ვეფხისტყაოსანი, 1875 წ.
1070. ფატმან, ცოლი უსენისა, გაეგება კართა წინა, მხიარულად უსალამა, სიხარული დაიჩინა; ერთმან ერთი მოიკითხეს, შევიდეს და დაჰჰსხდეს შინა; და ფატმან ხათუნს მოსლვა მისი, შევითვატყევ, არ ეწყინა.
1071. ფატმან ხათუნ თვალად მარჯვე, არ ყმაწვილი, მაგრა მზმელი, ნაკვთად კარგი, შავ-გრემანი, პირ-მსუქანი, არ პირ-ხმელი, მუტრიბთა და მომღერალთა მოყვარული, ღვინის-მსმელი, და დია ედვა სასალუქო დასაბურავ ჩასაცმელი.
1072. მას ღამესა ფატმან ხათუნ უმასპინძლა მეტად კარგა. ყმამან უძღვნა ძღვენი ტურფა, მიმღებელთა სთქვეს თუ “ვარგა”. ფატმანს მისი მასპინძლობა უღირს, ღმერთო, არ დაკარგა; და ჰსვეს და ჭამეს, დასაწოლად ყმა გავიდა ღამით გარგა.
1073. დილასა ლარი ყველაი უჩვენა, გაახსნევინა, ტურფანი სეფედ გარდასხნა, ფასიცა დაათვლევინა, ვაჭართა უთხრა: “წაიღეთ”, აჰკიდა, გააწევინა; და და ჰსთქვა :“ვითა გინდა, ვაჭრობდით, ნუ გამამჟღავნებთ, მე ვინა”.
1074. ყმა ვაჭრულად იმოსების, არ ჩაიცვამს არას მისსა. ზოგჯერ უხმის ფატმან მისსა, ზოგჯერ იყვის ფატმანისსა; ერთგან სხდიან, უბნობდიან საუბარსა არა მქისსა; და ფატმანს ჰკლვიდა უმისობა, რამინისა ვითა ვისა.
XXXI. ფატმანისაგან ავთანდილის გამიჯნურება წიგნის მიწერა და გაგზავნა.
1075. ჰსჯობს სიშორე დიაცისა, ვისგან ვითა დაითმობის: გილიზღებს და შეგიკვეთებს, მიგინდობს და მოგენდობის, მართ ანაზდად გიღალატებს, გაჰკვეთეს, რაცა დაესობის, და მით დიაცსა სამალავი არასთანა არ ეთხრობის.
1076. ფატმან ხათუნს ავთანდილის გულსა ნდომა შეუვიდა, სიყვარული მეტის-მეტი მოემატა, ცეცხლებრ სწვიდა. დამალვასა ეცდებოდა, მაგრა ჭირთა ვერ მალვიდა, და იტყვის: “რა ვჰქმნა, რა მერგების!” აწვიმებდა, ცრემლთა ღვრიდა.
1077. მიღმა უთხრა, ვაი თუ გაწყრეს, შეხედვაცა დამიძვირდეს, თუ არ ვჰსთქვა, რაგვარ გავსძლებ, ცეცხლი არაუფრო გამიხშირდეს; ვჰსთქვა და მოვკვდე, ანუ დავრჩე, ერთი რამე გამიპირდეს,– და მას მკურნალმან რაგვარ ჰკურნოს, თუ არ უთხრას, რაცა სჭირდეს”
1078. დაჰსწერა წიგნი საბრალო, მის ყმისა მისართმეველი, მისისა მიჯნურობისა, მისთა პატიჟთა მცნეველი, მისთა მსმენელთა გულისა შემძრველი, შემარხეველი, და უსტარი შესაჰნახავი, არ ცუდათ დასახეველი.
XXXII. წიგნი ფატმანისა ავთანდილისადმი სამიჯნუროდ მიწერილი.
1079. “ჰე მზეო, ღმერთსა ვინათგან მზედ სწადდი დასაბადებლად, მით შეგჰქმნა მოშორვებულთა ჭირთა, არ ლხინთა მწადებლად, ახლოს შემყრელთა დამწველად, მათად ცეცხლისა მადებლად,– და მნათობთა შენი შეხედვა ტკბილად უჩნს, დასაქადებლად.
1080. “შენ გტრფიალობენ მჭვრეტელნი, შენთვის საბრალოდ ბნდებიან: ვარდი ხარ, მიკვირს, ბულბულნი რად არა შენზედ ჰკრთებიან! შენი შვენება ყვავილთა აჭნობს და ჩემნიც ჰსჭკნებიან, და სრულად დამწვარვარ, თუ მზისა შუქნი არ მომესწრებიან.
1081. “ღმერთი მყავს მოწმად, ვიშიშვი თქვენსა ამისა თხრობასა, მაგრა რა ვირგო, დღე-კრულმან, სრულად გავყრივარ თმობასა, გული ვერ გასძლებს ნიადაგ შავთა წამწამთა სობასა, და თუ რას მეწევი, მეწივე, თვარა მივჰხდები ცნობასა!
1082. “მე ვირე ამა წიგნისა პასუხი მომივიდოდეს, ვცნობდე, გინდოდე საკლავად, ან ჩემი რა გგავიდოდეს, მუნამდის გავსძლო სულთა დგმა, გული რაზომცა მტჰკიოდეს, და სიცოცხლე ანუ სიკვდილი გარდმიწყდეს ნეტარძი ოდეს!”
1083. ფატმან ხათუნ დაჰსწერა და გაუგზავნა წიგნი მისი; ყმამან ასრე წაიკითხა, და ვინმეა, ანუ თვისი! სთქვა: “არ იცის გული ჩემი, ვინ მაშიკობს ვისსა ვისი, და რომე მიმიჩნს სამიჯნურო, რად ვამსგავსო მე მას მისი!”
1084. ჰსთქვა: “ყვავი ვარდსა რას აქნევს, ანუ რა მისი ფერია! მაგრა მას ზედა ბულბულსა ჯერთ ტკბილად არ უმღერია. უმზგავსო საქმე ყოველი მოკლეა, მით ოხერია, და რა უსთქვამს, რა მოუჩმახავს, რა წიგნი მოუწერია!”
1085. ესე გვარი საზრახავი დაუზრახავს გულსა შინა; მერმე იტყვის: “ჩემი შემწე ჩემგან კიდე არავინა; რასათვისცა გამოჭრილვარ, მისი ძებნა რადგან მინა, და რათამცა ვით ვჰპოებ, მას ვიქმ, გულმან სხვამცა რა ისმინა.
1086. “ისი დიაცი აქა ჰზის, მნახავი კაცთა მრავალთა; მოსადგურე და მოყვარე მგზავრთა, ყოველგნით მავალთა; მივჰყვე, მიამბობს ყველასა, რაზომცა ცეცხლი მწვავს ალთა, და ნუ თუ რა მარგოს, მე მისი გარდახდა ჩემგან ვცნა ვალთა”.
1087. ჰსთქვა: “დიაცსა ვინცა უყვარს, გაექსვის და მისცემს გულსა, აუგი და მოყივნება არად შესწონს ყოლა კრულსა; რაცა იცის, გაუცხადებს, ხვაშიადსა უთხრობს სრულსა, და მიჯობს, მივჰყვე, განღა სადმე ვსცნობ საქმესა დამალულსა”.
