ვეფხისტყაოსანი, 1883 წ.

450. “უკანანიცა ლაშქარნი მოესწრნეს მათ გაქცეულთა, დაუწყეს პყრობა, ჩამოყრა შეშინებულთა, ძლეულთა ძილისა მიხვდა ნაცვალი ძილ-მკრთალთა, ღამე-თეულთა, და ტყვეთა მრთელთაცა არ აკლდა კვნესა, მართ ვითა სნეულთა.

451. “მას ადგილსა ნაომარსა გარდავჰხედით მოსვენებად, ხელსა ხრმლითა დავეკოდე, წყლულად მაჩნდა არ ნაღებად ჩემნი სპანი მოვიდიან საჭვრეტლად და ჩემად ქებად, და ვერ იტყვიან, ვერ მიმხვდარან ქებასაცა მოხსენებად.

452. “ერთსა კაცსა ეყოფოდეს, დიდებანი რომე მჭირდეს ზოგთა შორით დამლოციან, ზოგნი კოცნად გამიპირდეს: რომელთაცა გავეზარდე, დიდებულნი, ამიტირდეს, და ჩემგან ხრმლითა განაკვეთი ნახეს, მეტად გაუკვირდეს.

453. “გავგზავნე ყოვლგნით ლაშქარნი, ალაფი ავაღებინე, – ერთობ სავსენი მოვიდეს, თავიცა ვაალაღებინე, სისხლთა მძებნელთა ჩემთასა მინდორი შევაღებინე, და არ ვბრძოლე, კარი ქალაქთა უომრად გავაღებინე.”

454. რამაზს ვარქვი: “შემიგნია საქმე შენი სამუხთალე, აწ ეგრეცა შეპყრობილმან თავი გამოიმართალე, სიმაგრეთა ნუ ამაგრებ, ყველა ხელთა მომათვალე, და თვარა შენი შეცოდება მემცა ზედა რად წავსთვალე”.

455. “რამაზ მითხრა: “აღარ არის ამის მეტი ჩემი ღონე, ერთი ჩემი დიდებული მომეც, ზედა მაპატრონე, ციხოვანთა გავუგზავნო, საუბარი გამიგონე, და ხელთა მოგცემ ყველაკასა, განაღამცა შენ გაქონე”.

456. “მივეც ერთი დიდებული, თანა ყმანი წავატანენ, ციხოვანნი ერთობილნი ჩემს წინაშე მოვიყვანენ ხელთა მომცეს სიმაგრენი, ომნი ასრე შევანანენ და საჭურჭლენი სიმრავლითა რასამცა ვით დავაგვანენ!

457. “მაშინღა შეველლ ხატავეთს მოვლად და მოსათვალავად კლიტენი საჭურჭლეთანი მომართვნეს დაუმალავად ქვეყანა ჩავსხი, ვუბრძანე: “იყვენით თქვენ უკრძალავად, და მზემან არ დაგვწვენ, იცოდით, დაგყარენ გაუგვალავად”.

458. “საჭურჭლენი გარდავნახენ თავის თავის, კიდის-კიდე. უცხო ფერთა საჭურჭლეთა, დავშვრები, თუ მოვსთვალვიდე ერთგან ვნახე საკვირველი ყაბაჩა და ერთი რიდე, და თუმცა ჰნახე, სახელისა ცოდნასაცა ინატრიდენ.

459. “ვერა შევიგენ, რა იყო, ანუ ნაქმარი რაულად, ვისცა ვუჩვენე, უკვირდის, ღმრთისაგან თქვის სასწაულად არცა ლარულად ჰგებოდა მას ქსელი, არ ორხოულად, და სიმტკიცე ჰგვანდის ნაჭედსა ვთქვი ცეცხლთა შენართაულად.

460. “იგი საძღვნოდ მისად დავდევ, ვისი შუქი მანათობდა, მეფისათვის დავარჩივე საარმაღნოდ რაცა სჯობდა ჯორ-აქლემი ათჯერ ასი, ყველაკაი წვივ-მაგრობდა და დატვირთული გავუგზავნე, ამბავსაცა კარგსა ჰსცნობდა”.

წიგნი ტარიელისა ინდოთ მეფის წინაშე, ოდეს გამარჯვა ხატაველთა ზედა

461. წიგნი დავწერე: “მეფეო, სვემცა არს თქვენი სვიანად! მე ხატაველთა მიმუხთლეს, თუცა მათ ეცა ზიანად, ჩემი ამბავი დასტური ამად გაცნობე გვიანად, და მეფე შევიპყარ, მოგივალ მე ალაფიანტყვიანად”.

462. “რა ყველაი დავიურვე, ხატავეთით გავემგზავრე, წამოვიხვენ საჭურჭლენი, სახელმწიფო დავიავრე, ვერ მოვეყავ აქლემითა, აზავრები ვააზავრე, და მოვირჭვენ და მოვივლინე, რაცა მწადდა, აგრე ვყავრე.

463. “ხატავეთისა ხელმწიფე მომყვანდა შეპყრობილია. ინდოეთს მივე, მეგება ჩემი გამზრდელი ტკბილია რა ქება მითხრა, არ ითქმის, ჩემგან სათქმელად წბილია, და ხელი გამიხსნა, შემომკრა მან სახვეველი ლბილია.

464. “დგანან ტურფანი კარავნი მოედანს ჩამოდგომილსა, საუბრისა და ჭვრეტისა ჩემისა მას მონდომილსა, მას დღესა ედვა ნადიმი მას შიგან გარდახდომილსა, და მიალერსებდა, მიჭვრეტდა წინაშე ახლოს ჯდომილსა.

465. “მას ღამით ვსხედით ნადიმად, მუნ ამოდ გავიხარენით, დილასა ქალაქს შევედით, მოედნით ავიყარენით მეფემან ჰბრძანა: “ლაშქარნი უხმენით, შემოჰჯარენით, დღეს ხატაველი მიჩვენეთ, ტყვენიცა შემომგვარენით”.

466. “რამაზ მეფე მას წინაშე შეპყრობილი მოვიყვანე ტკბილად ჰნახა ხელმწიფემან, ვითა შვილი სააკვანე ორგული და მოღალატე ნამსახურსა დავაგვანე, – და ესე არის მამაცისა მეტის-მეტი სიმგულვანე.

467. “მას მეფესა ხატაველსა უმასპინძლა, უალერსა, ჟამიერად უბრძანებდის საუბარსა მათსა ფერსა, ცისკრად მიხმეს, მიბრძანებდეს მე სიტყვასა ლმობიერსა: და “შეუნდობო ხატაველსა, მას აქამდის შენამტერსა?”

468. “შევკადრე: “ღმერთი ვინათგან შეუნდობს შეცოდებულსა, თქვენცა უყავით წყალობა მას ღონე გაცუდებულსა”. რამაზს უბრძანებს: “იცოდი, გაგგზავნი შეწყალებულსა, და მაგრა ნუ გჰნახავთ კვლავცაღა ჩვენს წინა გაწბილებულსა”.