ვეფხისტყაოსანი 1712, 1939 წ.
38. მაგას ნუ ბრძანებთ მეფეო: ჯერ ვარდი არ დაგჭნობია჻ თქვენი თათბირი ავიცა: სხვისა კარგისა მჯობია჻ ჴმდა განაღამცა საქნელად: რაცა თქვენ გულსა გლმობია჻ სჯობს და მას მიეც მეფობა: ვისგან მზე შენაფლობია჻
39. თუცა ქალია ჴელმწიფედ: მართ ღ~თისა დანაბადია჻ არ გათნევთ იცის მეფობა: უთქვენოდ გვითქვამს კვლა დია჻ შუქთა მისთაებრ საქმეცა: მის მზეებრ განაცხადია჻ ლეკვი ლომისა სწორია: ძუ იყოს თუნდა ხვადია჻
40. ავთანდილ იყო სპასპეტი: ძე ამისპასალარისა჻ საროსა მჯობი ნაზარდი: მგზავსი მზისა და მთვარისა჻ ჯერთ უწვერული სადარო: ბროლ მინა საცნობარისა჻ მას თინათინის შვენება: ჰკლევდის წამწამთა ჯარისა჻
41. გულსა მისსა მიჯნურობა: მისი ჰქონდა დამალულად჻ რა მოშორდის ვერა მჭვრეტმან: ვარდი შექმნის ფერ ნაკლულად჻ ნახის ცეცხლი გაუახლდის: წყლული გაჴდის უფრო წყლულად჻ საბრალოა სიყვარული: კაცსა შეიქს გულ მოკლულად჻
42. რა მეფედ დასმა მეფემან: ბრძანა მისისა ქალისა჻ ავთანდილს მიხვდა სიამე: ვსება სჭირს მისო ქალისა჻ თქვა ზედა ზედა მამხუდების: ნახვა მის ბროლ ფიქალისა჻ ნუთუ ვით ვჰპოო წამალი: მე ჩემი ფერ გამქრალისა჻
43. არაბეთს გასცა ბრძანება: დიდმან არაბთა მფლობელმან჻ თინათინ ჩემი ჴელმწიფედ: დავსვი მე მისმან მშობელმან჻ მან განანათლნეს ყოველნი: ვით მზემან მანათობელმან჻ მოდით და ნახეთ ყოველმან: შემსხმელმან შემამკობელმან჻
44. მოვიდეს სრულნი არაბნი: ჯარი განმრავლდა ხასისა჻ ავთანდილ პირ მზე სპასპეტი: ლაშქრისა ბევრ ათასისა჻ ვეზირი სოგრატ მოახლე: მეფისა დასთა დასისა჻ მათ რომე დადგეს საჯდომი: თქვეს უთქმელია ფასისა჻
45. თინათინ მიჰყავს მამასა: პირითა მით ნათელითა჻ დასვა და თავსა გვირგვინი: დასდგა თავისა ჴელითა჻ მისცა სკიპტრა და შემოსა: მეფეთა სამოსელითა჻ ქალი მზებრ უჭვრეტს ყოველთა: ცნობითა ზე მხედველითა჻
46. უკუდგეს და თაყუანი სცეს: მეფემან და მისთა სპათა჻ დალოცეს და მეფედ დასვეს: ქება უთხრეს სხვაგნით სხვათა჻ ბუკსა ჰკრეს და წინწილანი: დაატკბობდეს ტკბილთა ჴმათა჻ ქალი ტირს და ცრემლსა აფრქვევს: ხრის ყორნისა ბოლო ფრთათა჻
47. მამისა ტახტსა საჯდომად: თავი არ ეღირსებოდა჻ ამად ტირს ბაღი ვარდისა: ცრემლითა აივსებოდა჻ მეფე სწურთის მამა ყოველი: ძისაგან ითავსებოდა჻ ამისად ქნამდის დამწველი: ცეცხლი არ დამევსებოდა჻
48. უბრძანა ნუ სტირ ასულო: ისმინე ჩემი თხრობილი჻ დღეს შენ ხარ მეფე არაბეთს: ჩემგან ჴელმწიფედ ჴმობილი჻ აქათგან ესე სამეფო: მართ შენია მონდობილი჻ ხარმცა ბრძნად მქმნელი საქმისა: იყავ წყნარი და ცნობილი჻
49. ვარდთა და ნეხვთა ვინათგან: მზე სწორად მოეფინების჻ დიდთა და წვრილთა წყალობა: შენმცა ნუ მოგეწყინების჻ უხვი ახსნილსა დააბამს: იგი თვით ების ვინ ების჻ უხვად გასცემდი ზღვათაცა: შესდის და გაედინების჻
50. მეფეთა შიგან სიუხვე: ვით ედემს ალვა რგულია჻ უხუსა მორჩილობს ყოველი: იგინიც ვინ ორგულია჻ სმა ჭამა დიდად შესარგი: დება რა სავარგულია჻ რასაცა გასცემ შენია: რაც არა დაკარგულია჻
51. ამა მამისა სწავლასა: ქალი ბრძნად მოისმინებდა჻ ყურსა უპყრობდა ისმენდა: წვრთასა არ მოიწყინებდა჻ მეფე სმასა და მღერასა: იქს მეტად მოილხინებდა჻ თინათინ მზესა სწუნობდა: მაგრა მზე თინათინებდა჻
52. მოიჴმო მისი გამზრდელი: ერთგული ნაერთგულევი჻ უბრძანა ჩემი საჭურჭლე: შენგან დანაბეჭდულევი჻ მომართვით ჩემი ყველაი: ჩემი ნაუფლისწულევი჻ მოართვეს გასცა უზომო: უანგარიშო ულევი჻
53. მას დღე გასცემს ყველაკასა: სივაჟისა მოგებულსა჻ რომე სრულად ამოაგებს: მცირესა და დიდებულსა჻ მერმე ბრძანა ვიქ საქმესა: მამისაგან სწავლებულსა჻ ჩემსა ნუვინ ნუ დამალავს: საჭურჭლესა დადებულსა჻
54. უბრძანა წადით გახსენით: რაცა სად საჭურჭლენია჻ ამილახორო მოასხი: რემა ჯოგი და ცხენია჻ მოიღეს გასცა უზომო: სიუხვე არ მოსწყენია჻ ლარსა ხვეტდიან ლაშქარნი: მართ ვითა მეკობრენია჻
55. ალაფობდეს საჭურჭლესა: მისსა ვითა ნათურქალსა჻ მას ტაიჭსა არაბულსა: ქუე ნაბამსა ნასუქარსა჻ რომე გვანდა სიუხვითა: ბუქსა ზეცით ნაბუქარსა჻ არ დაარჩენს ცარიელსა: არ ყმასა და არცა ქალსა჻
56. დღე ერთ გარდახდა პურობა: სმა ჭამა იყო ლხილობა჻ ნადიმად მჯდომთა ლაშქართა: მუნ დიდი შემოყრილობა჻ მეფემან თავი დაჰკიდა: და ჰქონდა დაღრეჯილობა჻ ნეტარ რა უმძიმს რა სჭირსო: შექმნეს ამისი ცილობა჻
57. თავსა ზის პირ მზე ავთანდილ: მჭვრეტთაგან მოსანდომია჻ სპათა სპასპეტი ჩაუქი: ვითა ვეფხი და ლომია჻ ვაზირი ბერი სოგრატი: თვით მასთანავე მჯდომია჻ თქვეს თუ რა უმძიმს მეფესა: ანუ რად ფერი ჰკრთომია჻
