... (H-461), XVIII ს.
1932. მდუღარად჻ ტიროდეს჻ შვილნიცა჻ მათნი჻ ძენი჻ და჻ ქალნია჻ მოსთქმიდეს჻ მზენო჻ სოფელმან჻ ვითარ჻ მოგოადნა჻ ყალანი჻ ოჴრად჻ უთქვენოდ჻ ყოველნი჻ ცეხე჻ ქალაქი჻ ყალანი჻ დაგუწვი჻ ცეცხლისა჻ გვედების჻ უწყალოდ჻ ჩვენ჻ აქ჻ ალანი჻
1933. ძე჻ მამას჻ მწარედ჻ მოსთქმიდა჻ ცრემლი჻ სდიოდა჻ სალამე჻ ვაი჻ გაგეყარე჻ გმირო჻ და჻ დათხოვით჻ მოგესალამე჻ თავს჻ დაილეწა჻ კაპარჭი჻ გული჻ კლდე჻ მაქვსო჻ სალა჻ მე჻ ვაი჻ ჯავრნი჻ შენნი჻ სოფელნო჻ მაჭამე჻ მე჻ სამსალა჻ მე჻
1934. მოღორებლისა჻ მუხთლისა჻ სოფლისა჻ წესი჻ ბარ჻ ესა჻ ყოვლთა჻ მოაწევს჻ ბოლო჻ ჟამ჻ ტკივილსა჻ სალმობარესა჻ იგი჻ სოფლისა჻ ჯავარნი჻ საფლავთა჻ მიაბარესა჻ ზედა჻ მიწანი჻ მიყარეს჻ მინიჩბეს჻ მიაფარესა჻
აქა სიკუდილი ტარიელისა და ცოლისა მისისა჻
1935. რადგან჻ სწორად჻ გარდაჴდების჻ ავი჻ ანუ჻ კარგი჻ ვინ჻ ა჻ მაშ჻ წამი჻ ერთ჻ რა჻ ვის჻ გავა჻ გარეთ჻ იყოს჻ თუნდა჻ შინა჻ აქეთ჻ ბარგსა჻ რასა჻ ვზიდავთ჻ აწვე჻ წასულა჻ სხვაგან჻ გვინა჻ საკაცე჻ და჻ თუნდა჻ ტახტი჻ სწორიაო჻ ბრძენთა჻ წინა჻
1936. ამა჻ ჩემსა჻ გაზრახულსა჻ იკითხიდეს჻ ანუ჻ წერდეს჻ ფუ჻ მას჻ კაცსა჻ რომელიცა჻ სოფლისაგან჻ არ჻ შესჯერდეს჻ ტარიელ჻ და჻ ცოლი჻ მისი჻ სიბერითა჻ გაუშვებდეს჻ დაყვნეს჻ წელნი჻ ოთხმოცნი჻ და჻ დაბრმეს჻ დაღრკეს჻ დაცაბერდეს჻
1937. ერთი჻ ყმა჻ და჻ ერთი჻ ქალი჻ მართ჻ მათნივე჻ შესაფერნი჻ ღმერთმან჻ მისცნა჻ ესე჻ შვილად჻ საჭურეტელად჻ შვენიერნი჻ ელვანი჻ და჻ შვენებანი჻ მათგან჻ ჰქონდა჻ მათ჻ მიერნი჻ მგზავსნი჻ მგზავსსა჻ წარმოშობენ჻ ციერნი჻ და჻ მიწიერნი჻
1938. დღენი჻ მათნი჻ წაიარეს჻ დაბერდეს჻ და჻ დაუძლურდეს჻ ტარიელის჻ ლომნი჻ მკლავნი჻ მეტად჻ გაუუსუსურდეს჻ ბედისაგან჻ მადრიელნი჻ სოფელსავე჻ მოემდურეს჻ სოფლისაგან჻ გაბჭობათა჻ ბრძენთა჻ წიგნი჻ დადასტურეს჻
1939. სოფელს჻ მყოფსა჻ ყველაკასა჻ ესე჻ არვის჻ არ჻ ასცილ჻ დეს჻ მათ჻ სოფლისა჻ შვენებითა჻ წყალჯავარი჻ გაუწბილდეს჻ მიჯნურობა჻ გაუსუსტდა჻ გონებანი჻ გაულბილდეს჻ სიყუარული჻ გარდუქარდათ჻ ერთმანერთსა჻ უკუგრილდეს჻
1940. ტარიელ჻ და჻ ცოლმან჻ მისმან჻ ტახტოსნობა჻ მოიწყინეს჻ მეფედ჻ დასხნეს჻ შვილნი჻ მათნი჻ ნაცულად჻ მათად჻ დაადგინეს჻ ერთსა჻ წელსა჻ დაიჴოცნეს჻ მიწვეს჻ მიწად჻ მიიძინეს჻ მზესა჻ ლომი჻ არ჻ გაჰყარეს჻ მასვე჻ თანა჻ დააწვინეს჻
