ვეფხისტყაოსანი, 1976 წ.
136. “სამსა ძებნე წელიწადსა იგი შენი საძებარი; ჰპოვო, მოდი გამარჯვებით, მხიარულად მოუბნარი; ვერა ჰპოვებ, დავიჯერებ, იყო თურე უჩინარი, კოკობი და დაუფრჭვნელი ვარდი დაგხვდე დაუმჭნარი.
137. “ფიცით გითხრობ: შენგან კიდე თუ შევირთო რაცა ქმარი, მზეცა მომხვდეს ხორციელი, ჩემთვის კაცად შენაქმარი, სრულად მოვსწყდე სამოთხესა, ქვესკნელს ვიყო დასანთქმარი, შენი მკლვიდეს სიყვარული, გულსა დანა ასაქმარი”.
138. მოახსენა ყმამან: “მზეო, ვინ გიშერი აწამწამე, სხვა პასუხი რამცა გკადრე, ანუ რამცა შევიწამე? მე სიკვდილსა მოველოდი, შენ სიცოცხლე გამიწამე, ვითა მონა, სამსახურად განაღამცა წავე, წა-, მე!”
139. კვლაცა ჰკადრა: “აჰა, მზეო, რათგან ღმერთმან მზედ დაგბადა, მით გმორჩილობს ზეციერი მნათობია რაცა სადა; მე რომ თქვენგან მოვისმინენ წყალობანი, მედიადა, ვარდი ჩემი არ დაჭნების, შუქი შენი იეფად-ა”.
140. თავი ჩემი სამსახურად შენად რადმცა შევიწყალე! არასათვის არ დავდგები, უსაცილოდ წავალ ხვალე; გული ჩემი ლაჟვარდისა გავაწითლე, გავალალე. სიცოცხლისა უკეთესი რამც მიბოძე რამც ვივალე?!
141. კვლა შეჰფიცეს ერთმანერთსა, დააპირეს ესე პირი; გასალდეს და გაამრავლეს საუბარი სიტყვა-ხშირი, გაადვილდა, აქანამდის გარდეხადა რაცა ჭირი, თეთრთა კბილთათ გამოჰკრთების თეთრი ელვა ვითა ჭვირი.
142. ერთგან დასხდეს, ილაღობეს, საუბარი ასად აგეს; ბროლ-ბალახში შეხვეული და გიშერი ასადაგეს; ყმა ეტყვის თუ: “შენთა მჭვრეტთა თავი ხელი ა სად აგეს! ცეცხლთა, შენგან მოდებულთა, გული ჩემი ასადაგეს”.
143. ყმა წავიდა, სიშორესა თუცა მისსა ვერ გასძლებდა; უკუღმავე იხედვიდა, თვალთა რეტად აყოლებდა. ბროლსა სეტყვს და ვარდსა აზრობს, ტანსა მჭევრსა ათრთოლებდა, გული ჰქონდა გულისათვის, სიყვარულსა ავალებდა.
144. თქვა: “მზეო, ვარდსა სიშორე შენი დამაჩნდეს ეს ადრე, ბროლი და ლალი გასრულვარ ქარვისა უყვითლესად-რე; მაშინ რაღა ვქმნა, ვერ-ჭვრეტა რა მომხვდეს კვლა უგრძესად-რე! ხამს მოყვრისათვის სიკვდილი, ესე მე დამიც წესად-რე”.
145. საწოლს დაწვა, ტირს, მტირალსა ცრემლი ძნელად ეხოცების, ვითა ვერხვი ქარისაგან ირხევის და იკეცების; რა მიჰლულნის, სიახლევე საყვარლისა ეოცების, შეკრთის, დიდი დაიზახის, მით პატიჟი ეოცების.
146. მოშორვება საყვარლისა მას შეჰქმნოდა მისად ღაზოდ, ცრემლსა, ვითა მარგალიტსა სწვიმს ვარდისა დასანაზოდ; რა გათენდა, შეეკაზმა მისთა მჭვრეტთა სალამაზოდ, ცხენსა შეჯდა, გაემართა, დარბაზს მივა სადარბაზოდ.
147. დარბაზს ეჯიბი შეგზავნა, მართ მისგან შენარონია, შესთვალა: “გკადრებ, მეფეო, მე ესე გამიგონია: ყოველი პირი მიწისა თქვენ ხრმლითა დაგიმონია, აწ თუ სჯობს, ესე ამბავი ცნან რაცა გარემონია!
148. “მე წავიდე, მოვიარო, ვილაშქრო და ვინაპირო, თინათინის ხელმწიფობა მტერთა თქვენთა გულსა ვჰგმირო, მორჩილ-ქმნილთა გავახარო, ურჩი ყოვლი ავატირო, ძღვენნი გკადრნე ზედა-ზედა, არ სალამი დავაძვირო”.
149. მეფესა ეთქვა ამისი დიადი მადრიელობა, ებრძანა: “ლომო, არა გჭირს შენ ომთა გამდრეკელობა, აწ მაგა შენსა თათბირსა ჰგავსო შენივე ქველობა, წა, მაგრა მომხვდეს, რაღა ვქმნა, თუ სიშორისა გრძელობა!”
150. ყმა შევიდა, თაყვანის- სცა, მადლი რამე მოახსენა: “ხელმწიფეო, მიკვირს, ქება რად იკადრეთ მიკვირს თქვენა?! აწ ნუთუმცა კვლა ნახვითა ღმერთმან ბნელი გამითენა, პირი თქვენი მხიარული მხიარულსა კვლა მიჩვენა”.
151. მეფე ყელსა მოეკიდა, გარდაკოცნა ვითა შვილი, სხვა მათებრი არ ყოფილა არ გამზრდელი, არ გაზრდილი; ყმა ადგა და წამოვიდა, მას დღე მათი ჩანს გაყრილი; როსტან მისთვის აატირა გონიერი გული, ლბილი.
152. გამოემართა ავთანდილ, მოყმე მხნე, ლაღად მავალი, ოც დღე იარა, ღამეცა დღეს ზედა წაჰრთო მრავალი. იგია ლხინი სოფლისა, იგია ნივთი და ვალი, არ მისცილდება თინათინ მისი მას, ვისგან სწვავ ალი.
153. რა მოვიდა, სიხარული შიგან გახდა სამეფოსა; მოეგებნეს დიდებულნი, ძღვენსა სძღვნიდეს იეფოსა; იგი პირ-მზე არ მოსცთების სიარულსა სასწრაფოსა, მიჰხვდეს მყოფნი მას წინაშე სიხარულსა სადაფოსა.
154. ქალაქი ჰქონდა მაგარი საზაროდ სანაპიროსა, გარე კლდე იყო, გიამბობ, ზღუდესა უქვიტკიროსა, ყმამან მუნ დაყო სამი დღე ამოსა სანადიროსა, გაზრდილი მისი შერმადინ დაისვა სავაზიროსა.
155. ესეა მონა შერმადინ, ზემოთცა სახელდებული; თანა- შეზრდილი, ერთგული და მისთვის თავ-დადებული; მან არ იცოდა აქამდის მის ყმისა ცეცხლი დებული, აწ გაუცხადა სიტყვები მის მზისა იმედებული.
