ვეფხისტყაოსანი, 1841 წ.

527. “დედოფალმან სთქვა: “ხვარაზმშა მეფეა მორჭმით მჯდომელი, მათსამცა შვილსა სასიძოდ ჩვენთვის სხვა სჯობდა რომელი?” შეცილებამცა ვით ვკადრე, რადგან თვით იყო მნდომელი, და მოწმობა დავჰრთე, დაესკვნა დღე ჩემი სულთა-მხდომელი.

528. “გაგზავნეს კაცი ხვარაზმშას შინა შვილისა მთხოელი შესთვალეს: “გახდა უმკვიდროდ სამეფო ჩვენი ყოელი არს ერთი ქალი საძეო, არ კიდე-გასათხოელი, და თუ მოგვცემ შვილსა სამისოდ, სხვასა ნუღარას მოელი”.

529. “კაცი მოვიდა აევსო ჯუბაჩითა და რიდითა, გაჰხარებოდა ხვარაზმშას სიხარულითა დიდითა ებრძანა: “მოგვხვდა ღმრთისაგან, ჩვენ რომე ვინატრიდითა, და თვით მაგისებრსა შვილსამცა ჩვენ ხელსა რასა ვჰხდიდითა!”

530. “კვლავ გაჰგზავნეს სხვანი კაცნი სასიძოსა მოყვანებად, დაჰვედრეს თუ: “ნუ აყოვნებთ, მოდით ჩვენად ნაბრძანებად” მე მაშვრალი, ნაბურთალი საწოლს შეველ მოსვენებად და გულსა სევდა შემეყარა, ვიწევ ჭირთა მოპოვნებად”.

531. მეტმან სევდამან მიმწურა გულსა დაცემად დანისად. ასმათის მონა შემოსდგა, მე ვჯე ლაღი და ჯანი სად, წიგნი მომართვა, ეწერა: “ვინ სჩან ალვისა ტანისად, და ადრე მოდიო, გიბრძანებს, დაუყოვნებლად ხანისად”.

532. “შევსჯე, წაველლ, ბაღჩას მივე, ვითა სცნობდე, ლხინთა ზომით ბაღჩა შევლე, კოშკი დამხვდა, ასმათ ვნახე ძირსა დგომით, ვნახე, ვსჭვრეტდი ნატირებად, ცრემლი აჩნდა ღაწვთა წთომით, და დამიმძიმდა, არა ვკითხე, ჩემი სჭირდა მისლვა ნდომით.

533. “იგი ვნახე დაღრეჯილი, ესე მეტად დამიმძიმდა. ვითა წინას შემომცინის, არღა ეგრე გამიღიმდა. ყოლა სიტყვა არ მომიგო, ოდენ ცრემლთა გარდმოსწვიმდა, და ამით უფრო დამაწყლულა, არა წყლულთა მიაქიმდა.

534. “ჩემნი ერთნი გონებანი, მეტად შორად გამიკიდნა, შინა კოშკად შემიყვანა, ფარდაგსაცა ამიზიდნა. შეველ, ვნახე იგი მთვარე, ჭირმან ყოვლმან უკუმრიდნა, და გულსა შუქი შემომადგა, მაგრა გული არ დამიდნა.

535. “იყო არ ნათლად ნათელი, ფარდაგსა შემომდგომელი ებურა მოშლით პირ-ოქრო რიდე, მე მივეც რომელი, მითვე მწვანითა უებრო მიწოლით ტახტსა მჯდომელი, და ცრემლისა ღვარსა მოეცვა პირი, ელვათა მკრთომელი.

536. “ქვე წვა, ვით კლდისა ნაპრალსა ვეფხი პირ-გამეხებული, არცა მზე ჰგვანდა, არც მთვარე, ხე ალვა, ედემს ხებული ასმათმან დამსვა შორს-გვარად გულსა მე ლახვარ-ხებული, და მერმე წამოსჯდა წარბ-შერჭმით, გამწყრალი, გარისხებული.

