა.