ვეფხისტყაოსანი, 1920 წ.

276. მათ აკოცეს ერთმანერთსა, უცხოობით არ დარიდეს, ვარდსა ჰხლეჩდეს, ბაგეთაგან კბილნი თეთრნი გამოსჭვირდეს ყელი ყელსა გადააჭვდეს, ერთმანერთსა აუტირდეს, ქარვად შექნეს იაგუნდნი მათნი, თუმცა ლალად ღირდეს.

277. მობრუნდეს, ყმამან ავთანდილს ხელი შეუპყრა ხელითა, ერთგან დასხდეს და იტირეს დიდ-ხან ცრემლითა ცხელითა; ასმათი სულსა უღებდა, სიტყვითა საკვირველითა: “თავთა ნუ დაჰხოცთ, ნუ ბნელ იქმთ მზესა თქვენითა ბნელითა”.

278. ტარიელის ვარდი იყო დათრთვილული, არ დაზრული ყმასა უთხრა: “მესწრაფების, მითხარ შენი დაფარული, ვინ ხარ, ანუ სით მოსულხარ, სადაური, სით მოსრული, მე სიკვდილსა აღარ ვახსოვ, ვარ მისგანცა განწირული”.

279. ავთანდილ გასცა პასუხი, სიტყვები ლამაზებია. “ლომო და გმირო ტარიელ, ვის თავი გინაზებია: მე ვარ არაბი, არაბეთს არს ჩემი დარბაზებია, მიჯნურობითა დამწვარვარ, ცეცხლი უშრეტი მგზებია.

280. “მე პატრონისა ჩემისა ასული შემყვარებია თვით მეფედ მათად მას ხედვენ მონები მკლავ-მაგრებია. თუცა არ მიცნობ, გიჰნახავ, თავი ვით გიაზრებია: გახსოვსცა, ოდეს დაჰხოცე მონები მკლავ-მაგრებია,

281. “შენ მინდორს გნახეთ გაჭრილი, ჩვენ-ზედა გარდგეკიდენით, პატრონი ჩემი გაგიწყრა, ჩვენ ხაფად წაგეკიდენით: გიხმეთ, არ მოხველ, ლაშქარნი უკანა გამოგკიდენით, შენ ველნი წითლად შეჰღებენ სრულად სისხლისა მიდენით.

282. “ყველაკასა მათრახითა თავი უხრმლოდ გარდაჰკვეთეთ; მეფე შესსჯდა, დაგვეკარგე, კვალი შენი ვერ მოვჰკვეთეთ ვითა ქაჯი დაგვემალე, მონებიცა დავაფეთეთ ამან უფრო დაგვაშმაგა, თავი სრულად გავშეთეთ.

283. “ჭმუნვა შეექმნა, – თქვენც იცით, ხელმწიფე ნებიერია. მოგჰნახეს, გძებნეს ყოველგან, მათ რუკა დაუწერია ვერ ჰნახეს შენი მჰნახავი ვერცა ყმა, ვერცა ბერია აწ გამომგზავნა, რომელსა ვერ მზე ჰგავს, ვერ ეთერია.

284. “მიბრძანა: "მიცან ამბავი მის ყმისა წარჰდომილისა, მაშინ ვარ მქმნელი საქმისა, მის შენგან მონდომილისა". სამს წლამდინ მითხრა დადენა უმისოდ ცრემლთა მილისა არ გიკვირს, გავსძელ ვერ ჭვრეტა მისისა მე ღიმილისა.

285. “აქანამდის მჰნახავიცა კაცი შენი არ მენახა, ქურდნი ვნახენ, რომე თქვენთვის სიტყვა რამე გაემკვახა, მათრახითა ჩამოგეგდო ერთი, მკვდართა დაგესახა, მათ მასწავლეს, ძმა რომელთა სულ-მობრძავი სამე გლახ-ა”.

286. ტარიელსცა გაეხსენა ომი მათი მაშინდელი, იტყვის:“მახსოვს ეგე საქმე, თუმცა არის ადრინდელი, ერთგან გნახენ ნადირობას შენ და შენი მე გამზრდელი; მით ვტიროდი, მომეგონა მე გლახ ჩემი წამწყმედელი.

287. “რას მაქნევდით, რა გინდოდა, ერთმანერთსა რითა ვჰგვანდით; თქვენ მორჭმულნი სთამაშობდით, ჩვენ მტირალნი ღაწვთა ვბანდით, რა მონანი შესაპყრობლად მომწიენით, გაჰგულვანდით, აწ ვეჭვ, რომე ჩემად ნაცვლად თანა მკვდართა მიიტანდით.

288. “მოვიხედე, მომეწია, რა პატრონი შენი ვნახე, ხელმწიფობით შემებრალნეს, ამად ხელი არ შევახე, თვალთა წინა გამოვექეც, მეტი არა შევუზრახე ჩემი ცხენი უჩინოს ჰგავს, სხვასამცა რად ვასახე.

289. “კაცმან ვერ ასწრას თვალისა დაფახვა, დაწამწამება; მას გავექცევი ვისგანცა ჩემი არა ვცნა ამება მათ თურქთა მიღმა გამეგო მე არას არ შეწამება, ავად ჰშვენოდა მორევნა და ჩემი დათამამება.

290. “აწ ვაშად მოხველ, მეამა ნახვა შენისა პირისა, ტანად სარო და პირად მზე, მამაცად მზგავსი გმირისა; გარჯილხარ, მაგრა არა ხარ გარდაუხდელი ჭირისა; – ძნელია პოვნა კაცისა ღუთივ ზეცით განაწირისა”.

291. ავთანდილ უთხრა: “ვით მაქებ საქები ბრძენთა ენის, მაგისად ნაცვლად რამც ვიყავ ღირსი ქებისა თქვენისა, სახე ხარ მზისა ერთისა, ზეცით მნათისა ზენისა, რადგან ვერ შეგცვლის პატიჟი ეგზომთა ცრემლთა დენისა.

292. “ამა დღემან დამავიწყა, გული ჩემი ვინ დაბინდა დამიგდია სამსახური, იგი იქმნას, რაცა გინდა იაგუნდი ეგრეცა ჰსჯობს, ათას-ჯერმცა მინა მინდა, შენ გეახლო სიკვდილამდის, ამის მეტი არა მინდა”.

293. ტარიელ უთხრა. “მე შენი გული აწ მემხურვალების მიკვირს, თუ ნაცვლად მაგისად შენ ჩემი რა გევალების; მაგრა წესია მიჯნური მიჯნურსა შეებრალების, შენ საყვარელსა გაგყარო, ესე რად გენაცვალების”.

294. “წამოსრულ-ხარ ჩემად ძებნად, პატრონისა სამსახურად; ღმერთმან ქნა და გიპოვნივარ, შენცა ცდილხარ მამაცურად. მაგრა ჩემსა რა გიამბობს, გამოჭრილვარ ასრე თუ რად. მე თუ ვიტყვი, დამწვავს ცეცხლი ცხელი, შემიქს ალად, მურად”.

295. ამას დაყმუნდა ტარიელ დამწვარი, დაალებული ასმათს უბრძანა: “მას აქათ შენ ხარ ჩემთანა ხლებული, რად არა იცი, უწამლო არს ლები ესე ლებული. კვლავ ესე ყმა მწვავს მტირალი, ცრემლითა დავალებული.