537. “მიბრძანა: “მიკვირს, რად მოხვე მშლელი პირისა მტკიცისა, გამწირავი და მუხთალი, შენ, გამტეხელი ფიცისა მაგრა ნაცვალსა პატიჟსა მიგცემსო ზენამცა ცისა!” და ვკადრე: “რა გკადრო პასუხი მის ჩემგან მე უიცისა?”

538. “ვთქვი: “პასუხსა ვერას გკადრებ, თუ არა ვსცნობ მე მართალსა: რა შეგცოდე, რა მიქმნია უცნობოსა, ფერ-ნამკრთალსა.” კვლავცა მითხრა: “რას გეუბნა მტყუანსა და შენ მუხთალსა! და დიცურად რად მოვღორდი, მე დაუწვავ ამით ალსა.

539. “შენ არ იცი ხვარაზმშასი საქმროდ ჩემად მოყვანება?! შენ ჯდომილხარ სავეზიროდ, შენი რთულა ამას ნება, შენ გასტეხე ფიცი ჩემი, სიმტკიცე და იგი მცნება, და ღმერთმან ჰქმნას და დაგირჩინო ცუდად შენი ხელოვნება!

540. “გახსოვს, ოდეს ჰაი,ჰაი, ჰზმიდი, ცრემლნი შენნი ველთა ჰბანდეს, მკურნალნი და დასტაქარნი წამალსაყე მოგიტანდეს? მამაცისა სიცრუესა ნეტარ სხვანი რამცა ჰგვანდეს! და რადგან დამთმე, მეცა დაგთმობ, ვინძი უფრო დაზიანდეს!

541. “ამას ვჰბრძანებ: ვინცა გინდა ეპატრონოს ინდოეთსა, ეგრეც მე მაქვს პატრონობა, უგზოდ ვჰლიდენ, თუნდა გზეთსა! ეგე აგრე არ იქმნების, წა, მომცთარხარ მოსაცეთსა და აზრნი შენნი შენვე გგვანან მტყუანსა და შენ აგეთსა!

542. “ცოცხალ-ვიყო, შენ ინდოეთს, ღმერთო, ხანი ვერა დაჰყო თუ ეცადო დაჰყოფასა, ხორცთა შენთა სული გაჰყო! სხვა ჩემებრი ვერა ჰპოვო, ცათამდისცა ხელი აჰყო!” და ესე სიტყვა დაასრულა, ყმა ატირდა, სულ-ჰთქნა, აჰ-ყო.

543. სთქვა: “რა მესმა ესე მისგან, მეიმედა მეტის მეტად, კვლავ მიეცა თვალთა ძალი მის ნათლისა ეგრე ჭვრეტად. აწ დავკარგე, რად არ გიკვირს, რად ცოცხალვარ, რად ვარ რეტად? და ვა, სოფელო უხანოო, რად ჰზი სისხლთა ჩემთა ხვრეტად!

544. “შევჰხედე, ვნახე სასთუნალ, მუსაფი გაშლით მდებარე, ავიღე, ავდეგ, მე ღმრთისა და მერმე მათი მქებარე, ვკადრე თუ: “მზეო, დაგიწვავ, ჩემიცა დაწვი მზე ბარე და რადგან არ მომკალ, პასუხი ერთაი გკადრო მე ბარე.

545. “რომე გკადრებ, ესე სიტყვა აწ თუ ცუდად ნალიქნია, ცამცა მრისხავს, მზისა შუქნი ყოლა ჩემთვის ნუ შუქნია! თუ მაღირსებ განკითხვასა, ავი არა არ მიქნია” და მან მიბრძანა: “რაცა იცი, თქვიო”, თავი დამიქნია.

546. “კვლავცა ვკადრე: “მე თუ, მზეო, შენთვის ფიცი გამეტეხოს, ღმერთმან აწვე რისხვა მისი ზეცით ჩემთვის გაამეხოს! ვისი გინდა უშენოსა პირი მემზოს, ტანი მეხოს! და მაშა მაშინ რაგვარ დავრჩე, რა ლახვარი გულსა მეხოს!