ვეფხისტყაოსანი, 1920 წ.

1397. მათ ერთმანერთსა აკოცეს, დგანან ყელ-გარდაჭდობილნი. კვლავ შეეწებნეს ხშირ-ხშირად ვარდნი ბაგეთათ პობილნი. აწ ესენიცა გავიდეს, შეკრბეს სამნივე ძმობილნი, მას მზესა მისცეს სალამი, წარდგეს მართ ვითა ხმობილნი.

1398. მზე მოეგება პირითა ტურფითა, მოცინარითა, აკოცა მისთა მეშველთა ლაღმან ცნობითა წყნარითა, მათ მდაბლად მადლი უბრძანა სიტყვითა მით ნარნარითა, ორივე ერთგან უბნობდეს ამოთა საუბარითა.

1399. ტარიელსცა უსალამეს, მას ალვისა მორჩსა ვით ხეს, მიულოცეს გამარჯვება, ერთმანერთი მოკითხეს არა სჭირდა, არ ინანეს, რომ აბჯარი არ გაითხეს, თავნი მათნი გაალომნეს, მათნი მბრძოლნი იშვლეს ითხეს.

1400. სამასისა კაცისაგან ას-სამოცი შეჰყოლოდა ფრიდონს უმძიმს სპათა მისთა, მაგრა ერთ-კერძ უხაროდა: მოჰნახეს და არ აცოცხლეს, რაცა მბრძოლი დარჩომოდა, რომე პოვნეს საჭურჭლენი, აწ-მცა თვალვა ვით ითქმოდა.

1401. მოჰკრიფეს ჯორი, აქლემი, რაცა ვით ჰპოვეს მალები სამიათასსა აჰკიდეს მარგალიტი და თვალები, თვალი ყველაი დათლილი, იაგუნდი და ლალები, იგი მზე შეჰსვეს კუბოსა, არს მათგან განაკრძალები.

1402. სამოცი კაცი დააგდეს ქაჯეთს ციხისა მცველია, წამოიყვანეს იგი მზე, – მათიღა წაგვრა ძნელია, – ზღვათა ქალაქსა დამართეს, თუცა გზა მუნით გრძელია, სთქვეს: “ფატმან ვნახოთ, მუქაფა გვაც მისი გარდუხდელია”.

მისლვა ტარიელისაგან ზღვათა მეფისასა და ფრიდონისას

1403. ზღვათა მეფესა წინაშე გაჰგზავნა მახარობელი, შესთვალა: “მოვალ ტარიელ, მტერთა მძლე, მოსრვით მსპობელი ქაჯეთით მომყავს ჩემი მზე, ჩემი ლახვართა მსობელი მწადიან, გნახო პატივით, ვითა მამა და მშობელი.

1404. “აწ მე მაქვს ქაჯთა ქვეყანა და მათი დანადებია, მეფეო, კარგი ყველაი მე თქვენგან წამკიდებია ფატმანს უხსნია ჩემი მზე, სდედებია და სდებია, მისად მუქაფად რა გიძღვნა, მძულს ცუდი ნაქადებია.

1405. “მოდი, გვნახენ, გავიარდეთ ქვეყანასა შენსა ვირე, სრულად ქაჯთა სამეფოსა გიძღვნი, ჩემგან შეიწირე, კაცნი შენნი შეაყენენ, ციხე მაგრად დაიჭირე, მე ვისწრაფი, ვერა გჰნახავ, შენ წამოდი, ჩემკერძ ირე.

1406. “თქვენ უბრძანეთ ჩემმაგიერ უსენს, ქმარსა ფატმანისსა, გამოგზავნოს, იამების ნახვა მისი ხსნილსა მისსა მისგან კიდე ინატრიდა ჭვრეტასამცა სხვად ღა ვისსა, ვინ მზესაცა უნათლეა, არსე ვითა ბროლი ფისსა”.

1407. რა კაცი ტარიელისა ესტუმრა ზღვათა მფლობელსა, წესია, გული გაჰკრთების ამბავსა გასაკრთომელსა: — მისცა მადლი და დიდება ღმერთსა, მართლისა მბრჭობელსა, მაშინვე შესჯდა, არ უნდა მისლვა სხვასა ღა მხმობელსა.

1408. ბარგი აჰკიდა, გააგო ქმნა ქორწილისა მათისა, მას მოაქვს, რიცხვი ტურფათა, არს სიდიადე სათისა ფატმან ჰყავს თანა, იარეს სავალი დღისა ათისა უხარის ნახვა ლომისა და მზისა, ხმელთა მნათისა.

1409. შორს გაეგებნეს სამნივე დიდსა მეფესა ზღვათასა, გარდახდეს, მდაბლად აკოცეს, გარესწყდეს ჯარსა სპათასა; შეასხეს ქება ტარიელს, მან მადლი გაუათასა, ქალი რა ნახეს, სტრფიალობს შუქსა მას ბროლ-ბაკმათასა.

1410. ფატმან ხათუნს, მისა მჭვრეტსა, ედებოდა ცეცხლი ნელი, მოეხვია, გარდუკოცნა ხელი, ფერხი, პირი, ყელი; იტყვის: “ღმერთო, რა გმსახურო, გამინათლდა რათგან ბნელი. ვცან სიმოკლე ბოროტისა, კეთილია მისი გრძელი”.

1411. ქალი ფატმანს ეხვეოდა, ტკბილად იტყვის, არ გამწყრალი: “ღმერთმან გული განმინათლა გახეთქილი, გაცამწკრალი, აწ აგრე ვარ გავსებული, წინას ვიყავ ვითა მცხრალი, მზემან შუქნი შემომადგნა, ვარდივით ვჩან არ-დამზრალი”.

1412. ზღვათა მეფე გარდაიხდის მუნ ქორწილსა მეტად დიდსა. ქაჯეთიცა დაუმადლა, არ გაუშვა დღესა შვიდსა; უხვად გასცემს საბოძვარსა, საჭურჭლესა ანაკიდსა, პერპერასა დაპანტულსა ზედა ცვეთდეს, ვითა ხიდსა.

1413. მუნ იდვის გორი ლარისა, სტავრისა და ატლასისა, ტარიელს უძღვნა გვირგვინი, ვერ დანადები ფასისა, იაგუნდისა მრთელისა, ყვითლისა, მეტად ხასისა, კვლა ერთი ტახტი ოქროსი, წითლისა მართ ხალასისა.

1414. ნესტან დარეჯანს ყაბაჩა, უძღვნა შემკული თვალითა, იაგუნდითა წითლითა, ბადახჩითა და ლალითა. დასხდეს ორნივე ქალ-ყმანი პირითა ელვა-მკრთალითა, მათნი მჭვრეტელნი დაიწვნეს ცეცხლითა მართ ახალითა.

1415. ავთანდილს და ფრიდონს უძღვნა უსაზომო, დიდი ძღვენი: ძვირფასისა უნაგირი, უკეთესი თვითო ცხენი, თითო კაბა თვალიანი, უცხო ფერთა შუქთა მფენი, მოახსენეს: “მადლი რა ვთქვათ, სვიანმცაა დავლა თქვენი”.