... (პარიზული ხელნაწერი 12), 1811 წ.
1461. ავთანდილ მივა მუხლმოყრით, ტარიას შესახვეწელად ფერხთა ეხვევის აკოცებს, აღარ შეხედავს ზე წელად ეტყვის კმა რაცა შევსცოდე, როსტანს წლეულად მე წელად კვლა ნუ მიქ ერთგულობისა, გამტეხლად დაცამლეწელად
1462. რასაცა ჰლამი არ მოგცემს, მას ღმრთისა სამართალია გამზრდელსა ჩემსა ვით ვჰკადრო, მე საქმე სამუხთალია მე მისთვის ხელი ვით გავსძრა, ვინ ჩემთვის ფერნამკრთალია ვით მოიხმაროს მონამან, პატრონსა ზედა ხრმალია
1463. ეგე საქმე მე და ჩემსა, საყვარელსა შეგვამდურვებს ვა თუ გაწყრეს გაგულისდეს, კუშტი გულსა შეაურვებს ამბავსაცა დამიძვირებს, ჭვრეტისათვის მომასურვებს შენდობასა ხორციელი, კაცი ვერა დამიურვებს
1464. ტარიელ უთხრა სიცილით, მან მზემან შუქნაფენამან ხელი მოჰკიდა ავთანდილს, აჰმართა ააყენა მან მიყოო კარგი ყველაი, მომართებამან შენამან მაგრა სჯობს შენცა გალხინოს, ჩემმან შენითა ლხენამან
1465. დია მძულს მეტი მოყვრისა, შიში კრძალვა და რიდობა მძულს გაუწყვედლად კუშტობა, და სულმძიმობა დიდობა თუ მოყვარეა გულისა, ქნას ჩემკენ მონაზიდობა თვარა მე ჩემდა იგ მისდა, დია სჯობს კიდის კიდობა
1466. მე ვიცი გული საშენოდ, შენისა საყვარელისა არ ეწყინების სტუმრობა, შენისა მე შემყრელისა რადმცა რა ვჰკადრე მეფესა, თხრობა რასაცა ჭრელისა ოდენ ნახვისა მათისა, ნატრა მაქვს სანატრელისა
1467. ამას ოდენ მოვახსენებ, მუდარით და შეპოვნებით რომე მოგცეს ქალი მისი, მან მისითა მოგონებით რადგან ბოლო შეყრავეა, სიშორესა ვით ეთნებით დააშვენეთ ერთმანერთი, თავისთავის ნუ დასჭნებით
1468. რა ავთანდილ ტარიასგან, ცნა წასლვასა არ დაშლიდა არა ჰკადრა შეცილება, საუბარსა ზედა ჰრთვიდა ფრიდონ კაცსა დარჩეულსა, სათანაოდ გარდასთვლიდა თანა წაჰყვა განაღამცა, მათ თანავე გზასა ვლიდა
ტარიელისაგან ქვაბსავე მისვლა მეორედ და საჭურჭლეთა ნახვა
1469. ამ საქმესა დაფარულსა, ბრძენი დივნოს გააცხადებს ღმერთი კარგსა მოავლინებს, და ბოროტსა არ დაბადებს ავსა წამერთ შეამოკლებს, კარგსა ხანგრძლად გააკვლადებს თავსა მისსა უკეთესსა, უზადო ჰყოფს არ აზადებს
1470. ფრიდონისით გაემართნეს, იგი ლომნი იგი მზენი თანა მიჰყავს პირი მზისა, ქალი მჭვრეტთა ამაზრზენი ჰკიდავს ბროლსა ყორნის ბოლო, დაწყობილი დანათხზენი მუნ ბადახშსა აშვენებდეს, სინატიფე სინაზენი
1471. იგი მზე უჯდა კუბოსა, და აგრე არონინებდეს მინადირობდეს ნადირსა, მუნ სისხლსა მიადინებდეს სადაცა დახვდის ქვეყანა, მჭვრეტელთა მოალხინებდეს მოეგებნიან სძღვნობდიან, აქებდეს არ აგინებდეს
1472. მას ჰგვანდეს თუმცა სამყაროს, მზე უჯდა შუა მთვარეთა იარნეს დღენი მრავალნი, ლაღთა ბრძნად მოუბარეთა შიგან მათ დიდთა მინდორთა, ყოვლგნით კაცმიუმცდარეთა სად ყოფილიყო ტარიელ, მიხვდეს მის კლდისა არეთა
1473. ტარიელ ბრძანა მე მმართებს, დღეს თქვენი მასპინძელობა მუნ მივალ სადა ყოფილვარ, მჭირდა სადამდის ხელობა მუნ გვიმასპინძლოს ასმათმან, მას უც ხორცისა ხმელობა მე რომე გიძღვნი ტურფათა, აქოთ ლარისა ჭრელობა
1474. მივიდეს შიგან გარდახდეს, ქვაბსა მას დიდთა კლდეთასა ასმათს უც ხორცი ირმისა, იქს მასპინძლობაკვეთასა ამხანაგობდეს ლაღობდეს, წასლვასა მათ საქმეთასა ღმერთსა ჰმადლობდეს შეცვლასა, ლხინად ჭირისა დღეთასა
1475. მოიარეს ქვაბოვანი, თამაშობდეს მხიარულნი პოვნეს იგი საჭურჭლენი, ტარიასგან დაბეჭდულნი ვერცა ვისგან დანათვალნი, ვერცა ვისგან შეგებულნი არ იტყვიან თუ არ გვაქვსო, იგ ამისთვის გულნაკლულნი
1476. უბოძა ტურფა მრავალი, მათ მათი შესადარები კვლა ფრიდონისნი აავსნა, სპა ჰყვა თუ სპასალარები აივსო კაცი ყველაი, მაშინ მათ თანა ნარები მაგრა ძეს რომე საჭურჭლე, ჰგვანდა კაც დაუკარები
1477. ფრიდონს უთხრა ვალი თქვენი, ჩემგან ძნელად გარდიხდების მაგრა თქმულა კარგის მქნელი, კაცი ბოლოდ არ წახდების» აწ საჭურჭლე რაზომიცა, აქა ძეს და ან იდების შენი იყოს ყველაკაი, შენ წაიღე ვითა გხვდების
1478. ფრიდონ კაცნი დააბრუნნა, მოსასხმელად აქლემისად სახლსა მისსა მისაღებლად, მის ყველასა საჭურჭლისად აწ მუნითგან გაემართნეს, არაბეთით მივლად გზისად ავთანდილ ა გალეული, შესაყრელად მთვარე მზისად
1479. მიხვდეს არაბთა საზღვარსა, რა ვლეს მრავალნი ხანები დახვდა სოფლები ციხები, ხშირ ხშირად თანისთანები მუნ შიგან მყოფსა ემოსა, ტანსა ლურჯი და მწვანები ავთანდილისთვის ყველაი, ცრემლითა არს ნაბანები