აქა ანდერძი ავთანდილისა რომელი თქვა ჟამსა სიკვდილისასა჻
1941. ისმინეთ჻ ძენო჻ კაცთანო჻ ანდერძი჻ ავთანდილისა჻ ვიტყვი჻ მგზავსია჻ სოფელი჻ ეს჻ მუხანათი჻ ჩრდილიდა჻ სწორია჻ ჟამი჻ მწუხრისა჻ კრულთანა჻ ავთან჻ დილისა჻ ადრე჻ გაცვდების჻ დალპების჻ ვით჻ ქსელი჻ ნასქუმანდილისა჻
1942. რა჻ მიიახლა჻ სიკუდილსა჻ დაუწყო჻ ჴდობა჻ სულითა჻ ჴელთა჻ იხრიდა჻ ჰკრთებოდა჻ სიტყვითა჻ დამასულითა჻ თქვა჻ ვეღარ჻ მიჴსნის჻ ძმამან჻ და჻ ვერცაღა჻ დამა჻ სულითა჻ მუნ჻ შემიწყნაროს჻ რომელმან჻ მიწა჻ ადამა჻ სულითა჻
1943. რაზომც჻ გამეფდა჻ ცად჻ ვინმე჻ თქვა჻ კაცი჻ შთამოსრულ჻ ან჻ ასულ჻ ცუდია჻ აქა჻ დადება჻ ვარდი჻ აწ჻ მეც჻ ვჩან჻ დანასულ჻ უხოიშნოა჻ ესე჻ დღე჻ ძე჻ რაღას჻ მარგებს჻ ან჻ ასულ჻ მიწა჻ მიიქცეს჻ მიწადვე჻ ჴორცი჻ მოკუდების჻ განა჻ სულ჻
1944. სიჭაბუკისა჻ ყვავილი჻ დაჭნა჻ ჩანს჻ ავად჻ ვარდია჻ პირველ჻ მტერთ჻ ზედან჻ საიმაღლით჻ ვჩნდი჻ ორბებრ჻ მონა჻ ვარდია჻ აწ჻ წაველ჻ მგზავსი჻ გმირსა჻ და჻ ფერად჻ მინავარდია჻ თანა჻ წამამყევ჻ თინათინ჻ ცემს჻ უკან჻ ნუ჻ დავარდია჻
1945. იგიმცა჻ კაცი჻ კრულია჻ ვინცა჻ მიენდოს჻ სოფელსა჻ მოლიზღარსა჻ და჻ მუხთალსა჻ სიცილით჻ კოცნით჻ სოფელსა჻ პირველ჻ სიცოცხლის჻ მქადესა჻ ბოლოდ჻ უარის჻ მყოფელსა჻ მუნ჻ დამკარგავსა჻ კაცთაგან჻ აქაც჻ ხანდაუყოფელსა჻
1946. შეიწყნარენით჻ სულნი჻ და჻ ღ~თი჻ არ჻ გიზამთ჻ არ჻ ავსა჻ ნუ჻ მოჰყოლიხართ჻ სოფელსა჻ ნიავსა჻ ქარსა჻ არავსა჻ მუნ჻ იუნჯებით჻ სად჻ ღმერთი჻ დასდგამს჻ სიმართლის჻ კარავსა჻ სადა჻ ვერ჻ უკბენს჻ მღილი჻ და჻ ვერ჻ ძალუც჻ პარვა჻ მპარავსა჻
1947. მიჯნურობისა჻ საჴმილმან჻ დამწვა჻ მძლავრ჻ ანაგზემან჻ და჻ მზე჻ მოვჰკუდე჻ თავის჻ გამოღმა჻ შენ჻ დამიტირე჻ მზემან჻ და჻ სხვამ჻ ჩემოდნობა჻ ვერა჻ ჰქნას჻ ყოველმან჻ მონაზემან჻ და჻ ცუდ჻ შეთმოიქეც჻ მანდითურთ჻ აწ჻ რადღა჻ ჰყოვნი჻ ზე჻ მანდა჻
1948. მტიროდით჻ თქვენთვის჻ დამწვარსა჻ მიჯნურნო჻ ჩემთვის჻ ურვილნო჻ გამზრდელნო჻ თქვენცა჻ გაზრდილნო჻ ტურფად჻ ისპანო჻ ჭურვილნო჻ ხასნო჻ აზიზად჻ ნანახნო჻ თავნო჻ ნაზობით჻ ბურვილნო჻ სულთქმით჻ მოსთქმიდით჻ ბაგენო჻ და჻ უბანებით჻ სურვილნო჻
1949. თინათინ჻ პირველ჻ სურვილი჻ პირის჻ შვენის჻ ამარე჻ აწ჻ ლომმან჻ თავი჻ გაგარა჻ და჻ მზეო჻ შენ჻ მასამარე჻ აქა჻ ნარბენთა჻ სწორად჻ ვლოთ჻ უიცი჻ იგიც჻ სამ჻ არე჻ ერთად჻ წავიდეთ჻ აჰა჻ მზა჻ ჩვენთვის჻ თაბუთი჻ სამარე჻
