ვეფხისტყაოსანი, 1888 წ.
1455. ,, ესეა ჩემი საწადი და ჩემი მოსანდომარე: ინდოეთს გნახო მორჭმული, საჯდომთა ზედა მჯდომარე, გვერდსავე გიჯდეს მნათობი პირი ელვათა მკრთომარე, მებრძოლნი თქვენნი მოგესრნეს, არვინ ჩნდეს მუნ მეომარე.
1456. ,, რა გამისრულდენ ესენი ჩემნი გულისა ნებანი, მაშინღა მივალ არაბეთს, მომხვდენ მის მზისა ხლებანი; ოდესცა სწადდეს, დამივსნეს ამა ცეცხლისა დებანი. სხვა თქვენგან არა არ მინდა, მძულან ცუდნიღა თნებანი,,.
1457. რა ფრიდონ ჰკადრა ტარიელს ესე სიტყვანი ყმისანი, მან ბრძანა: ,,მაგას არა ვიქმ, ამას არ უნდა მისანი. ვითა მან ჰპოვა მიზეზნი ჩემისა სულთა დგმისანი, ეგრევე მანცა სამისოდ ჰნახნეს ძალ-გულნი ძმისანი.
1458. ,,მიდი, უთხარ ჩემმაგიერ სიტყვა ჩემგან არ ნათნები: ,, მე შენისა გამზრდელისა უნახავად არ დავდგები. ვეჭვ, მრავალი დამეხოცოს მონა მისგან საყვარლები, ვითხოვ ხოლე შენდობასა, ეგეთი ღა მოვბრუნდები,,.
1459. ,,ესე უთხარ: ,, ამის მეტსა მოციქულობ ნურას ნუო, ხვალე წასლვა არ დავშალო, არცა საქმე გავათუო; მე არ მიზამს არაბთ მეფე, რომე სიტყვა გავაცრუო, ამოდ ვსთხოვო ქალი მისი, შევეხვეწო, შევაგუო,,.
1460. უამბო ფრიდონ ავთანდილს ტარიას მოციქულობა: ,,არ დადგებისო, ცუდია შენგან ცდისა- ღა თქმულობა,,. მას დაუმძიმდა, მოედვა კვლავ გულსა კვამლ-ალმულობა. ასრე ჰხამს რიდი მეფეთა ყმათაგან მოკრძალულობა.
1461. ავთანდილ მივა მუხლ-მოყრით ტარიას შესახვეწელად. ფერხთა ეხვევის, აკოცებს,აღარ შეჰხედავს ზე წელად; ეტყვის: ,,კმა, რაცა შევსცოდე როსტენს წლეულად მე წელად, კვლავ ნუ მიქ ერთგულობისა გამტეხლად, დაცამლეწელად.
1462. ,,რასაცა ჰლამი, არ მოგცემს მას ღმრთისა სამართალია, გამზრდელსა ჩემსა ვით ვკადრო მე საქმე სამუხთალია! მე მისთვის ხელი ვით გავძრა, ვინ ჩემთვის ფერ-ნამკრთალია, ვით მოიხმაროს მონამან პატრონსა ზედა ხრმალია!
1463. ,,ეგე საქმე მე და ჩემსა საყვარელსა შეგვამდურვებს, ვაჲ თუ გაწყრეს, გაგულისდეს, კუშტი გულსა შეაურვებს, ამბავსაცა დამიძვირებს, ჭვრეტისათვის მომასურვებს, შენდობასა ხორციელი კაცი ვერა დამიურვებს,,.
1464. ტარიელ უთხრა სიცილით, მან მზემან შუქ-ნაფენამან, ხელი მოჰკიდა ავთანდილს, ამართა, ააყენა მან: ,,მიყოო კარგი ყველაი მომართებამან შენამან, მაგრა სჯობს, შენცა გალხინოს ჩემმან შენითა ლხენამან.
1465. ,,დია მძულს მეტი მოყვრისა შიში, კრძალვა და რიდობა, მძულს გაუწყვედლად კუშტობა, და სულ-მძიმობა, დიდობა; თუ მოყვარეა გულისა, ჰქმნას ჩემკენ მონაზიდობა, თვარა მე ჩემდა, იგ მისდა, დია სჯობს კიდის-კიდობა.
1466. ,,მე ვიცი გული საშენოდ შენისა საყვარელისა, არ ეწყინების სტუმრობა შენისა მე შემყრელისა. რადმცა რა ვკადრე მეფესა თხრობა რასაცა ჭრელისა! ოდენ ნახვისა მათისა ნატრა მაქვს სანატრელისა.
1467. ,,ამას ოდენ მოვახსენებ მუდარით და შეპოვნებით, რომე მოგცეს ქალი მისი მან მისითა მოგონებით. რადგან ბოლო შეყრავეა, სიშორესა ვით ეთნებით? დააშვენეთ ერთმანერთი, თავის-თავის ნუ დაჭკნებით,,.
1468. რა ავთანდილ ტარიასგან სცნო, წასლვასა არ დაშლიდა, არა ჰკადრა შეცილება, საუბარსა ზედა ჰრთვიდა; ფრიდონ კაცსა დარჩეულსა სათანაოდ გარდასთვლიდა, თანა წაჰყვა, გაღანამცა მასთანავე გზასა ვლიდა.
ტარიელისა ქვაბსავე მისვლა მეორედ და საჭურჭლეთა ნახვა
1469. ამ საქმესა დაფარულსა ბრძენი დივნოს გააცხადებს, ღმერთი კარგსა მოავლინებს და ბოროტსა არ დაჰბადებს ავსა წამ-ერთ შეამოკლებს, კარგსა ხან-გრძლად გააკვლადებს, თავსა მისსა უკეთესსა უზადო ჰყოფს, არ აზადებს.
1470. ფრიდონისით გაემართნეს იგი ლომნი, იგი მზენი, თანა მიჰყავს პირი მზისა, ქალი მჭვრეტთა ამაზრზენი, ჰკიდავს ბროლსა ყორნის ბოლო დაწყობილი, დანათხზენი მუნ ბადახშსა აშვენებდეს სინატიფე, სინაზენი.
1471. იგი მზე უჯდა კუბოსა და აგრე არონინებდეს; მინადირობდეს, ნადირსა მუნ სისხლსა დაადინებდეს; სადაცა დაჰხვდის ქვეყანა, მჭვრეტელთა მოალხინებდეს, მოეგებნიან, სძღვნობდიან, აქებდეს, არ აგინებდეს.
1472. მას ჰგვანდეს, თუცა სამყაროს მზე უჯდა შუა მთვარეთა; იარნეს დღენი მრავალნი ლაღთა, ბრძნად მოუბარეთა; შიგან მათ დიდთა მინდორთა, ყოვლგნით კაც-მიუმწვდარეთა, სად ყოფილ იყო ტარიელ, მიჰხვდეს მის კლდისა არეთა.
1473. ტარიელ ჰბრძანა: ,,მე მმართებს დღეს თქვენი მასპინძელობა; მუნ მივალ, სადა ყოფილ ვარ, მჭირდა სადამდის ხელობა; მუნ გვიმასპინძლოს ასმათმან, მას უძს ხორცისა ხმელობა, მე რომე გიძღვნი ტურფათა, აქოთ ლარისა ჭრელობა.,,
