... (პარიზული ხელნაწერი 12), 1811 წ.
566. მიაბო ოდეს სასიძო, მოჰკალ და ხმა დაგივარდა მეფესა ესმა აიჭრა, მართ მისგან გასატკივარდა შენ დაგიძახნა მიხმეთო, ჴმამაღლა გახდა ყივარ და მოგნახეს შინა ვერ გპოვეს, მით მეფე გამომჩივარდა
567. ჰკადრეს აქა აღარ არის, კარნი სადმე გაუვლიან მეფე ბრძანებს ვიცი ვიცი, მეტად კარგად შემიგიან მას უყვარდა ქალი ჩემი, სისხლნი ველთა მოუღვრიან რა ნახიან ერთმანერთი, არშეხედვა ვერ დათმიან
568. აწ თავმან ჩემმან მას მოვჰკლავ, ჩემად დად ვინცა მადესა მე ღმრთისა ვუთხარ დაუბამს, მას ეშმაკისა ბადესა მათ ბოზკუროთა ასეთი, რა მისცეს რა უქადესა თუ დავარჩინო ღმერთი ჰგმო, მისად პატიჟად მზად ესა»
569. მის მეფისა წესი იყო, თავი მისი ძვირად ფიცის და თუ ფიცის არ გატეხის, მასვე წამსა დაამტკიცის ესე წყრომა მეფისაგან, ვისცა ესმა ვინცა იცის მან უანმბა დავარ ქაჯსა, ვინ გრძნებითა ცაცა იცის
570. დავარს დასა მეფისასა, უთხრა ვინმე ღმრთისა მტერმან თავი ფიცა ძმამან შენმან, არ დაგარჩენს იცის ერმან მან ეგრე თქვა უბრალო ვარ, იცის ღმერთმან სახიერმან ვისგან მოვკვდე ვისთვის მოვკვდე, მიიხვედროს იგი ვერ მან
571. პატრონი ჩემი აგრევე, იყო წამოხვე შენ ოდეს შენეულივე რიდენი, ებურნეს ტურფად შვენოდეს დავარ მოსთქმიდა სიტყვითა, რომელნი არა მსენოდეს ბოზო შენ ბოზო რად მომკალ, ვეჭვ შენცა არა გლხენოდეს
572. როსკიპო ბოზო დიაცო, საქმრო რად მოაკვლევინე ანუ სისხლითა მისითა, ჩემი რად მოაზღვევინე არ ცუდად მომკლავს ძმა ჩემი, რა გიყავ რა გაქნევინე აწ ღმერთსა უნდეს ვერ მიხვდე, ვის ესე დააშლევინე
573. ჴელი მიჰყო წამოზიდნა, თმანი გრძელნი დაუფუშნა დაალება დაალურჯა, მედგრად პირნი მოიქუშნა მან პასუხი ვერა გასცა, ოდენ სულთქნა ოდენ უშნა ქალმან შავმან ვერა არგო, ვერცა წყლული დაუშუშნა
574. რა დავარ გაძღა ცემითა, მისითა დალურჯებითა წამოდგეს ორნი მონანი, პირითა მით ქაჯებითა მათ კიდობანი მოიღეს, ეუბნეს არ აჯებითა მას შიგან ჩასვეს იგი მზე, ჰგავს იქნა დარაჯებითა
575. ზღვათაკენ გავლნეს სარკმელნი, მაშინვე გაუჩინარდა დავარ თქვა მქმნელი ამისი, ვინ არ დამქოლოს ვინ არ და ვირემ მომკლევდეს მოვკვდები, სიცოცხლე გასაწყინარდა» დანა დაიცა მოცაკვდა, დაეცა გასისხლმდინარდა
576. რად არ მიკვირვებ ცოცხალსა, მე ლახვარდაუსობელსა აწ იგი მიყავ რა მმართებს, ამისსა მახარობელსა ზენაარ დამხსენ სიცოცხლე, სულთადგმადაუთმობელსა საბრალოდ ცრემლსა ადენდა, უკლებსა დაუშობელსა
577. მე უთხარ დაო რად მოგკლა, ანუ რა შენი ბრალია რამცა ვქმენ ნაცვლად თვით რომე, მისი ჩემზედა ვალია აწ თავსა მისად საძებრად, მივსცემ სად კლდე და წყალია» სრულად გავქვავდი შემექმნა, გული მართ ვითა სალია
578. მეტმან ზარმან გამაშმაგა, მომივიდა ცხრო და თრთოლა გულსა ვუთხარ ნუ მოჰკვდები, არას გარგებს ცუდი წოლა გიჯობს გაჭრა ძებნად მისად, გავარდნა და ველთა რბოლა» აჰა ჟამი ვისცა გინდათ, ჩემი თანა წამოყოლა
579. ნავსა შევჯე ზღვასა შევე, ზღვასა შიგან გავალაგდი არსით ნავი მომავალი, უნახავად არ დავაგდი მოველოდი არა მესმა, შმაგი უფრო გავეშმაგდი რომე სრულად მომიძულვა, ღმერთსა თურე ასრე ვსძაგდი
580. რომე დავჰყავ წელიწადი, თვე თორმეტი გამეოცა მაგრა მისი მნახავიცა, სიზმრივ კაცი არ მეოცა თანამყოლი ყველაკაი, ამომიწყდა დამეხოცა ვთქვი თუ ღმერთსა ვერას ვჰკადრებ, რაცა სწადდეს აგრე ვყო ცა»
581. ზღვაზღვა ცურვა მომეწყინა, მით გამოვე ზღვისა პირსა გული სრულად გამიმხეცდა, არ ვუსმენდი არც ვაზირსა ყველაკაი დამეფანტნენ, დარჩომოდა რაცა ჭირსა კაცსა ღმერთი არ გასწირავს, ასრე მისგან განაწირსა
582. ერთაი ესე ასმათი, და დამრჩეს ორნი მონანი ჩემნი გულისა მდებელნი, და ჩემნი შემამგონანი მისი ვერა ვცნენ ამბავნი, ვერცა დრამისა წონანი ტირილი მიჩნდის ლხინად და, მდინდიან ცრემლთა ფონანი
ამბავი ნურადინ ფრიდონისა ოდეს ტარიელს შემოეყარა ზღვის პირს
583. ღამით მევლო მოვიდოდი, ზღვისა პირსა აჩნდეს ბაღნი ჰგვანდეს ქალაქს ვეახლენით, ცალკერძ იყვნეს კლდეთა ნაღნი არ მიამის კაცთა ნახვა, მიდაღვიდა გულსა დაღნი მუნ გარდავხე მოსვენებად, დამხვდეს რამე ხენი ლაღნი
584. ხეთა ძირსა მივიძინე, მათ მონათა ჭამეს პური მერმე ავდეგ სევდიანი, მიღამებდა გულსა მური ვერა მეცნა ეგზომ გრძელად, ვერ ჭორი და ვერ დასტური ველთა ცრემლი ასოვლებდა, თვალთა ჩემთა მონაწური
